Æskan - 01.06.1941, Blaðsíða 8

ÆSKAN
svo sárt að svikja liana Steinu, ■—■ alla, alla æfi
skyldi hún reyna að bæita fyrir þetta.
II.
Meðan þetta gerðist i baðstofunni talaði Jakob-
ina við gestinn frannni í bænum. Svo bauð liún
bonum inn í búr, sagði lionum að tylla sér þarna
á búrkistuna, gaf lionum skyr í skál og hélt yfir
bonum fyrirlestur.
— Já, piltur minn, sagði bún, — eg ætla að biðja
þig að bera kveðju lil foreldra þinna og segja þeim,
að eg eigi ekkert orð til í eigu minni, scm lýsi því,
livernig unga fólkið núna er orðið; — og eg er
alveg standandi bissa á þvi, að nokkur skuli halda
að ókristnaður telpukrakki bafi Ieyfi til að ráða
sig i vist. Og eg ætla bara að segja þér það, að
þessi tökubörn, sem hreppsljórarnir eru að troða
inn á mann, eru ekki alltaf til glcði fyrir húsbænd-
urna. Við ætluðum að ala önn fyrir henni Lukku
tetrinu, þangað til bún væri orðin ögn sjálfbjarga,
en bún á nú eftir að læra svolítið fleira en kverið,
áður en eg sleppi henni út í veröldina.
Mér er engin launung á því, að eg á eftir að láta
Jiana læra bæði Bjarnabænir og það helzta úr Hall-
grímskveri, auk þess ýmsar þjóðlegar þulur, svo
sem Grýlukvæði, og það fallegasta úr Snót, eins
og ísland farsælda frón og Oft er hermanns örðug
ganga. Og eg tel mig ekki slcila benni sómasam-
lega út í lífið fyrr en Jnin er aulc þess búin að læra
að prjóna solcka á fælurna á sér, verpa skó dálítið
mannslega og búa til slcyr. Það, sem mér hefir orðið
gagnlegt i lífinu, veit eg, að henni getur orðið til
blessunar.
Og eg mun seint gleyma því, sem Ólafur lirepp-
stjóri sagði við mig: — Eg treysti þér, Jakobina,
til þess að sleppa ekld bendinni af telpunni fyrr
en liún er komin lil manns, sagði liann. — Þú veizt,
livað oldíar íslenzku þjóð lientar bezt, henni lient-
ar ekkert hoiip og hí, ónei.
— En Jjúktu nú úr skálinni, tetrið, og legðu svo
af slað fyrir myrkrið, svo að þú lendir eklíi í
neinni villu á lieiðarskömminni.
Jakobína stundi öðru hvoru, og snerist fram og
aflur í búrinu, jneðan liún liélt þessa löngu ræðu,
en gesturinn sat með skálina í Jiöndunum og borð-
aði dræmt. Öðru liverju reyndi liann að skjóta orði
inn í, en þegar liann fann, að það var ógerlegt, lauk
liann þegjandi úr skálinni, stóð svo liressilega upp
og sagði:
— Þakka þér fyrir góðgerðirnar. En mér er þó
sjálfsagt leyfilegt að tala við ungu stúlkuna?
— Ilún er nógu tryppaleg, þó að þú farir ekki
68
að trylla liana, maður minn, sagði Jakobína þungt
og ákveðið. — Þú verður að skilja það.
— Nei, svona liluti skil eg ekki, sagði pilturinn
og |hugðist nú gera álilaup á þessa viggirtu borg.
— Eg skil ekki í því, að stúllcan sé elcki frjáls að
tala við livern senr er.
— O, þetíta er ekki nein stúlka, svaraði Jakob-
ína, — þetta er bara ósjálfbjarga barn, bana
nú.
— Eg get ekki farið án þess að tala við hana,
fyrst eg er sendur eftir henni, þú verður að skilja
það. Er bún í tugtbúsi hjá ykkur eða livað?
— Ja, eg ælla nú elcki að eyða orðum við þig,
maður minn, þú fæirð ekki snefil af telpunni, en
ef þú ætlar að brigzla oklcur um, að hér sé tugt-
bús eða þaðan af verra, þá læt eg liann Júlíus
koma.
—■ Mig varðar ekkerl um neinn Júlíus, sagði pilt-
urinn og livessti röddina.
— En mig varðar um Júlíus, sagði Jakobína og
rödd bennar litraði, — liann er búsbóndi á þessu
heimili, liann befir gert það fyrir breppstjórann
okkar að liafa tökubörn bérna á heimilinu. Hann
finnur, livaða ábyrgð hvílir á bonum, — og hypj-
aðu þig nú burtu og láttu bann ekki sjá þig. -—•
En skilaðu beilsun til liennar móður þinnar, — þó
að eg þekki liana ekki vitundar ögn, og segðu
að eg hafi búizt við öðru af benni en þessum
ósköpum. — Jájá, svona, — það þýðir ekkert
að æitla sér að snúa mér, eg lcalla á liann Júlíus,
ef þú ferð ekki að sýna á þér fararsnið, piltur
minn.
Pilturinn ætlaði bvað ef tir annað að taka til máls,
en Jakobína bandaði frá sér með hendinni, sussaði
og talaði á víxl, svo að liann sá sér þann kost
vænstan að bverfa til dyra. Hér varð engu um
þokað.
En þegar bann var kominn út á blaðið, hreytti
liann úr sér hátt:
— Eg æfla að láta það berast, bvað húsmóðirin
á Strönd gaf mér með skyrinu. Eg skal beimsækja
yklcur betur öðru sinni.
Svo stökk hann á bak reiðskjólanum og þaut úr
hlaði.
En inni i baðstofu voru bljóðnæm eyru, sem
lieyrðu hófadyninn, þegar pilturinn þeysti af
stað.
Þar var Lukka, eins og vængstýfður fugl. Hún
bafði beðið ósigur í þella sinn; stórar borgir böfðu
brunið til grunna fyrir augum liennar, — livenær
skyldi benni auðnast að leggja grunninn að nýjum
borgum?