Æskan - 01.06.1941, Blaðsíða 18

ÆSKAN
„Þú liefir orðið hrotlegur, því að þú skilaðir
ekki þvi, sem þú lofaðir, og það liefir verið
ákveðið, að þú verðir að dreifa börnum loftsins
um alla jörðina, áður en þú fáir að koma með
dótlur jarðarinnaf inn í himininn.“
Engillinn skildi þetta ekki. Hann flaug aftur til
jarðarinjiar, fanri stúlkuna og sagði henni, hvað
Gabríel hefði sagt, og spurði, livort hún skildi
það. Hún svaraði og sagði:
„Já, þessi yndislegu hlóm, sem endurspegla
hinn óviðjafnanlega lit himinsins, eru börn lofts-
ins, en eg er dóttir jarðarinnar.“
Svo fóru þau yfir öll lönd, engillinn og unn-
ustan hans og gróðursettu hlómið „gleym mér ei“,
livar sem þau fóru.
Þegar því var lokið, tók engillinn stúlkuna í
fang sér og flaug með liana upp til liimins.
(Þýtt.)
Putti.
Hann Putti var stór og fallegur liundur, sem
pahhi átti einu sinni. Mamma hefir sagt mér
nokkrar sögur af honum. Einu sinni var mamma
að gefa á beitarhúsin og var Putti þá með henni
eins og liann var vanur. Allt í einu heyrir
mamma, að Putti er farinn að gelta í ákafa. Fer
liún þá út að gá að, af liverju hann er að gelta.
Sér lnin þá, að hann er kominn með mórauða
kind út fyrir hliðið á girðingunni, sem er í kring-
um túnið. Var liún frá næsta bæ, og var auðsjáan-
legt, að hann vildi ekki liafa hana í heimaánum.
Kallaði mamma þá til lians og segir honum að
láta hana vera. Gerir liann það og ldeypur upp á
vegginn. Nú lýkur mamma við að gefa. Að því
húnu fer hún út og lætur inn ærnar. Þegar dálitið
af kindunum er komið inn og komið er að mó-
rauðu kindinni, rennir Putti sér ofan af veggnum
og bítur í fæturna á lienni. Finnst ykkur ekki
skrítið, að hann skvldi þekkja ókunnugu kindina
frá heimakindunum?
Unnur Hjartardóttir (11 ára).
Hæna fóstrar kettlinga.
Á bæ einum í Svíþjóð var hæna, sem bar sig
mjög aumlega, þegar ieggin voru tekin frá henni,
og hún fékk ekki að liggja á þeim og unga þeim út.
Skammt frá herini lá kisa á kettlingum sínurn.
Einu sinni þegar kisa lirá sér út, fór liænan í bælið
liennar, lagðist niður og breiddi vængina vand-
lega yfir kettlingana. Þegar kisa kom áftur, leit
ófriðlega úl, því að hún vildi komast i bælið sitt.
Hænan vildi ekki vikja og hjó í kisu með nefinu,
en kisa mjálmaði og þótti hænan gera sig nokkuð
heimakomna. Lolcs komust þó sættir á með þeim
á þann veg, að kisa fékk að láta kettlingana
sjúga sig, en hæinan lá á þeim þess á milli. Kisa lá
við lilið hennar og sýndi henni alúð sína með því
að sleikja á henni nefið.
(Baldursbrá.)
Skrítlur.
Kennarinn spyr: „Jæja, börn. Hva'ð
fáum við svo úr dýraríkinu?“ Og
börnin þylja í ákafa:
„Úr kúnni fáum við mjólk. Ivindin
gefur okkur ull og kjöt,“ o. s. frv.
Anna litla liefir setið með upprétta
hönd og beðið þess að fá tækifæri til
þess að segja eitthvað, og nú segir
hún með skjálfandi röddu:
„Og úr svaninum fáum við smjör-
líki.“
Hún gat ekki með nokkru móti
slcilið, hvers vegna allir fóru að skelli-
hlægja. Hún var þó atltaf tvisvar í
viku send í búðina, til þess að kaupa
svanasmjörlíki.
Gréta litla situr og teiknar með
penna og bleki mynd af hundi, en róf-
una vantar.
78
„Hvar er rófan?“ segir pabbi henn-
ar brosandi.
Eitt augnablik verður Gréta ráða-
laus og lítur i kringum sig. En svo
nær hún sér brált og svarar:
„Hún er niðri í blekbyttunni.“
Frúin (við manninn sinn, sem ætl-
ar að fara að jarðarför): „Stattu nú
ekki með bert höfuð á rakri jörðinni,
góði minn, svo að þú verðir kvefaður.“
Ferðamaður kom einhverju sinni í
mjög lítið gistiliús í smábæ einum, og
áður en liann fór að hátta, bað liann
þjóninn að vekja sig snemma morgun-
inn eftir.
Þjónninn svaraði:
„Þér þekkið ef til vill ekki nýjustu
uppfinningarnar. Ef þér óskið eftir
að eg veki yður snemma í fyrramálið,
þurfið þér ekki annað en þrýsta á
þenna rafmagnslinapp við höfðalagið
á rúminu yðar, þá kem eg strax og
velc yður.“
Hans klaufi átti heima i dálitlum
bæ. Fólk hló að honum og þótti gam-
an að stöðva hann á götunni og láta
hann velja á milli krónupenings og
tuttugu- og fimmeyrings. Iílaufi kaus
ávallt tutlugu-og-fimmeyringinn.
Einu sinni stöðvaði ókunnur mað-
ur Klaufa, og sagði við hann: „Þekk-
irðu alls ekki gildi peninganna, fyrst
þú tekur ávallt minni peninginn?"
Klaufi deplaði augunum: „Auðvit-
að veit eg það, en eg skal segja þér,
að ef eg aðeins í eitt einasta skipti
veldi krónuna, þá mundi enginn
skemmta sér við að reyna þetta
oftar.“