Heima er bezt - 01.01.1999, Síða 29

grjótið að vopni. Vann hann hún-
inn með steinkasti.
Bjarndýr í Njarðvík
Þegar Einar lögsagnari Magnús-
son, bjó í Njarðvík, lagðist bjarndýr
í híði í Sultartorfu í Tóarfjalli. Seint
um veturinn sótti björninn heim ú
bæinn. Braut bangsi upp lambhús,
fór inn eftir húsinu, drap lömbin og
hlóð þeim öllum fram
fyrir sig. Einar fór þó til
með mönnum sínum.
Kom hann lagi ó björn-
inn inn um glugga og
drap hann.
Bjarndýr unnið á
Héraðssöndum
15. júní 1913
Laugardaginn 14. júní
1913, laust eftir hádegi,
reið Guðni frá Gagnstöð,
til silungsveiða úti á
Héraðssöndum. Þegar
hann kom fram á Sand-
inn, sá hann einhverja
skepnu liggja á sandin-
um, rétt utan við Mel-
þúfurnar. Hugði hann
það vera sel, valdi sér
hæfilegt rekaviðarkefli
að vopni og hugðist rota
selinn. Þegar Guðni
nálgaðist dýrið sá hann
að það var hvítabjöm.
Tók Guðni þá til fót-
anna, hljóp bak hesti
sínum, reið heim að
Hrafnabjörgum og sagði Halldóri
Þorkelssyni tíðindin. Halldór átti
tvíhleypta haglabyssu og rjúpna-
skot, taldi hann það mundi duga.
Halldóri fannst öruggara að hafa
einnig lagvopn. Tók hann búrhníf
og festi hann við hrífuskaft með vír-
benzli. Var þar komið lagvopnið.
Að svo búnu fór Halldór ásamt
Guðna og Ólafi vinnumanni sín-
um, út á Héraðsand. Var klukkan
að ganga tíu um kvöldið þegar
komið var að bælinu. Þar lá haus-
laus vorkópur, sem sýndi að bangsi
var vel haldinn, fýrst hann gekk frá
leifum. Slóð lá frá bælinu og röktu
þeir hana inn milli melþúfnanna.
Allt í einu stóð dýrið andspænis
þeim. Það fitjaði upp á trýnið, svo
skein í vígtennurnar en hélt svo
undan í rólegheitum. Sóttu menn-
irnir fast eftir, Halldór og Guðni ríð-
andi en Ólafur hlaupandi. Eftir því
sem þeir hertu eftirförina, því hrað-
ar hljóp bangsi. Eftir skamma
stund komu þeir að grunnu lóni.
Óð dýrið út í lónið, nam þar staðar,
sneri í mót mönnunum og urraði.
Halldór fór af baki og tók byssuna
en Ólafur hafði lagvopnið. Óðu
þeir út í lónið á móti biminum, sem
urraði grimmilega og sýndi þeim
tennurnar.
Þegar þeir voru komnir í sex
metra færi, lyfti Halldór byssunni,
miðaði á haus bjamarins og hleypti
af. Bangsi reis þá upp á afturlapp-
imar, grenjaði ógurlega og riðaði
til falls. „Á hann með hnífinn,"
kallaði Halldór.
Ólafur hljóp að biminum og
stefndi sveðjunni að síðu hans aftan
við bóginn. Áður en Ólafur kæmi
lagi á dýrið, rétti það sig við og sner-
ist gegn honum með reiddan
hramminn, svo lagið geigaði. Ólaf-
ur vatt sér undan högginu og forð-
aði sér. Halldór skaut þá öðru skoti
með svipuðum árangri og áður.
Hopuðu veiðimenn þá. Þó skaut
Halldór þriðja skotinu af lengra
færi. Árangurinn af því varð sá, að
dýrið grenjaði og urraði ákaft, en
sat sem fastast úti í lóninu.
Ólafur var nú send-
ur í Hrafnabjörg eftir
meiri skotfærum og
hleðslutækjum, þar
sem augljóst var að
rjúpnaskotin dugðu
ekki á bjamdýr.
Hlóð Halldór síðan
tvö skot, eins kraft-
mikil og patrónumar
leyfðu. Var síðan
haldið á vettvang.
Þegar þeir nálguðust
bangsa, lét hann
óffiðlega og urraði
ákaflega. Þorðu þeir
ekki að fara mjög
nærri honum og
sendi Halldór honum
tvö skot, af of löngu
færi til þess að árang-
urs væri að vænta.
Héldu menn heim
við svo búið.
Á sunnudaginn var
síðan leitað til Vig-
fúsar Þórarinssonar
prests á Hjaltastað,
sem átti kúluriffil.
Sendi hann Einar son sinn með
riffilinn og lagði hann dýrið að velli
með einu skoti aftan við bóginn, á
hundrað metra færi. Tók prestur
þriðjung dýrsins fyrir hjálpina.
Kjötið af dýrinu var 125 kíló og
þótti lostæti, að undanskildu þriggja
sentimetra fitulagi, sem þakti allan
skrokkinn.
Heimild: Frásögn Ólafs Jónssonar,
forstöðumanns rœktunarfélags Norður-
lands á Akureyri.
Birt í Vikunni, á árunum 1960 til
1965.
Framhald í nœsta blaði.
Heima er bezt 21