Æskan - 01.06.1941, Blaðsíða 16

ÆSKAN
Lóuhreiðrið.
Eftir Ólaf Þ. Ingvarsson.
Eg ælla að segja hér frá atburði, sem gerðist
fyrir nokkrum árum:
Það var fagurt maíkvöld og við vorutn að gá til
kindanna — smala — eins og það er kallað. Við
vorum komnir norður á Stóra-Einhúa, holt, sem
er hérna skammt frá. Er við riðum norður eina
götuna, flaug upp lóa. Hún var úfin og bar sig illa,
og hún settist skammt frá okkur.
— Það er áreiðanlega hreiður, sagði eg.
— 0, vertu ekki að fara af baki.
-—- Jú, eg ætla að merkja við það. Og eg fór að
leita á milli þúfnanna. Eftir örlitla stund fann eg
lireiðrið. Inni á milli tveggja þúfna láu fjögur mó-
dröfnótt egg, og það var kominn dúnn í hreiðrið,
eggin því farin að unga. Eg heyrði vængjaþyt, er
eg heygði mig niður að hreiðrinu, það var lóan,
sem flaug yfir liöfðum okkar og settist svo aftur
niður rétt hjá. Svo reif eg upp jnosakökk og merkti
þúfu rétt lijá hreiðrinu.
— Seztu nú á eggin þín, lóa litla, sagði eg svo,
og fór á bak aftur. Svo riðum við í burt í skini
kvöldsins.
Það liðu nokkrir dagar. Eg liafði einu sinni kom-
ið að hreiðrinu og nú höfðu liðið þrír dagar, síðan
varð að ýta þvi neðar, þar sem skurðurinn var
breiðari, og loksins náði ljann lambinu upp úr,
öllu moldugu og sársvöngu.
Hann setti nú lambið á þúfu, og ærin kom
stökkvandi og jarmandi til þess, og fór að þefa af
því, og var afskaplega glöð yfir að sjá lambið sitt
aftur, og þegar lambið hafði áttað sig, fór það að
sjúga og saug þangað til maginn á þvi var orðinn
eins og kúla.
Bjössi leit á úrið sitt, áður en hann fór á bak.
„Er það mögulegt? Tveir klukkutímar síðan eg
lagði af stað!“ sagði liann við sjálfan sig og hent-
ist á hak og reið í fleng heim.
Þcgar liann kom heim á hlaðið, var pabbi hans
þar og sagði iieldur hyrstur.
„Þú ferð ekkerl liéðan af, Bjössi, það er orðið
svo framorðið, ógnar tíma ertu búinn að vera.“
Aumingja Bjössi litli fór að gráta og sagði
snöktandi:
eg liafði komið þar. Svo var það eitt kvöld, að eg
kom að máli við Geir, dreng í vesturbænum:
— Jæja, Geir, eigum við ekki að skoða lóuhreiðr-
ið núna í kvöld?
— Jú, jú. Kannske það verði komnir ungar, anz-
aði Geir.
Svo lögðum við af stað. Yið vorum gangandi,
og það var yndislegt veður, svo að við fórum liægt.
— Nú bregður okkur, þegar liún flýgur upp,
sagði Geir og hló.
— Ætli það verði nú svo mjög, svaraði eg, og
nú vorum við lcomnir upp á Stóra-Einbúa. Við
löbbuðum hægt og rólega norður götuna, og eg sá
markið á þúfunni. Allt í einu grípur Geir i liand-
legginn á mér og segir:
— Það eru fjaðrir á þúfunni.
Eg sá, að það var satt, og er við komum að lireiðr-
inu, hlasti \dð okkur ljót aðkoma: Ofan á ísköld-
um eggjunum lá alblóðugt höfuð móðurinnar, ann-
að sást ekki eftir, nema fiðrið, er var tætt hingað
og þangað.
— Þetta liefir einliver ránfuglinn gert, sagði eg.
— Eflaust, anzaði Geir.
Við slóðum þarna dálitla stund og liorfðum á
þessa sorglegu sjón. Svo tókum við mosa og huld-
um eggin og höfuðið með honum.
Það lcom kökkur í hálsinn á okkur og við feng-
uni glýju í augun, er við liugsuðum u.m litlu ung-
ana, er ekki fengju að fljúga frjálsir og óhindr-
aðir um bláloftið, og eins um lóuna, er vildi bíða
dauða sinn á eggjunum, lieldur en að yfirgefa þau.
„Eg — tafðist svo — — við að leita að — lamb-
inu — hennar — Prýði.“ „Ha, hvað segirðu
drengur? Lambinu hennar Prýði, livað var með
það ?“
Svo lét hann Bjössa segja sér, hvernig það gekk
til, og að því loknu sagði liann: „Jæja, drengur
minn, fyrst þú varst svona duglegur og skyldu-
rækinn, þá ætla eg að lofa þér að fara, og það er
hezt, að þú verðir lijá systur þinni í nótt, úr því að
þú leggur svona seint af stað, en farðu nú að búa
þig, svo að þú getir farið að fara.“
Bjössi liljóp upp um hálsinn á pabha sínum og
margkyssti liann og þakkaði honum fyrir og fór
svo inn að búa sig.
.... Skömmu seinna rann Leisti með Bjössa
á bakinu út göturnar, og enginn var glaðari en
hann var þá, því að hann hafði gert skyldu sína,
og fengið ósk sína uppfyllta að launum.
Itagna, 12 ára.
76