Æskan - 01.10.1936, Qupperneq 20

128
ÆSKAN
Lagl var upp í dögun. Bráðlega sá Björn að Valur var að gef-
ast upp, eða var veikur. Hann skjögraði og hné loks niður.
Indíánarnir reistu hann upp við tré. Hann dró naumast and-
ann. Gátu þetta verið prettir? Höfðinginn reiddi öxina.
Öxin hvein og læstist i tréð fast við höfuðið á Val. Ekki sást
að hann yrði þessa var. Höfðinginn lét leysa hann. í sama bili
spratt Vaiur upp eins og eldihrandur, hentist dr greipum
óvinanna og steyptist niður í gljúfrið.
tr'íT.'i'.r-
Hann synti niður ána. Indíánarnir öskruðu og kúiurnar hvinu
kringum hann, en hann slapp yfir ána og inn í skógarþykknið
hinumegin. Björn varð einn eftir; tveir verðir gættu lians.
Svo leið allur dagurinn, að ekki komu Indíánarnir aftur.
Um miðnættið gall við siguróp, Valur var kominn. Iíann felldi
verðiha, leysti Björn, og þeir af stað. A hlaupunum sagði hann
Birni, hvernig hanii hefði gabbað óvinina, og fellt þá svo, einn
og einn. Aðeins höfðinginn og tveir aðrir sluppu.
Við fljótið sáu þeir, að félagarnir voru farnir. Líldega haldið
áfram á flekanum. Þcir fóru gangandi áleiðis, og rákust allt i
einu á Indiánahóp. Seni betur fór, voru þetta vinir Vals. Hann
talaði lengi við þá, en ekki skildi Björn orð af samtalinu.
„I'eir færa illar fréttir," sagði Valur. „Óvinirnir hafa rænt
heima hjá þér og tekið systur þina. En við frelsum hana.“
Tveim nóttum síðar voru þeir komnir í óvinalandið. I>eir sáu
víggirt þorp. Valur lagði ráðin á, og Björn faldi sig i stóru tré.