Æskan - 01.01.1955, Qupperneq 9

ÆSKAN
Réttaferð.
Sögukafli.
Vala glaövaknar í einni svipan og sezt upp i
rúminu. Það er óvenjulegur ilniur í baðstofunni,
eins og á liátiðisdegi. Það er líka í raun og veru
hátíð, hátíð, sem gengur næst jólunum, hefur hús-
móðirin sagt henni. Það er réttadagurinn.
Vala drífur sig á fætur, án allra áminninga, og
hleypur hvern snúning, sem hún er send.
Fólkið er i ljómandi góðu skapi og keppist við
niorgunverkin, til þess að geta komizt sem fyrst af
stað í réttirnar.
Geiri fer á undan með karlmönnunum. Þeir
Þurfa að vera viðbúnir að taka á móti fénu, þegar
gangnamennirnir koma með það i réttirnar.
-— Þú mátt fara i sparikjólinn þinn, Vala, segir
húsmóðirin, og sjálf er hún komin í peysuföt, með
hvítt slifsi og hláröndótta svuntu.
Vinnukonurnar eru líka komnar í sparifötin. Það
ælla allir i réttirnar, nema Þóra gamla, sem aldrei
fer á fætur, og Jón gamli verður heima hjá henni,
af því að húsmóðirin vill ekki skilja liana eftir
eina.
— Það er aldeilis óþarfi, að nokkur sé heima
safni Nilssons á veglegri stað i skólanum en áður
~~ það hefði í raun og veru unnið til þess.
Þegar gestirnir voru í'arnir, sátu þeir Berg og
skólameistari góða stund og hollalögðu um, hvernig
fénu skyldi varið. Yextirnir nægðu fyrir margvís-
leguni verðlaunum og námsstyrkjum, fvrir hókum
°g kennslutækjum, og til þess að létta undir
unglingum frá Suðurtúnum, sem stunduðu háskóla-
nám. Og svo var sjálfsagt að verða við óskum
forsetans. Montalvó gamli átti það líka slcilið.
»Ja, sú hundaheppni, að Gold skyldi ekki ná í
gimsteinana,“ sagði skólameistari. „Smith hefur
líklega þótt súrt í hroti, að veiðin geklc honum úr
greipum.“
^Það er áreiðanlegt,“ sagði Berg. „Hann verður
að sætta sig við að stunda heiðarleg viðskipti um
stundarsakir. — En nú dettur mér nokkuð í hug.
£g ætla að senda honum símskeyti.“
Hann hugsaði sig um drykldanga stund og skrif-
aðisvo:
»Keppninni lokið. Gold greip i tómt.
Daginn eftir kom svarið:
„Allt í lagi. BIess!“
Endir.
mín vegna, segir Þóra gamla. Ég er örugg í hendi
guðs.
— O, seisei, jájá. Hver efast um það? segir Jón
gamli. Hann situr á rúminu sínu og er að gera við
reipi. Það er húið að leggja á hestana, og nú er
ekki annað eftir en koma sér af stað.
— Ilún Þóra gamla ætlar að lána þér söðulinn
sinn, segir liúsmóðirin. Heldurðu að það þurfi að
hinda þig á hann gamla Brún, þó að við förum
svolítið greitt?
— Nei, það þarf ekkert að binda mig, segir Vala.
— Þú verður þá að halda þér vel i sveifina.
Hann er dálítið hastur, klárgreyið, segir hús-
móðirin.
Vala veit, að gamli Brúnn er voðalega hastur,
og liann er líka haltur i þokkabót. En liún vill samt
ekki láta binda sig. Það væri óþolandi að láta Geira
sjá, að hún þyrði ekki að riða óbundin.
Húsmóðirin ríður rennivökrum gæðingi, og hinir
liestarnir eru líka góðir, svo að Vala dregst fljótlega
aftur úr.
— Reyndu að liotta á hestinn, stelpa, kallar hús-
móðirin. Ég hef ekki gaman af neinni kerlingar-
reið.
Hún biður eftir Völu og slær snögglega í Brún,
svo að hann þýtur upp úr götunni, og Vala hendist
af baki.
— Ekki spyr ég nú að. Gaztu ekki reynt að
hanga á klárnum, segir húsmóðirin, en hún fer
samt af haki til þess að gæta að, hvort Vala hafi
meitt sig. Hinar stúlkurnar fara líka af baki, og
þær hópast utan um Völu og þreifa hana og þukla
alla liátt og lágt. En hún er alveg ómeidd, bara
dálítið ringluð eftir byltuna.
— Það er sjálfsagt vissara að tylla þér við sveif-
ina, segir húsmóðirin.
— Nei, nei, eklci að binda mig. Nú skal ég halda
mér miklu fastar, segir Vala.
— Þú verður þá að efna það, segir húsmóðirin,
því að ekki langar mig til að þú farir að háls-
brjóta þig, svona rétt undir það siðasta.
Það er líklega öruggast, að ég teymi undir þér,
og það verður svo að vera, hvort sem Völu lílcar
hetur eða verr, og nú gengur allt slysalaust. Vala
heldur sér dauðahaldi og lafir á klárnum, það
sem eftir er leiðarinnar, þó að liún hossist
jafnt og þétt upp og niður og sé öll orðin lurkum
lamin.
■— Lofaðu mér nú að lialda i tauminn, segir
hún, þegar sést hilla undir réttirnar.
— Gættu þá vel að þér, segir húsmóðirin og
hægir ferðina.
7