Heima er bezt - 01.03.1987, Qupperneq 21

norðan við hávestur. Hríðin var svo dimm að lítið sá nema
öðru hvoru grillti í næsta leiti.
Þegar eg hélt að eg væri kominn á Miðás austanverðan
kom eg að vörðu sem var 5 flatir steinar lagðir hver ofan á
annan en undir þeim var stórt jarðfast bjarg með sléttum
fleti að ofan. Litlu síðar kom eg að annarri vörðu. Hún var
ógreinilegri, aðeins þrír steinar ofan á stórum steini. Þá tók
eg aftur upp áttavitann og var veðurstaða enn hin sama.
Stundarkorn gekk eg ennþá, en þá tók að halla undan fæti.
Loks kom eg að hinni þriðju vörðu og er eg hafði haldið
niður hjá henni og kom á næsta leiti sá eg yfir Tinnár-
drög. Kom þá í ljós að eg hafði verið nákvæmlega á réttri
leið.
Eg kom á brúnina hjá fremra Illagili kl. 12.45. Þegar eg
kom ofan í dalbotninn settist eg niður og borðaði nesti og
renndi því niður með tveim sopum af víni úr glasi því er
Hjálmar í Villingadal hafði gefið mér. Eg kom að Skata-
stöðum kl. 4.15 og hafði því ekki verið nema 15 mínútum
lengur en á norðurleið og mátti það gott kallast þar sem
hvasst var á móti vestur yfir fjallið.
Til er saga um að þrír eða fjórir menn hafi komið norðan
yfir Nýjabæjarfjall um vetur. Norðan stórhríð skall á eins
og hendi væri veifað og þeir þorðu ekki að halda áfram af
ótta við að þeir gengju fram af klettum. Þeir grófu sig ekki í
fönn, en reyndu að halda á sér hita með því að ganga um og
berja sér. Þegar næsti dagur rann og veðrinu slotaði komust
þeir heilu og höldnu af fjallinu.
Þetta mun hafa verið um 1880. Forystumaður þeirra var
Steingrímur Jónsson, síðar lengi bóndi á Silfrastöðum.
Annar maður var nefndur í þessari ferð. Hann hét Árni,
kallaður slompur, mikill drykkjumaður. Hann hafði með
sér nóg brennivín frá Akureyri, en þorði ekki að smakka
það yfir nóttina, þegar þeir börðust við að halda sér lifandi.
Síðar kom eg tvisvar að norðan, gangandi vestur yfir
Nýjabæjarfjall einn með sjálfum mér. Um páskana 1948
var eg á Akureyri. Þá var gott veður og skíðaíþrótt stunduð
í Hlíðarfjalli. Eg fór upp í Hlíðarfjall og sá þar skíðastökk
og er það í eina skipti sem eg hef augum litið slíkar loft-
ferðir. Eg kom inn í skíðaskálann áður en mótið hófst. Þar
var troðfullt af fólki og þar var Guðmundur Karl Péturs-
son. Eg spurði lækninn hvað hann ætlaði að gera þarna.
Hann svaraði snöggt: „Eg ætla að binda um ef þeir brjóta
sig.“ Svo var það að einn stökkmanna rotaðist þegar hann
kom niður. Þá var Guðmundur Karl fljótur að hlaupa út á
völlinn.
Á annan í páskum fór eg fram að Villingadal og næsta
dag, 30. mars, gekk eg vestur yfir fjall. Vestlæg átt var,
þoka, dimmviðri og hríð á háfjallinu. Snjór var mikill,
örlaði aðeins á hæstu hæðum, en gangfæri var þó allgott.
Eg tók stefnu eftir áttavita á Tinnárdrög. Þegar kom vestur
yfir Miðás birti dálítið og tók eg þá stefnu norðvestur og
gekk ofan Grjótárdal. Ferð þessi gekk vel. Eg var 9xh tíma
frá Villingadal að Merkigili.
Nokkrum árum siðar kom eg að norðan um hvítasunnu
og gekk yfir Nýjabæjarfjall. Þá var bjart og gott veður. Færi
var ekki gott. Snjórinn var svo meyr að það óð í hann og
sumstaðar í slökkum var krapavaðall.
Árin 1945-1949 var eg í haustleitum á Nýjabæjarafrétt.
Þessi ár, nema fyrsta árið, var eg varðmaður með Jökulsá
eystri og tók að mér að leita Fjöllin sem svo eru kölluð,
svæðið fyrir framan Geldingsá. Næsta dag komu tveir Ey-
firðingar að Geldingsá og smöluðu með okkur norður að
Fossá. Þar var dregið sundur í rétt sunnan við ána og þaðan
fóru Eyfirðingar norður með sitt fé.
Þessi haust öll kom Gunnar bóndi á Tjörnum vestur á
Fjöllin enda átti hann flest féð sem þar gekk þá. Gunnar á
Tjörnum er einn af skemmtilegustu mönnum sem eg hef
kynnst. Hann sagði svo vel frá að unun var á að hlýða.
Stundum var hann stórkostlegur í frásögnum sínum, en
það var aukaatriði.
Haustið 1948 kom Aðalsteinn á Jórunnarstöðum með
Gunnari að norðan. Það var glatt á hjalla við Geldingsá
það kvöld, því brjóstbirtu höfðu þeir. Seint um kvöldið var
vínið búið. Þá fór Gunnar að segja frá því að þeir hefðu
skilið eftir flösku við vörðu lengst suður á Vatnahjalla; vildi
sækja hana og gerði það. Hann var nokkuð lengi en ferðin
gekk vel því veður var gott. Aðalsteini fannst hið mesta
óráð að sækja flöskuna. Hann vildi hafa hana á sínum stað
og taka til hennar á leiðinni norður eins og til var æílast.
Næsta morgun lögðum við af stað með birtu og vorum
komnir út að Fossá um kl. 11. Ekki gerði það Eyfirðingum
til þótt þeir smökkuðu vín kvöldið áður. Þeir voru góðir
gangnamenn og vel ríðandi. Eg var austastur af gangna-
mönnum og voru mínar göngur ofan Fossárdrög. Fossá
kemur úr tveimur dalskorum sem koma saman uppi á
dalnum. 1 tanga þar sem kvíslarnar koma saman voru tveir
fullorðnir hrútar. Eg þóttist vita að hrútarnir væru að
norðan. Þess vegna varð eg að reka þá yfir syðri kvíslina en
treysti þeim ekki til að hafa sig úr henni, því Fossá rennur í
miklum halla, í svo miklum streng að hún er hvít til að sjá.
Norður kvíslin er vatnsminni og treysti eg hrútunum ekki
til að komast lifandi yfir hana. En þá hefðu þeir verið fluttir
til Akureyrar og slátrað þar vegna fjárskipta. Allt fé að
norðan sem kom fyrir norðan Fossá fór þá leið. Eg sagði
Gunnari á Tjörnum frá hrútunum og eftir þeirri lýsingu
sem eg gaf á þeim giskaði hann á að þeir væru að norðan og
sagðist skyldi sækja þá seinna, sem hann og gerði.
Þeir Eyfirðingar fóru frá Fossá kl. 12 á hádegi með 51
kind. 5 kindur úr Akrahreppi voru fyrir framan Fossá. Þær
átti Eiríkur Gíslason á Tyrfingsstöðum.
Eg kom nokkrum sinnum að Jórunnarstöðum. Aðal-
steinn tók mér tveim höndum. Hann var hressilegur maður
og greindur. Eitt sinn er eg kom þar lét hann son sinn fylgja
mér á hestum upp að Villingadal. Það var um vor og við
riðum gegnum skóg.
Oftar en einu sinni hef eg heyrt Eyfirðingum lýst þannig
að þeir væru iðjusamir, yfirlætislausir og ógestrisnir. Því
síðasta mótmæli eg eindregið. Eg á góðar minningar um
kynni mín af Eyfirðingum fyrr og síðar og þykir notalegt að
rifja þær upp
Heimaer bezt 93