Heima er bezt - 01.12.1972, Qupperneq 30

— Það mynduð þér líka gera, ef þér vissuð af
hverju við erum að hlæja, sagði ég og leit á hann
hálfbrosandi.
I sama bili blossaði skært ljós og síðan annað.
— Fínt, sagði hann við ungan mann með mynda-
vél, sem stóð rétt við borðið okkar, svo hneigði hann
sig kurteislega fyrir okkur og sagði:
— Við erum blaðamenn frá Nýja Fréttablaðinu
og erum að mynda skemmtanalíf borgarinnar og
það væri synd að segja að þið skemmtuð ykkur
ekki, þakka ykkur kærlega fyrir, sælar frúr mínar.
Hann hneigði sig aftur og síðan sneru þeir sér að
næsta borði, og tóku þar myndir.
— Ja hérna, ég hef aldrei vitað betra, skríkti
Anna.
— Já sagan þín Hilda, hún var sko enginn harm-
leikur, svo hláturinn var ekta, sagði Fía og hinar
tóku í sama streng.
— En spennandi að komast í blöðin, sagði Elsa,
— við erum aldeilis heppnar.
En Andrea var ekki uppnæm fyrir svona löguðu.
— Yss, sagði hún, — verið þið nú ekki alltof vissar
um það, að við komumst í blöðin, ég hef einu sinni
áður lent í svona löguðu.
— Og hvað? sögðum við hinar í kór.
— Hvað, — nú það hefur engin mynd komið af
mér í blaði hingað til, eftir því sem ég bezt veit,
sagði Andrea og studdi hönd undir kinn súr á svip.
En myndin af okkur kom í Nýja Fréttablaðinu,
nokkrum dögum seinna, og þvílík sprengja í fjöl-
skyldunni, það fór bara allt á annan endann.
Ég átti mér einskis illsvon, stóð við eldhúsborðið
í mesta sakleysi og flysjaði kartöflur, eins og ég hef
gert mörg, mörg, þúsund sinnum, nei milljón, mill-
jón sinnum, — ég hata að skræla kartöflur — þegar
Haukur geystist in úr dyrunum með blað í höndun-
um og hrópaði:
— Mamma, viltu sjá? Og hann rak blaðið upp að
nefinu á mér.
— Sjá hvað, spurði ég, án þess að leggja frá mér
hníf eða gaffal.
— Myndina af þér, hérna sjáðu. Þú ert bara eins
og-----ja, ég veit ekki hvað, þú ert svo sæt mamma,
sjáðu og hlustaðu bara á það sem stendur hér undir:
— Hér eru nokkrar frúr að lyfta sér upp frá
amstri daganna og það leynir sér ekki, að þær
skemmta sér prýðilega. Hver á þetta fallega bros
frúarinnar lengst til vinstri upplýsum við ekki, það
leyndarmál hennar er vel og dyggilega varðveitt hjá
okkur, því getur hún treyst.
Svo tók Haukur utan um mig og dansaði með mig
um gólfið.
— Mamma, það ert þú sem ert lengst til vinstri,
sjáðu bara.
Og það var ekki um að villast, þarna vorum við
allar skælbrosandi og ánægðar með okkur, og ég
sjálf ekki hvað sízt, ljósmyndarinn hafði einmitt
smellt af okkur á réttu augnabliki.
Sallý kom í þessu, hún hafði séð blaðið á snyrti-
stofunni og var að rifna úr monti.
— Mamma, þú ert svo sæt á myndinni og þær á
stofunni gátu bara ekki talað um annað en hvað þú
værir falleg og smart kona.
Lalli bættist fljótlega í hópinn og þegar hann fékk
að heyra um þennan „stórkostlega“ atburð innan
fjölskyldunnar, hrópaði hann:
— Vá, mamma, þú ert nú meiri skvísan, bara alveg
eins og fegurðardrotting.
Og svo kom Axel heim að borða, þá var í fyrsta
sinn, síðan við giftum okkur, maturinn ekki á borð-
inu. Fiskurinn var orðinn að stöppu í pottinum, ég
hafði í öllum ósköpunum gleymt að slökkva á plöt-
unni og kartöflurnar voru kaldar og hálfskrældar
á borðinu.
Krakkarnir hrópuðu öll: — Pabbi, ertu búinn að
sjá myndina af mömmu í blaðinu.
— Já já, sagði Axel glaðlega, en ég fann á mér að
sú gleði var blandin og flýtti mér að segja:
— Svona krakkar mínir, ein ómerkileg mynd í
blaði er nú ekki þess virði að gera svona mikið veð-
ur út af, við ættum að minnsta kosti að borða, finnst
ykkur ekki?
— Jú jú, sagði Sallý og lauk við að skræla kartöfl-
urnar, en þetta er nú dálítið sérstök mynd, mamma
þú ert svo sæt eiginlega bara eins og ljósmyndafyrir-
sæta.
— Já, það er satt, sagði Haukur. — Þið eruð allar
agalega góðar, þó ert þú auðvitað lang bezt.
— Já, ég veit ekki hvernig á því stendur, en mér
finnst þú hafa breyzt upp á síðkastið mamma, sagði
Sallý.
— Einmitt það, sagði ég og setti upp tvírætt bros.
— Mamma hefur alltaf verið sæt, sagði Haukur
og kyssti mig á kinnina. — Ekki satt pabbi?
— Auðvitað drengur minn, þess vegna kvæntist ég
henni, sagði Axel í léttum tón, en samt leyndi það
430 Heima er bezt