Heima er bezt - 01.01.1999, Qupperneq 34

þar á meðal ég. Einn var með brjóst-
himnubólgu, ristill þjóði hinn þriðja.
Vom þeir fluttir í land ó Siglufirði.
Ég var fluttur í ókveðið hús, sem
skipstjórinn réði yfir eða útgerðarfé-
lagið. Þangað neitaði ég að fara.
Hús þetta var hinn versti bústaður.
Það var alsett götum, og sú víða út
um það. Fékk ég þú herbergi ú Hótel
Siglufirði.
Eftir þrjó daga kemur síðan skip-
stjórinn til mín og biður mig að
koma með sér, en ég var rúmliggj-
andi. Hann sagði mig aðeins þurfa
að fara í bdtana, en væri ekki skuld-
bundinn að taka vaktir. Fór ég þó
með honum og mér batnaði svona
af sjólfu sér.
Ég komst að því að eina ömgga
rdðið gegn brjósthimnubólgu væri
að klæða sig vel. Hef ég ekki fengið
þd veiki síðan.
Klukkan níu morgunn einn, var
skipið á reki úti ú sjó og enginn vak-
andi. Bdmst böndin að mér. Maður-
inn, sem var á móti mér á vakt,
sagði að ég hefði ekki vakið sig, þótt
ég hefði nú raunar gert það. Hafði ég
þann húttinn ú, er vekja skyldi
kauða, að ég brd hægri hönd minni
um hdlsinn ú honum og dró hann
síðan út á gólfið. Þetta gerði ég á
hverri vakt, og varð að hafa þennan
hdttinn d, því að öðmm kosti sló
hann bara fró sér og barðist um og
var hinn versti. Þetta var leið-
indagaur.
Við matborðið bar kokkurinn það,
að ég hefði vakið þennan mann.
Ekki gengi svo lítið d, þegar ég væri
að vekja hann til lífsins.
Strdkur þessi var úr Reykjavík.
Skipstjórinn sagði, að ef hann ekki
hlýddi því, sem hann ætti að gera,
skyldi ég hífa hann upp með talíu
um mittið.
Ekki endurtók þetta sig. Kauði lét
sér loks segjast.
Norðmaður einn var d skipinu og
íslendingur nokkur, sem verið hafði
níu úr í Færeyjum, var hóseti þama.
Drykkjuskapur var nokkur á skips-
mönnum. Ekki var ég í þeirra hópi er
tignuðu Bakkus, frekar þd en
endranær. Ég var alltaf „þurr."
Síldarvertíðinni lauk ekki fyrr en í
íbúðarhúsið á Gljúfraborg, sem
Bogi byggði árið 1951.
september. Hluturinn varð góður, því
að afli var ríflegur.
Fé því, sem mér óskotnaðist á ver-
tíðinni, eyddi ég fljótlega, því aldrei
hef ég sparsamur verið.
Talsvert var um skemmtanir ó
Siglufirði og glatt á hjalla. Fór ég þar
d mörg böll og dansaði mikið, enda
hef ég alltaf haft gaman af að
dansa.
íslenskt kvenfólk er fagurt ú að líta
og þó sér í lagi austfirskt. Og alltaf er
konan mesta yndi karlmannsins,
það breytist ekki, þó margt breytist í
heimi hér.
Ekki varð ég mikið var við óeirðir d
böllum ó Siglufirði né að lögreglan
þyrfti að beita sér.
Upp í Hvanneyrarskól brd ég mér
stöku sinnum. Þd fór ég út á „An-
leggið," eyju á staurum úti í sjó. Þar
fór síldarsöltun fram.
Árið 1930 vann ég á Siglufirði.
Fékk þd Pétur Bóasson mig lúnaðan
til að vinna við byggingu Síldarverk-
smiðja ríkisins, d staðnum. Varð ég
þar fyrir slysi, sem mig langar til að
reyna að lýsa í fdum orðum.
Ég var að aka hjólbörum, fullum
af steinsteypu, sjö metrum ofar gólfi.
Þar sem ég ók börunum, var pallur,
og þurfti þar að skjóta sér meðfram
timburhlaða. Stóðu endar út úr hon-
um hér og þar.
Rak ég nú börumar í einn af þess-
um endum. Þar með missti ég jafn-
vægið og það var ekki að sökum að
spyrja, ég húrraði niður.
Á leiðinni niður hugsaði ég með
mér að ef ég kæmi ekki niður á
handleggina og hnén, biði ég brúð-
an bana af fallinu.
Auðvitað slasaðist ég. Ég byrjaði d
því að hreyfa handleggina og tókst
það, einnig fætuma. Síðan gekk ég
upp stiga, víst sjö metra húan, en
menn, sem þama bar að, vildu bera
mig. Ég var allur blóði drifinn og
vörin í sundur.
Síðan þurfti ég að fara niður ann-
an stiga, og gekk mér það nokkm
verr. Var hann þó ekki jafti hór og
sú fyrri. Þú mætti ég verkstjóranum.
Só hann hvemig ég var útleikinn.
Sagði hann að bíll væri að koma til
að sækja mig og flytja upp ó sjúkra-
hús. Var ég síðan fluttur þangað.
Fólkið, sem var í biðstofunni, hljóð-
aði upp yfir sig, er það sd mig. Blóðið
fossaði úr mér.
Ég fékk dheym hjd sjúkrahúslækn-
inum, Steingrími Eyfjörð Einarssyni.
Límdi hann rifhu vörina saman með
pldstri, bæði að utan og innan, og
gerði að handleggnum d mér, en ég
hafði brotnað ffam við handarbak
og klofnað fram ú höndina.
Læknirinn spurði mig hvort meira
mundi að mér. Fór ég þd úr skóm, og
var þd annar þeirra fullur af blóði.
Hnéskelin var beygluð og skorin
sundur inn í bein.
Var síðan farið með mig inn í her-
bergi mitt, sem ég man nú ekki leng-
ur, hvar var í bænum. Tvær hjúkmn-
arkonur studdu mig út í bfl.
Er ég kom heim og hugðist stíga út
úr bílnum og brd höndum fýrir mig,
gat ég enga björg mér veitt. Bdðar
hendumar voru mdttlausar, einnig
fætumir. Stakkst ég d hausinn út úr
bílnum. Bera varð mig upp í her-
bergi mitt. Var ég þar í þrjd daga.
Síðan var mér komið ú sjúkrahús.
Eftir þriggja daga dvöl þar, var
mér komið heim til mín og dtti ég að
liggja þar.
Fór ég nú d fætur og tók að ganga
ddlítið um bæinn. Þd mætti ég hjúkr-
unarkonunni og síðar sjúkrahús-
lækninum, Steingrími Eyfjörð Einars-
syni. Þegar hann var búinn að lesa
yfir mér, sagði hann að sér mætti
auðvitað vera sama, hvort mér batn-
aði eður ei, ef ég færi ekki eftir regl-
um þeim er hann setti.
Sumarið varð að engu fýrir mér,
vegna þessa slyss.
26 Heima er bezt