Heima er bezt - 01.03.1987, Side 31

ARINBJÖRN ÁRNASON
Undir álagadómi
X. HLUTÍ
Tíðindin frá Hvammi bárust fljótt út og þóttu fréttnæm.
Silla hafði eignast son. Fannst sumum það mikil furða, að
nú skyldi svo til bera eftir öll þessi ár, síðan þau tóku saman
hún og Steini.
En staðreynd var það samt, að sonur hafði fæðst í
Hvammi, og nú var það Silla, sem var móðirin. Það skyldi
þó aldrei vera þarna á ferðinni nýr Þorbjörn. Margt hafði
þó ólíklegra skeð, alla vega mundi Silla þó láta heita í
höfuðið á Þorbirni. Þannig var skrafað. Þó var eitt með
ólíkindum í þessu öllu saman, en það var Steini. Hann réði
sér varla fyrir kátínu, eftir að sonur hans var fæddur, og var
sí og æ að kjá við barnið, þar sem það kúrði, dúðað á milli
rekkjuvoðanna, fyrir ofan Sillu í rúminu.
Eftir að sængurlegunni var lokið og ljósmóðirin var far-
in, þá neytti Steini hvers færis að ýta dúsunni að þeim litla
ef hann bærði á sér. Ef snáðinn umraði, eða í honum
heyrðist, þá var hrópað strax á Sillu að hugga barnið. Þó
kastaði fyrst tólfunum, þegar sá litli fékk brjóstið og værð-
arhljóðið kom, þá var Steini fyrst hugfanginn og móður-
gleðin og ástúðin skein til hans út úr augum Sillu.
Þá voru hamingjudagar.
í baðstofunni í Hvammi var allt orðið nú með öðrum
svip en áður. Baðstofan virtist stærri, loftið léttara og birtan
skærari. Það var bros í augum fólksins, er það kom og fór,
og kyrrð og friður settust að völdum. Heilsufar Þuríðar
húsfreyju fór dagbatnandi svo útlit var fyrir að hún mundi
komast til fullrar heilsu á ný. Einstaka sinnum heyrðist
kvak barnsins svo undurblítt, að ómurinn af því varð sem
ylur, er gaf umhverfinu hlýju, svo að loftið var milt.
Jafnvel Þorbjörn var orðinn hýrri á brún og virtist léttari
í skapi, og er hann gekk um, átti hann til að kjá til litla
hnokkans. Og brosið á vör hans endurspeglaðist í hinum
bláu augum barnsins eins og blik dagsins eða leiftur frá
liðnum hamingjustundum.
Veðurblíðan þessi björtu vordaga var einmuna góð. Mót
dýrð himinsins varp jörðin vetrardrunga sínum og klæddist
skarti Iita og fegurðar. í sólskinsskúrablæju glitraði döggin í
morgunsárinu, og eftir áfall næturinnar andaði moldin
sefjamjúk, og gróðurilmurinn fyllti loftið. Það var sem
himinn og jörð féllust í faðma við friðsæld og hamingju
mannanna.
Að Hvammi fóru gestakomur að verða meiri en áður
hafði verið um skeið, og jafnvel bar nú svo til, að konur,
sem sjaldan eða aldrei höfðu áður þar komið, áttu nú
erindi, eða þá hitt, að þær gátu ómögulega fundið sig í því
að fara fram hjá, fyrir ofan garð eða neðan, án þess að
heilsa upp á blessaðan hvítvoðunginn, svo maður tali ekki
um þau ánægjulegu tíðindi að blessunin hún Þuríður mín
sé að fá svo góðan bata, enda ekki nema von úr því Guð
sendi þennan ljósengil í bæinn.
Aðrir höfðu erindi til einhvers á heimilinu. Flesta fýsti þó
að sjá son þeirra Sillu og Steina og samgleðjast þeim, óska
foreldrunum til hamingju með þennan blessaða engil, sem
þau hefðu nú eignast, og að hugsa sér eftir öll þessi ár.
En hvað hann er myndarlegur og stór. Hugsa sér: En
augun, hvað þau eru blá, og nefið, það er alveg eins og á
pabbanum. Ja, hvað Guð er góður. En heyrðu elskan, hvað
ætlarðu að láta hann heita?
Silla hlýddi á allt þetta skraf og spurningar í einfaldleik
hjartans og með sælli móðurgleði og hljóðri þökk til Guðs
og manna.
□
Flestir þeir, sem nú áttu Ieið sína að Hvammi þessa vor-
daga, höfðu ávallt sitthvað til málanna að leggja, og sitt
sýndist hverjum eins og gengur, svo fréttasögurnar, sem
gengu á milli bæja, urðu ávallt í nýjum búningi og auka-
útgáfum. Það var talið ekki einleikið það dálæti Þorbjörns á
barninu eða umhyggja Sillu fyrir Hvammsheimilinu. Þær
hefðu þó aldrei haft eitthvað við að styðjast, getgáturnar
um árið, sem enginn vissi um upphaf og flestum fannst með
ólíkindum. Þó fór svo að til eyrna Steina barst umræða
fólksins, og loks fór svo að Steini sjálfur var spurður hvort
hann væri í raun og veru faðir barnsins. Allt þetta slúður
hafði þau áhrif, að hver ný tilgáta varð kviksár fyrir Steina,
sem tók að hugleiða sannindi þessa, sem honum barst til
eyrna. Hann hafði í einfaldleika sinum trúað og fundist
hamingjan rétta sér hönd i falslausri föðurgleði. En í
ístöðulítilli sannfæringu fann hann til þorsta eftir sannind-
um.
En nú var svo háttað, að þeir, sem síst vildu leggja við
eyrun eða taka undir söguburðinn frá Tóftarheimilinu hér
um árið, voru nú orðnir ákveðnastir flytjendur margvís-
Heimaer bezt 103