Heima er bezt - 01.12.1964, Qupperneq 41

— Ertu ekki læs? spurði Hallfríður brosandi.
— Jú, en ég trúi þessu bara ekki, að ég eigi hana ein!
— Jú, alein, og meir að segja pelann líka, og farðu nú
til Ömrnu og fáðu mjólk handa henni, því nú á ég eng-
an dropa framar, hvorki handa henni né þér eða sjálfri
mér.
Hanna kyssti hana marga kossa og rauk svo öll tárvot
út að leita að Hinrik. Hann sat inni í skemmu og tind-
aði hrífu. Hanna rauk upp um hálsinn á honum, en
henni var of mikið niðri fyrir til að korna upp nokkru
orði, hún bara háskældi.
— Ó, Hinrik minn, það er svo leiðinlegt, að þið skul-
ið vera að fara, en mér þykir svo vænt um hana Hörpu!
stamaði hún loksins.
— Hérna, hafðu þetta þér til gamans í sumar, anginn
litli, sagði Hinrik og rétti henni hrífuna. Svo tók hann
upp stóra bládropótta vasaklútinn sinn og snýtti sér
stóra og mikla hreppstjórasnýtu, eins og Afi kallaði
það. Hinrik hafði nefnilega einu sinni verið hreppstjóri.
— Ehe! sagði hann svo.
— Farðu nú heim til Ömmu, heillin góð, og segðu
henni að bráðum komi karlsauðurinn að sníkja sér tíu
dropa hjá henni, og segðu henni að spara nú ekki kúm-
enið!
— Já, já, ég skal sjá um, að það verði nóg kúmen í
því, sagði telpan alls hugar fegin að geta gert eitthvað
fyrir gamla manninn. —
— Amma, Afi. Hann Hinrik gaf mér kúmen og vill
fá hrífu með miklu kaffi, hrópaði hún, þegar hún kom
inn í eldhúsið í Koti. Svo fór hún að hlæja. — Nei,
hann vill fá kaffi með miklu kúmeni, og hann gaf mér
hrífu.
— Það er naumast, að þú sért óðamála, barn, sagði
amma, en nú ferð þú að koma þér í rúmið.
Hanna fékk mjólk í pelann hjá ömmu og fór út að
gefa litla lambinu sínu. Það var nú ekki erfitt, en það
var erfiðara að finna góðan stað fyrir það að sofa í. En
þá komu Hallfríður og Hinrik ofan frá Fellsenda, svo
hún mátti til að hlaupa á móti þeim og leiða þau inn í
bæinn.
Hallfríður hélt á bláum kistli undir hendinni. í aug-
um Hönnu Maríu var þessi kistill fullur af undrum og
ævintýrum, jafnvel gulli og gersemum. Stöku sinnum
hafði Hallfríður lofað henni að sjá það, sem í honum
var. Nú var hún með kistilinn með sér, myndi hún biðja
ömmu að geyma hann fyrir sig, eða ætlaði hún að gefa
ömmu hann eða henni sjálfri? Hanna þorði varla að
hugsa þessa hugsun til enda, hún eldroðnaði og varð
vandræðaleg.
Þegar inn kom, fékk Hinrik henni gömlu bókina Þús-
und og eina nótt og sagði, að hún gæti dundað við hana
á kvöldin, þegar veturinn kæmi.
Hanna gleymdi öllu í kringum sig, hún settist upp í
horn í rúminu sínu og fór að lesa bókina, kannski ekki
í þúsundasta og fyrsta sinn, en þá að minnsta kosti í
hundraðasta.
Gömlu hjónin röbbuðu saman yfir kaffinu, en Hanna
sá hvorki né heyrði. Hún tók ekki einu sinni eftir, þegar
þau buðu góða nótt og fóru, hún las og las og var kom-
in langt inn í ævintýralöndin, þegar hún allt í einu
skellti aftur bókinni og hentist fram á gólf.
— Hvar á hún Harpa að sofa? kallaði hún hástöfum.
Afi hrökk í kút. Hann hafði lagt sig upp í rúmið sitt
og var byrjaður að draga ýsur. Nú varð hann að gera
svo vel og rísa á fætur og fara með Hönnu til að útbúa
ból handa lambinu.
— Nú dugir engin leti, nú er mikið að gera, sagði
Hanna hróðug og dró afa sinn út í skemmu. Þau fundu
engan kassa, sem Hönnu líkaði, en að lokum kom afi
með gamalt mjólkurtrog og sagði, að það væri tilvalið í
lítið lambaból. Hanna sótti hreinan poka og lét í botn-
inn á troginu, svo sótti hún Hörpu, sem ekki kunni að
meta, hve mikið var fyrir henni haft og var með mestu
óþægð. Hún vildi alls elcki vera góða lambið og fara að
lulla, hvernig sem Eíanna lét hana í trogið, hún bara
spratt strax á fætur og vildi fara að ólmast við Neró,
sem lá fram á lappir sínar og fylgdist með af áhuga.
Afi labbaði sig inn í bæ og bauð góða nótt, um leið
og hann fór út úr dyrunum. Hann sagðist ekki sjá ann-
að, en Hanna yrði að sofa þarna í skemmunni líka!
Nú varð Hanna María reið. Hvern skollann gat lamb-
ið fundið að því að sofa í þessu fína trogi.
Neró horfði öfundaraugum á Hörpu. Aldrei hafði
verið haft svona mikið við hann, það þótti alveg sjálf-
sagt, að hann fyndi sér stað til að sofa á sjálfur. Hann
stóð upp og geispaði, lambskömmin mátti víst eiga sig
með alla sína óþægð.
Nú tók Hanna það til bragðs að leggja lambið rétt
einu sinni enn niður í trogið og setja svo hlemm yfir,
og þar ofan á settist hún sjálf.
— Svona, nú skulum við sjá, hver verður að láta und-
an, tautaði hún og hreyfði sig hvergi, hvernig sem lamb-
ið jarmaði og brauzt um. Það gat ekki staðið upp, en að
öðru leyti fór ágætlega um það.
— Me—me—e—e, nöldraði lambið, — ég vil ekki sofa
hér, ég vil ekki sofa hér, heyrirðu það, Hanna María! —
En Hanna lét sem hún heyrði ekki kveinstafi þess, hún
varð þó að ala lambið upp, of mikið eftirlæti var ekki
hollt, það sagði amma.
Því sat hún nú þarna á lokinu og hóf upp raust sína.
Fyrst söng hún allar þær vísur, sem hún kunni um lömb
og kindur, síðan um hesta og hunda, og að lokum allt,
sem í hug hennar kom, vers og veraldleg Ijóð jöfnum
höndum.
Loks varð söngurinn lægri, og að lokum dó hann út
í smá muldri, og þegar afi kom út nokkru seinna, stein-
svaf litla telpan á stóra keraldshlemmnum, en niðri í
troginu lá lítil snjóhvít gimbur glaðvakandi og beið þess
eins að sleppa úr þessari myrkra-prísund.
Afi tók telpuna í fangið, ýtti hlemmnum til hliðar,
svo lambið var frjálst, bauð Neró góða nótt og bar
Hönnu Maríu inn í rúmið sitt, þar sem amma afklæddi
hana og þvoði, án þess að hún rumskaði.
(Framhald.)
Heima er bezt 469