Æskan - 01.09.1957, Blaðsíða 3

i- aiiaiiiiiiiii'iiiiiiiiijai;!.iiiiiini ii’i;niiaiiaiia!iiiiiiii<iii;iiiiiiaiii.iiiiB'ia!iitiaiiii:aiiiiiai!auiiiii;Biiaiiiiiiiiii<itiaii|i:iroiiaiiii!i(iiiniiiiiiiiBJiaiiiii«iiaii|iia' i"»'->->>M< BMBi.a:ifi!B,,B»!»i,B««e:Hi»Biii»iBirni»iiBi.B au
58. árgangui'. ☆ Reykjavík, september 1957. ☆ 9. tölublað.
iiaiiaiiaiiBiiBiiBiiaiiBnanaiiaiiBi'a' a. a"■ •iB'MSiiaiiaiiBiiaiiaiianBMaiiaiiaiiaiiiBiiaiiaiiaiiaiiBiiBiiBiiaiiBiiBiiaiiBiiaiiaiiBiiBiiBiiBiiBiiBiiaiiaiiBiiBiiiiiiiiBitBiiaiiaiiBiiBiiBiiBiiaiiBiiBiiBiiBiiBiiBiiaiiiiiBiiBiiaiiaiiaiiBiiaiiBiiaiiaiiaiiBiia.iai
1. Ferðin. í loithelgiium.
— Hækkum við okkur?
— Nei, herra Cyrus, við erum á niðurleið!
— Varpið út kjölfestunnil
— Hún er farin!
— Mér finnst ég heyra öldugang. Hafið er hér undir!
— Já, aðeins nokkur hundruð metrum fyrir neðan
körfunal
í sama andartaki heyrist rödd lirópa í gegnum storm-
inn:
— Kastið öllu þungu fyrir borð — öllu! Guð verði oss
til bjargarl
Loftbelgurinn sveimaði þarna fram og aftur, upp og
niður yfir ólgandi Kyrrahafinu. Þetta var um fjögur-
leytið eftir hádegi þann 23. marz 1865.
Ægilegt fárviðri hafði geisað þetta vorjafndægur. Það
hafði valdið ægilegu tjóni bæði í Ameríku, Evrópu og
Asíu. Bæir höfðu jafnazt við jörðu, tré rifnað upp með
rótum og fjallháar bylgjur höfðu gengið hátt á land upp
og skolað með sér öllu dauðu og lifandi. Fjölmörg skip
týndust á höfunum. Þúsundir manna misstu lífið.
Á meðan þessi ósköp gengu yfir niður á legi og láði
var áhrifamikill hildarleikur háður í lofti.
Stór loftbelgur þaut um himingeiminn með miklum
hraða, neðan í hann var bundin karfa, en þar voru fimm
menn. Hvaðan kom þessi loftbelgur? Og hvernig hafði
mönnum tekizt að halda honum á lofti í þessu hamslausa
veðri? Ekki vissu mennirnir, hvort það var nótt eða dag-
ur, og ekki vissu þeir, að ólgandi hafið beið þeirra
skammt fyrir neðan, fyrr en þeir heyrðu soghljóðið í
bylgjunum. Þeir höfðu kastað öllu þungu fyrir borð, bæði
vopnum, skotfærum og matvælum. Er öllu lauslegu hafði
verið kastað, fór belgurinn aftur að svífa upp á við. Brátt
voru þeir komnir í 1500 metra hæð. Hættan var minni
þar uppi — nú reið á að missa ekki meira af gasinu í
belgnum.