Æskan - 01.12.1941, Síða 5

Jólablað Æskunnar 1941
Marteinn litli.
„Við verðum a'ð liafa skepnurnar með okkur,
mamma,“ sagði Marteinn litli. Hann kom vagg-
andi inn á eldhúsgólfið og tók i pils móður sinnar.
Móðir Marteins litla, konan í Grenihlíð, eins og
lnm var oft kölluð í héraðinu, Var raunaleg á
svipinn og öll úlgrátin. Hún var að ganga frá
horðbúnaði og alls konar búsáhöldum og láta
niður í kassa, sem stóðu á gólfinu. Allt var á
ringulreið, bæði i eldhúsinu og dagstofunni. Glös
og bollapör og fleira stóð á borðum og hekkjum.
Gluggatjöld höfðu verið tekin niður, og það var
auðséð á öllu, að flutningur stóð fyrir dyrum hjá
fólkinu í Grenihlíð.
„Heyrir þú, manuna. Við verðum að hafa dýrin
okkar með!“
Móðirin tók nú fyrst eftir orðum litla drengs-
ins síns. Hún tók um höfuðið, strauk ljósu lokk-
ana frá enninu, þurrkaði sér um augun með
handarbakinu. Hún leit framan i drenginn, og það
var kvíði í augum hennar.
„Góði Marteinn minn. Við eigum engar skepnur
lengur. Þú veizt, að bæði fjós og liesthús standa
auð. Þú mátt ekki vera að bulla þetta.“ Hún tók
undir höku drengsins og horfði á hann. Hvað
gekk að barninu? Hann hafði alltaf verið svo ein-
ana eða d stóla framan við rúmin. Eitt Ijósið var
kveikt af öðru. Og áður en varði var hópurinn far-
inn að syngja:
Heyra má,
himnum í frá,
englasöng:
„Allelújá".
friður á jörðu,
því faðirinn er
fús þeim að líkna,
sem tílreiðir sér,
:,: sama stað syninum hjá. :,:
En inni við stafn var Magnús bóndi setztur upp
í rúmi sínu. Hann horfði lengi steinþegjandi á
börnin og strauk skeggið i ákafa. Loks gaf hann
Jórunni konu sinni olnbogaskot: „Finnst þér ekki„
að við ættum að fara aftur á fætur og gera litlu
„geyunum" eitthvað gott?“ “
Gleðileg jól og guðsfrið í bæinn.
Norsk jólasaga. Margrét Jónsdóitir þýddi.
kennilegur og gefinn fyrir að fara einförum og
leika sér aleinn. Hann sankaði saman allskonar
drasli, en kærði sig litið um aðkeypt leikföng.
Og oft hafði liún heyrt hann masa við sjálfan sig
innan um allt skranið. Hann lifði vist í kynlegum
æfintýraheimi. Systkini álti hann engin, og hann
kærði sig ekkert um að vera með öðrum krökk-
um úr nágrenninu. Hann var talsvert ólíkur öðr-
um hörnum, það hafði móðir hans séð fyrir löngu.
En nú keyrði ruglið i honum fram úr hófi.
„Þú ert ekki með sjálfum þér i dag, Marteinn
litli,“ sagði hún, hrosti vandræðalega og klapp-
aði á kollinn á drengnum.
„Það ert þú, sem ert ekki með sjálfri þér“
svaraði Marteinn litli alvarlega og leit á móður
sína stóru, gráu augunum sínum.
„Hvaða vitleysa er þetta, barnið gott,“ sagði
Grenihlíðarkonan. Hún settist á rúmstokkinn, tók
drenginn i fang sér og lét vel að honum.
„Ertu Ibúinn að gleyma því, þegar farið var
burt með kýrnar í vor, bæði Búbót, Skjöldu og
Ljómalind? Og manstu ekki, að pabbi þinn seldi
honum Óla i Norðurgarði hann Brún sinn, og
amma keypti kindurnar? Ertu búinn að gleyma
þessu, Marteinn lilli?“
„Heldurðu, að eg hafi gleymt því?“, spurði Mar-
teinn hissa.
„En livaða skepnur ertu þá að tala um að liafa
með þér, barn?“
„Dýrin mín auðvitað!“ Marteinn litli sagði
þetta með hálfgerðri óþolinmæði. Honum gramd-
ist, hve móðir hans var skilningslitil.
„Átt þú þá einliver dýr, drengur minn?“
„Já, eg á margar skepnur. Öll búslóðin mín
stendur úti i fjósi, hérna undir húsveggnum.
„Bíddu svolítið, þá skal eg sýna þér!“ Það færðist
lif og fjör yfir allan svij) drengsins á meðan hann
var að tala um dýrin sín, og áður en við varð
litið, var liann þotinn út.
Konan strauk hendinni aftur yfir enni sér. Hún
dró andann léttara, og það lá við að liún gæti
hlegið. Ó, nei, það var ekkert að drengnum, sem
betur fór. Hún þurfti ekki að óttast um hann.
Hún hafði sjálf átt við svo mikla örðugleika og
harma að stríða, að liún liafði haft allt of litinn
tíma til að sinna drengnum, — blessuðum, litla
drengnum sínum.
125