Æskan - 01.06.1941, Blaðsíða 6

ÆSKAN
Vertu ekki of nærgöngul, kisa mín!
einu orði, að nagla vantaði, fremur en honum
datt í liug að nota naglana, sem hann þurfti að
gæta sín að stíga ekki á. Það lá á að hraða verk-
inu. En heldur varð það að bíða en hann ætti
frumkvæði að nokkrum sköpuðum lilut. Og þegar
eg sagði honum að nota þessa nagla, sem til væru,
þá ljómaði hann allur eins og hann væri leystur
frá þungum áhyggjum. — Þetta naglaatvik seink-
aði vinnunni að þarflausu um heilan dag. En
hvaða þýðingu hefir einn dagur fyrir indverskan
verkamann?
Pípulagningamaðurinn nuddaði í sveita sins
andlitis. Hann liafði komið tólum sínuin fyrir undir
rytjulegu pálmatrc. Það, að liann vann „í sveita
sins andlitis", þarf ekki að þýða, að hann ynni af
fjöri og áhuga. Nei, í hitatímanum er hókstaflega
liægt að sitja í sveita síns andlitis, svo einkennilega
sem það hljómar. Hann vann nú samt nokkurn veg-
inn samvizkusamlega, að því er virtist, þó að hann
færi sér að öllu rólega, sá góði maður. Hann þurfli
að tengja saman tvær misgildar pípur. „Herra
minn“, sagði pípulagningamaðurinn. „Eg þyrfli
að skreppa inn í bæinn og ná í hólk til að tengja
saman með pípuendana.“ Eg varð glaður yfir því,
hve mikið hann reyndist gáfaðri en smiðurinn.
Honum datt þó í hug að skreppa eftir því, sem
hann vantaði.
Hann rölti af slað í hægðum sínum, og smiður-
inn og verkamennirnir liorfðu á eftir lionum öf-
undaraugum. Það, að hann fór inn í bæinn, þýddi
að hann gat fengið sér kaffisopa í veitingahúsi
eða svalandi kókoshnetu hjá götusala. En umfram
allt var þetta nælsta velko.min hvíld frá vinnunni.
66
Pípulagningamaðurinn fór sér að engu óðslega.
Fyrri hluti dagsins leið og tveggja tíma liléið, en
loks kom hann. Hann hóf verk sitt ósköp rólega,
eins og ekkert hcfði í skorizt, og skrúfaði hólkinn
á pípuendann. En þá þurfti líka hólk á liinn end-
ann, og pípulagningamaðurinn bað aftur leyfis
að skreppa inn í hæinn.
„En þú varst þar rétt áðan“, mælti eg. „Keyptir
þú þá ekki allt, sem þú vissir að vantaði?“
„Ónei, lierra hiinn. Eg þurfti þá ekki nema einn
hólk, og livers vegna hefði eg þá átt að kaupa
fleiri?“ — Hann ætlaði sér sýnilega að fá að l'ara
inn í bæinn í hvert! sinn, sem hann vantaði hólk.
Það var ofvaxið skilningi hans, að kaupa fleiri en
einn í einu — ef til vill ofvaxið vilja lians líka.
Yélavirkinn var sérfræðingur í sinni grein, og
hafði auðvitað miklu meiri þekkingu á rafmagni
og vélum en eg. Hvorki vildi eg skipa honum fyrir
né gat það. Eg varð þó að líta eftir, að hann ynni
ekki svo hægt, að önnur vinna slöðvaðist af því.
En aumingja sérfræðingurinn átti engin verltfæri.
í verkfæratöskunni ihans var ekkert annað en
ónýtur skiptilykill og gagnslaust skrúfjárn. Hann
fékk að láni öll þau verkfæri, sem hann gat náð í,
hjá smiðnum, jnúraranum og bilstjóranum. Það
nægði ekki, og varð hann að fá orlof til að fara til
næstu Iborgar að kaupa verkfæri og rafmagns-
hluti. Áætlunarferðum var svo hátlað, að hann gat
liæglega farið fram og aftur og liaft rúman tima
til kaupanna á hálfum degi. Eg varð ekkert veru-
lega liissa, þó að hann þyrfti þrjá daga til ferðar-
innar.
Vélahúsið varð fullgert á endanum. Við höfð-
um gert ráð fyrir að geta tekið það lil notkunar
um miðjan apríl, en það- drógst fram yfir miðjan
ágúst. Evrópumenn, sem vanir eru vinnulaginu í
Austurlöndum, segja að jþað sé ekki nema venju-
leg töf. En í þessu „verkfræðingsslarfi“ mínu
kynntist eg þvi, hve ótrúlega mikil andleg raun
])að er fyi’ir Evrópumann, að stjórna vinnu í
Austurlöndum.“
Þetta er lýsing sænska rithöfundarins Per West-
erlunds á vinnubrögðum í Indlandi. Mér finnst
hún minna töluvert á vinnubrögð latra skóla-
drengja á íslandi. Þekkið þið nokkuð i þá áttina?
Aðalsteinn Sigmundsson.
Orðsending.
Eins og undanfarin sumurkomajúní-ogjúlíblöð Æskunnar
nú út í einu lagi. Næsla blað kemur ekki út fyrr en í septem-
ber og verður pá einnig tvöfalt.