Heima er bezt - 01.04.1965, Blaðsíða 37

— Nei, ætli ég verði ekki að fyrirgefa þér, fyrst ég
hef húsbóndavaldið í dag, en þetta gerir þú ekki aftur.
— Nehei! sagði Hanna af mikilli sannfæringu. —
Þetta geri ég aldrei aftur, því lofa ég.
XIII.
Hegningin afplánuð.
Hanna María rölti með hendurnar á kafi í buxnavös-
unum upp hólmann á eftir Áka. Hann hafði ekki sagt
stakt orð við hana alla leiðina, róið einn og blístrað
fjörugan lagstúf og látið eins og hann sæi hana ekki í
bátnum.
— Skollinn hafi þig og ykkur öll, tautaði Hanna í
hálfum hljóðum og kreppti hnefana svo fast, að negl-
urnar skárust inn í lófana. Já, þá mundi hún allt í einu
hvað frúin í heimabænum hafði sagt. Þær Sonja höfðu
fengið mjólk og brauð hjá henni, og allt í einu sagði
mamma Sonju hvasst, að hún ætti að fara fram og þvo
sér um hendurnar, áður en hún settist til borðs. Hún
hafði talað til Sonju, en horft á litlu mórauðu hend-
urnar á Hönnu, sem óneitanlega voru ekki vel hreinar
og með ljóta rönd undir hverri nögl. Hanna hafði eld-
roðnað og misst alla matarlyst. Hver biti þvældist lengi
upp í henni áður en hún kom honum niður, og þeirri
stundu hafði hún verið fegnust, er hún gat sloppið út
eftir að hafa stunið upp þakklæti fyrir mjólkina.
Hún yrði að muna eftir að klippa neglurnar eins hátt
upp og hún gæti strax í kvöld.
Állt í einu nam Áki staðar og sneri sér að Hönnu.
Hún beið niðurlút eftir að hann segði eitthvað, en þeg-
ar hann gaf ekkert hljóð frá sér leit hún upp. Um var-
ir Áka lék glettnislegt bros, hann virti Hönnu vandlega
fyrir sér og loks skellti hann upp úr.
— Ertu orðinn alveg vitlaus? sagði Hanna móðguð.
Hún sá enga ástæðu til hláturs hans, nema ef eitthvað
væri athugavert við útlit hennar sjálfrar.
Áki settist niður og greip í hendur hennar og lét hana
setjast á þúfu á móti sér.
— Jæja, nú er komið að þér að fræða mig um allt
sem að æðarvarpi lýtur, sagði hann og hætti að hlæja.
— Hvað viltu vita? sagði hún.
— Allt mögulegt, heyrðu annars, við skulum rölta
héma um hólmann á meðan, það verður betra. Hann
stökk á fætur og kippti henni með sér.
— Þama er sú fyrsta sem verpti í þessum hólma,
sagði hann er þau komu að hreiðri sem gömul kolla sat
óbifanleg á. — Hún hlýtur að fara að unga út, — hvað
tekur það annars langan tíma?
Hanna hló að fáfræði hans, og nú fór henni að verða
léttara um mál. Áður en þau höfðu lokið hringferð
sinni um hólmann, var hún orðin eins og hún átti að
sér, spjallaði um alla heima og geima, spurði og svaraði
spurningum á víxl. Að lokum reri Áki yfir að einum
hólmanum þeirra afa, svo Hanna gæti sýnt honum
gömlu kofatóftirnar, þar sem tjaldið var alltaf reist, þeg-
ar verið var að heyja eyjarnar.
Þau hlupu í spretti upp að grasigrónum tóftarbrot-
unum. Áki settist á vegginn þar sem hann var hæstur.
Og allt í einu sagði hann:
— Heyrðu nú, Hanna María, nú datt mér ofurlítið í
hug. Ættum við ekki að byggja hér kofa aftur?
— Æ-jú! hrópaði hún, það skulum við gera, — en
kannt þú að byggja hús?
— Ne-i, ekki kann ég það nú, en samt held ég að
það megi takast, — ekki sízt ef þeir Skúli og Benni
vildu hjálpa til, — en þeir nenna því varla, bætti hann
við.
— Allt í lagi þó þeir nenni því ekki, ég skal fá afa
til að hjálpa okkur, sagði Hanna áköf og ljómaði öll í
framan. Allar sorgir voru gleymdar, og lífið fullt af
fyrirheitum á ný.
Hún hoppaði niður að bátnum og var þegar tekin
að byggja kofann í huganum, en Áki geklt rólegur á
eftir með hendur í vösum og blístraði lagstúf sem hon-
um hafði allt í einu dottið í hug.
— Má ég róa líka? spurði Hanna, sem mundi nú allt
í einu, að hún átti að taka út refsingu, en ekld að
skemmta sér.
— Ætli það ekki, svaraði Áki brosandi. — Og nú er-
um við kvitt og vinir á ný, ekki satt?
— Jú, jú, tautaði Hanna allshugar fegin. Heppin var
hún, að það var ekki Jón bóndi sem dæmdi í máli henn-
ar. Þá hefði refsingin eflaust orðið á annan veg — og
líklega verri.
XIV.
Fjallgangan.
Sunnudagurinn var hvíldardagur hjá eldra fólkinu,
en unga kynslóðin hélt til fjalls skömmu eftir hádegi.
Nú átti að njóta útsýnisins af Bæjarfellinu í þessu ynd-
islega veðri.
Þau voru sjö saman. í fyrstu hafði ekki ætlað að
ganga vel að fá fararleyfi fyrir Sonju. Móður hennar
þótti hún alltof ung til að fara þessa vitleysu, eins og
hún komst að orði, en Sonja skældi og sagði, að afi
hefði strax sagt já við Hönnu, þegar hún hefði beðið
hann, og Ninna lofaði að líta ekki af henni augum, og
þá loks lét móðir þeirra undan. Ninnu sagði hún, að sér
væri ekki um, að Hanna María og Sonja væru mikið
einsamlar. Það mætti guð einn vita, hvað þessu barni
þarna í kotbænum gæti dottið í hug. Uppeldið á henni
væri bókstaflega verra en ekki neitt, hún réði víst gerð-
um sínum að mestu sjálf.
Ninna reyndi að milda hug móður sinnar í garð
Heima er bezt 153