Heima er bezt - 01.11.1970, Qupperneq 7

báðir tveir, en sluppum þó mörgum betur við þessa
drepsótt og urðum jafngóðir eftir ekki svo langa legu.
Arið 1919 fór að koma til tals að taka bíla í notkun
við póstferðirnar, enda voru bílarnir þá að verða all-
bærilegir, þótt bilunargjarnir væru. Þetta leiddi til þess
að ég fór að læra á bíl hjá Jóni Sigmundssyni, þeim
hinum sama, sem kom með fyrsta Fordinn frá Ameríku
1913 ásamt með Sveini Oddssyni og séra Jakobi Lár-
ussyni, sóknarpresti í Holti og fyrsta skólastjóra á
Laugarvatni.
Hans póstur greiddi kostnaðinn við bílstjóraprófið
og mátti segja að ég lærði aksturinn á hans vegum.
Ökuskírteini mitt er útgefið í Reykjavík 1919 og er
númer 277. Árið eftir tók ég svo hið meira bílstjóra-
próf hjá Jessen skólastjóra Vélstjóraskólans, en áður
fór ég í tíma til Egils Vilhjálmssonar, sem spurði mig
bæði úti og inni og veitti mér að námskeiðinu loknu
meðmæli. Egill var þá nýlega kominn frá Ameríku,
þar sem hann vann hjá Overland verksmiðjunum, sem
framleiða Willys jeppana, en einn slíkan kjörgrip hef
ég átt í á þriðja áratug. — Vorið 1920 fór ég svo mína
fyrstu áætlunarferð austur að Odda á alveg splunku-
nýjum Gamla-Ford kassabíl, sem tók hvorki meira né
minna en 18 manns í sæti. Farið var þá á einum degi
alla leið austur að Odda, en póstvagnaferðirnar tóku
fjóra daga á sumrin.
Ekki var nú Hans póstur með hýrri há yfir þessari
fyrstu ferð minni á nýja kassabílnum. Svo mikið er
víst, að hann bað Björn Blöndal, síðar löggæzlumann,
að aka farartækinu niður Kamba,' en Björn var í vega-
vinnu austur á Fjalli og var vanur bílstjóri. En svo
mikið notaði Björn bremsurnar niður Kamba að úr
þeim raulc með tilheyrandi ólykt og voru þær lítt not-
hæfar eftir álagið og eins fór um lóbandið, sem var
í stað „kóplingar“. Eg settist nú undir stýri neðan við
Kamba, en ekki hafði ég ekið nema að Ölfusréttum,
sem eru sunnan við Hveragerði, þegar nýi áætlunar-
bíllinn hætti að kópla saman, en þetta tókst mér að
lagfæra með því að tálga til spýtu, sem ég fann við
réttirnar, sem ég rak með hamri undir lóbandið og
gat haldið ferðinni áfram. Bar nú ekkert til tíðinda.
Farþegarnir sungu og landslagið, sem ég þaulþekkti,
Gamli Fordinn hans Guðlaugs i Giljurn.
Hanshús árið 1930. Það er nú Leifsgata 25.
leið hægt hjá, því ekki þurfti að hræðast of hraðan
akstur, Gamli Fordinn var ekki svo orkumikill. Og
ekki þurfti heldur að óttast árekstur, því engum bíl
man ég eftir að hafa mætt. — Ekki man ég nú hvað
fargjaldið kostaði með bílnum austur að Ægisíðu, en
Hans póstur leggur upp í vetrarferð 1911.
fimm krónur kostaði það með póstvagninum austur
þangað, þegar ég byrjaði ferðirnar 1914, eða fjórum
árum áður en Fordinn leysti hina tilkomumiklu póst-
vagna af hólmi, sem samgöngutæki.
Árið 1921 framlengdust þessar ferðir austur að
Eystri-Garðsauka, og þangað fór ég nokkurs konar
brúðkaupsferð með konuna mína, Láru Sigurjónsdótt-
ur. Við kynntumst þegar ég var við heyskap uppi á
Kjalarnesi fyrir Hans póst.
í Eystri-Garðsauka átti póstbílstjórinn sérstakt her-
bergi, sem Sæmundur Oddsson, póstafgreiðslumaður,
kallaði „póstmannakamersið“. Ég ók þessum Fordbíl
um þriggja ára skeið. Eina ferð í viku hingað austur
og eina ferð til Þingvalla.
Ekkert óhapp henti mig í þessum ferðum, þótt veg-
irnir væru, vægast sagt, oftast ill akandi og er mér alveg
sérstaklega minnisstætt hvað Holtavegurinn var herfi-
lega vondur. Fjallið var eins og flórað og það tók blóð
í stertinn að komast upp Kamba. Lóna, sem eins og
Heima er bezt 391