Æskan - 01.06.1941, Blaðsíða 11

ÆSKAN
Seglskipið.
Líttu á möstrin, sjáðu seglin!
Suona voru gömlu fleyin:
Ótal segl á einu skipi
aftur og fram á köðlum dregin.
Aftur og fram og upp og niður
alla uega á köðlum dregin.
Sjómennirnir kunnu að klifra,
klifruðu eftir háu trjánum,
hentust alueg eins og kettir
aftur og fram á mjóu ránum,
skriðu, smugu á hnjám og höndum,
liéngu stundum bara á tánum.
Stukku j>eir af kaðli á kaðal,
kvikir eins og fugl á greinum.
Vindur jmut í þöndum seglum,
þá var löngum glatt hjá sveinum,
kvæði sungin, kveðnar vísur,
kvíðablær ei sást á neinum.
Líttu á skipið! Sjáðu seglin!
Svona voru gömlu fleyin:
Eins og fugl með voða vængi
vaxna bara öðrum megin,
eins og risafugl, sem flýgur,
flýgur bara öðrum megin.
Sig. Júl. Jóhannesson. (Baldursbrá.)
r
I berjamó.
Eftir séra Jakob Jónsson.
Eg ætla að segja lesendum Æskunnar dálitla
sögu, sem gerðist, þegar eg var lítill drengur. Það
var um sumar. Sólin slcein, fuglarnir sungu og
blómin hlógu, livert framan í annað. Þá hópuð-
umst við saman, nokkuð margir krakkar úr þorp-
inu og fórum inn mcð hálsunum hlægjandi, tal-
andi og syngjandi. Það lá vcl á okkur ötlum. Við
ætluðum að tína krækiber og jafnvel bláber líka.
Sum voru með lilla lcassa, önnur með alls konar
bauka eða glös og flöskur. Þar að auki var auð-
vitað eitt ílát, sem allir höfðu, en það var maginn.
En í hann ællaði enginn að tína fyrr en síðast.
Þegar við komum þangað, sem berin spruttu,
fórum við að tína þau, hvert í kapp við annað. Við
kepptumst við að finna þær þúfur, sem mest var
á af berjunum. Stundum var lyngið aðeins litil
torfa, en stundum stórir flákar. Ef eitthvert barnið
var búið að finna eina góða þúfu eða ljmgtorfu,
vildi það helzt ekld, að aðrir lcæmu þangað til sin.
Þess vegna samþykktum við þau lög, að sá, sem
fyrstur kæmi að einhverri torfunni, hann mætti
eiga bana einn, og liinir yrðu að tina annars stað-
ar. — Fyrst gekk allt vel. En smám saman varð
kappið meira og meira, og hver fyrir sig reyndi
að taka stærri og slærri torfur til cignar, þangað
til sum börnin fóru að verða út undan. Reiðin og
óánægjan fóru að gera vart við sig, og allir voru
hættir að hlæja, en samt liéldum við hópinn að
mestu. — En þá lcom það fyrir, sem gerði daginn
71