Heima er bezt - 01.01.1999, Qupperneq 37

Sýnilegt var að féð hafði verið í
svelti þama, þann tíma sem þess var
saknað.
Kindurnar vom kyrrstæðar. Gerði
ég spor til þeirra með broddstaf
þeim, er ég hafði í höndum. Þær fóm
strax niður sporana, en er þd þraut,
héldu þær aftur upp d við. En kind-
um í hörku er eðlilegra að fara upp d
við en niður.
Er komið var út að klettum, sd ég
mér ekki fært að eiga frekar við kind-
umar en við Þorsteinn fómm bdðir
daginn eftir. Þd vom þær komnar al-
veg upp að kolsvörtu berginu, eins
hdtt og komist varð. Fór þd Þorsteinn
íyrir þær, en sagði mér að standa íyr-
ir þeim og vísa þeim ofan.
Mig tók að lengja eftir Þorsteini,
því að kindumar og hann hurfu inn
í gil. En allt í einu birtist hann í berg-
inu, beint fyrir ofan mig og segir við
mig:
„Ég hélt ég væri nú kominn í
svelti."
Hér skal þess getið að hér var um
að ræða fjórar ær og eitt lamb.
Svo sagði hann mér að kindumar
hefðu allar hrapað.
Síðan fómm við út í klettana neðar
og fundum þar eina kind. Bundum
við band um hdlsinn ú henni. Var
hún síðan alltaf að hrapa, því hún
missti svo fótanna á húlkunni. Vó ég
þú salt ú annarri löppinni. Er ég síð-
an dró dna að mér, var því líkast
sem hún væri dauð. Mun hún hafa
„dúið" þannig þrívegis. Ég fór með
kindina til manns, sem var með okk-
ur inni í dalnum og þangað kom
Þorsteinn og saðist hafa fundið kind
eina, bógbrotna.
Fómm við síðan með kindur þess-
ar, heim að Ósi, til Sigurðar bónda
þar.
Síðan gerði þíðviðri og fengum við
þú boð um það að hinar kindumar
væm neðst í klettunum í fjallinu fyrir
ofan bæinn. Var þú Þorsteinn ó Þver-
hamri í burtbúningi til Eskifjarðar.
Ég segi þó við hann að ég verði að
fara suður eftir til að ndlgast kind-
umar. Hann segir nei við því og læt-
ur það úlit í ljós að nóg sé búið að
gera fyrir þessar kindur, og sé best að
lúta þær eiga sig.
Fór ég þú með Stefúni bróður mín-
um að leita kindanna í klettunum,
en við fundum þær ekki.
Stefún fór heim en ég hélt suður að
Streiti, til að athuga með kindumar.
Gerði ég rdð fyrir að þær væm ef til
vill komnar þangað suður.
Þeir d Streiti vom búnir að sjú
kindumar koma niður úr Stiga, en
það er einstigi ffú Streiti er nær upp í
Krossdal.
Rúkum við síðan saman fé þama,
og þú tók ég kindumar. Við Guð-
mundur Kristjdnsson ú Streiti, bund-
um kindumar á streng, en þær vom
þrjúr að tölu. Bandið úr miðkindinni
lú aftur. Rúkum við síðan þessar
kindur ú undan okkur að Streiti, og
héldum í bandið.
Kindumar vom mjög dkafar að
halda dfram og var býsna stíft að
fylgja þeim eftir. Lambið var í þess-
um hópi. Var það frú Ósi og hafði
fýlgt kindunum eftir er þær héldu
upp í fjallið.
Sigurður ú Ósi og Pétur sonur hans
ferjuðu mig yfir ósinn. Sigurður
ferjaði mig ú bdtnum en Pétur varð
eftir. Sigurður hjdlpaði mér að binda
kindumar saman er yfir ósinn var
komið, en er við litum við, var bdtur-
inn farinn frú landi og rak hann yfir
að hinu landinu og gat Pétur ndð
honum. Md þd segja að ferðasaga
þessi sé ó enda.
Heimförin gekk vel.
Húsbruninn á Þverhamri
Minningar mínar um hinn mikla
húsbmna á Þverhamri em ekki neitt
ftarlegar. Þegar bmninn varð, árið
1944, átti ég heima þama.
Frásögn mín er þannig, í stuttu
máli:
Ég vaknaði og opnaði augun. Sá
ég þá einhverjar tungur á flökti um
allt herbergið, sem ég svaf í. Vom
þær rauðbláar að lit. Þá stökk ég upp
og fannst ég vera að kafria. Lít ég út
um gluggann og sé eldhafið með-
fram húsinu. Vakti ég þá systur
mína, Guðnýju, en síðan Önnu, syst-
ur mína og mann hennar, Svein
(Sveinn bóndi Brynjólfsson er faðir
Guðjóns rithöfundar á Breiðdalsvík.
A.B.S.).
Ég sagði þeim að innra húsið
mundi vera bmnnið og enginn hefði
vaknað. Ég þaut út og þá var ekki
kviknað í húsinu hjá Guðmundi
(Ámasyni), en aðeins í húsinu hjá
mér.
Sent var eftir hjálp niður á Breið-
dalsvík og kom margt fólk, en ekki
réðist við neitt vegna hita og elds.
Þess vegna var ekki hægt að komast
að neinu.
í húsunum var talsvert magn af
vömm. Þannig vom þar tíu pokar,
tvö hundmð pund hver, af síldar-
mjöli, mikið af kartöflum, talsvert af
mó og kolum. Þetta logaði mæta vel.
Ekki tókst að verja hús Guðmund-
ar Ámasonar. Eldurinn læsti sig í
það. Allt var lágt vátryggt. Síldar-
mjölið, timbrið og kartöflumar, sem
ég áttí þama inni, var óvátryggt.
Liðu síðan nokkur ár, þar til ég
byggði inni í Gljúfraborg (Gljúfra-
borg er nýbýli, byggt úr Þverham-
arslandi, þar skammt fyrir innan.
A.B.S.).
Lokaorð
Ég hef kynnst mörgum, enda unn-
ið með mörgum. Best hefur mér fall-
ið við Þingeyinga. Þeir em svo opnir,
lifandi og eðlilegir. Ekki finnst mér
þeir vera öðmm mönnum drýldnari,
nema þá síður sé.
Þó hef ég komist í kynni við einn
„sannan" Þingeying, eins og þeim er
jafrian lýst, montnum og miklum á
lofti. Með þeim manni vann ég í ís-
biminum í Reykjavík, um skeið.
Næst Þingeyingum féll mér við
Húnvetninga.
Þegar ég vann á Geithálsi kom ég
oft að bænum Hólmi eftir vinnu-
tíma. Þá kom sonur bóndans og
spurði hvaðan ég væri. Ég sagðist
vera Austfirðingur. Sagði Eggert
bóndi Norðdahl, að betra væri en
nokkur nafnbót að vera Austfirðing-
ur.
Líklega er þetta frá því komið að
margir Austfirðingar stunduðu sjó
frá Vestmannaeyjum.
Ég hef víða komið við, en yfirleitt
komist vel af við samborgarana.
Heima er bezt 29