Heima er bezt - 01.10.1965, Síða 32

borðinu, og Nanna er ferðbúin, svo að ekki stendur á
henni. Síðan setjast þau öll til borðs og drekka kaffið.
Og þegar að þvi loknu, rýmir Nanna borðið og gengur
í skyndi frá öllu að vanda á sínum rétta stað. Síðan vísar
hún Magnúsi lögmanni á ýmis matarföng, sem hún hefir
búið honum í fjarveru sinni, og honum er það ljóst, að
það muni nægja honum vel þennan eina sólarhring, sem
ákveðið er að bústýran verði að heiman, og hann ætlar
því að una glaður við sitt hér heima.
Nú er ferðafólkið tilbúið að leggja af stað. Magnús
lögmaður fylgir því út að bifreið sinni og kveður þau
öll með föðurlegri hlýju og óskar þeim góðrar ferðar.
Og síðan er ekið af stað. Eldð er greitt útúr borginni, og
síðan austur um fagrar sveitir. Sólin skín björt og heit,
og gróður jarðarinnar bylgjast iðgrænn og angandi fyrir
þýðum sunnan andvara. Og loks er ekið inní langþráðan
töfraheim óbyggðanna.
Dagur er senn hniginn að barmi nætur, og Þórsmörk
breiðir angandi faðm sinn í kyrrð og friðhelgi síðkvölds-
ins móti börnum borgarinnar, sem komin eru langa vegu
til að gista hana í nótt.
VI.
Á Þórsmörk
Snorri Magnússon stöðvar bifreiðina og lítur björtum
augum á ungu stúlkurnar:
— Þá erum við komin á Þórsmörk, segir hann. — Og
alltaf hefir hún verið fögur í mínum augum, en aldrei
þó eins og nú. Hér skulum við reisa tjaldið.
— Já, hér er alveg guðdómlega fallegt, svarar Nanna,
og augu hennar ljóma af djúpri hrifningu.
— Hefir þú aldrei komið hingað áður, Nanna? spyr
Snorri brosandi.
— Nei, og aldrei dreymt um að til væri slík töfrandi
fegurð, sem hér í kvöld.
— Þú verður þá ekki fyrir vonbrigðum með staðinn,
sem ég valdi fyrir fyrstu útileguna okkar?
— Nei, vissulega ekki!
— Það þykir mér vænt um, Nanna, segir Snorri.
— Ég vona líka að þú skemmtir þér reglulega vel,
elsku Nanna mín, segir Erla og brosir glöð til stallsystur
sinnar.
— Ég þakka ykkur kærlega fyrir.
Þau hafa öll stigið út úr bifreiðinni, taka nú farangur-
inn úr henni og hjálpast svo að því að reisa tjaldið. Þau
eru öll rösk og samhent, og að stuttri stundu liðinni er
tjaldið þeirra risið í skógarjaðrinum eins og svolítil ævin-
týrahöll. Því næst bera þau farangurinn inní tjaldið og
koma öllu sem bezt og vistlegast fyrir og gera litlu tjald-
búðina eins heimilislega og unnt er. Nanna lítur svo á
úrið sitt og sér að komið er langt fram yfir venjulegan
kvöldverðartíma. Hún segir því við systkinin:
— Nú fer ég að taka til kvöldverðinn handa okkur,
það er orðið svo áliðið.
— Já, það verður sannarlega vel þegið, svarar Snorri
og tekur sér sæti. Erla býður Nönnu hjálp sína, og síðan
framreiða þær í skyndi mikinn og góðan kvöldverð, og
einnig hér tekst Nönnu að hafa „matborðið“ með veizlu-
sniði, þótt skilyrðin til þess séu all frumstæð. Síðan setj-
ast þau öll að snæðingi og neyta matarins með beztu lyst.
Þegar borðhaldinu er lokið, og ungu stúlkurnar hafa
gengið snyrtilega frá öllu, stingur Snorri upp á því, að
þau njóti kvöldsins úti um hríð og litist um í næsta ná-
grenni tjaldsins, og þær stallsystur taka þessu vel. Síðan
fara þau út í skyndi og leggja af stað í dálitla hringferð.
Sumarkvöldið skartar sinni dýrðlegustu fegurð, hvert
sem litið er, og ferðafólkið gengur um stund hljóðlátt
og hugfangið um angandi Mörkina, og nýtur þess að
vera saman á þessum fagra friðhelga stað. Það er sem
Hollvættir Merkurinnar leggi blessun sína yfir töfra-
þrungin ævintýr sumarnæturinnar.
Eftir alllanga gönguför vill Erla fara aftur heim í
tjaldið, hún er orðin dálítið þreytt eftir daginn og lang-
ar til að fara að hvíla sig, enda orðið áliðið kvölds. Þau
halda þegar öll heim að tjaldinu, sem ekki er mjög langt
undan. Snorri verður eftir úti, en stallsystumar fara inní
tjaldið, og Erla fer þegar í svefnpoka sinn og kemur sér
vel fyrir til hvíldar, en ætlar samt ekki að sofna strax.
Nanna sér að Erla er komin í svefnpokann og segir
við hana:
— Það er bezt að ég hiti kvöldkaffið strax, svo að þú
getir drakkið það áður en þú sofnar, Erla mín.
— Já, elskan, gerðu það. En ég ætla ekki að sofna
strax, bara hvíla mig í pokanum.
Nanna tekur hitunartækið fram í skyndi, kveikir á því
og setur ketilinn yfir og fer síðan að dunda við kaffi-
borðið. Erla horfir um stund hljóðlát á starf Nönnu og
hlustar á ört vaxandi hitahljóð ketilsins, sem lætur mjög
þægilega í eyrum, en fyrr en varir skynjar hún allt þetta
eins og í fjarska, og eftir nokkur andartök en hún fallin
í væran svefn.
Nönnu verður brátt litið til Erlu og sér að hún er
sofnuð. En hve hún hefir verið fljót í svefninn. Verst
var að hún skyldi ekki fá kaffið, áður en hún sofnaði,
en við það gat Nanna ekki ráðið.
Nú sýður á katlinum, og Nanna hellir á könnuna, en
á meðan hún er að því, kemur Snorri inní tjaldið.
— Og þennan indæla kaffiilm leggur hér á móti mér
um leið og ég kem inn, segir hann og brosir til Nönnu.
— Já, kvöldkaffið er tilbúið, gerðu svo vel.
— Þakka þér fyrir. Snorri færir sig að kaffiborðinu,
sem reyndar er bara jörðin sjálf undir hvítum kaffidúk.
Hann setzt niður en verður um leið litið á systur sína
sem sefur vært.
— Erla er þá bara sofnuð, segir hann lágt. — Ósköp
hefir hún verið orðin þreytt, elskan litla.
— Já, en mér þykir það verst, að hún skyldi sofna,
áður en ég var tilbúin með kvöldkaffið. Ég gat ekki ver-
380 Heima er bezt