Æskan - 01.09.1957, Blaðsíða 9

ÆSKAN
^gurinn dafni vel,
^ikinn áburð —
* á þessari mynd
matjurtirnar í
|kdtök við
Wtigu mat-
11 við rækt-
I jarðar:
iavíkttf 10 áfa
>öl hans í garðinum eigi að vera
°Hum til hvíldar frá vetrarnáminu,
5 til gleði, um leið og hann fær tæki-
*ri til að leggja eigin framleiðslu
' heimilisins eða vinna sér inn
ökkrar krónur við sjálfstæða fram-
%slu með hjálp gróðurmáttar jarð-
f,
Kennarar spjalla við börnin um vel
Vin störf og það, sem miður hefur
'^izt, ekki það síðarnefnda í ádeilu-
‘H, heldur aðeins vekur hann til
'áhugsunar um það, að betur hefði
^izt til, ef liann hefði farið að eins
6 næsti nágranni, sem gætti betur
i láta ekki illgresi dafna í reit sín-
^ eða hefur vökvað samkvæmt því,
!tti fyrir hann var lagt. Vinnutilhög-
II í görðunum er í aðalatriðum
*Hnig, að hver nemandi fær 20—30
!rm. reit, er hann hugsar um sem
hn einkagarð með hjálp kennar-
^tia.
í þessum reit er ræktað hvers konar
^nmeti, svo sem hvítkál, blómkál,
'^t, spínat, hreðkur, næpur, græn-
kál og auk þess sumarblóm, eftir því
sem við verður komið.
Við kartöfluræktina er unnið sam-
eiginlega og fá börnin síðan upp-
skeru í þeim hlutföllum, sem þau hafa
sótt vinnuna.
Utan garðsvæðisins er einnig starf-
að. í Heiðmörk hafa Skólagarðarnir
sinn sérstaka reit, sem þegar er plant-
að í mörgum þúsundum plantna. Þá
er farið með börnin í ferðalög um
nágrennið, þeim sýnd atvinnufyrir-
tæki, garðyrkjustöðvar og annað úr
atvinnulífinu.
Sumarið 1952 var tekin upp sú ný-
breytni að efna til svokallaðs „For-
eldradags", þar sem nemendum var
gefinn kostur á að koma með foreldra
sína eða forráðafólk og sýna starfið
og þann árangur, er þeir hefðu náð
í ræktun sinni.
Markmið Skólagarðanna er fyrst og
fremst að gefa börnum, sem eru í
bænum á sumrin, kost á hollu og líf-
rænu starfi.
'‘'agörðum en að
^sari mynd sézt
Safræðinám. Hér
tfntur með leið-
. Oka þarft verk
e6t síðar.
! ^a8inn, sem
Slingana til
(Stun þeirra.
5 °K barna,
s,tílið.
„Er maðurinn yðar i sjóferð?" spurði
drengurinn.
„Já, og þeir Nonni og Tumi eru með
lionum. En ég býst við þeim heim í dag,“
sagði liún um leið og hún horfði fram á
sjóinn. Síðan vatt hún ljósið ögn hærra
upp í lampanum. „Eg sagði þeim, að ég
ætlaði að láta ljós loga á hverri nóttu.
En svo er ég nú farin að láta það lifa á
daginn líka, vegna þess að þoka getur
skollið á og þeir svo siglt fram hjá, ef þeir
ckki sæju ljósið.“
„Hafa þeir verið lengi burtu?“ spurði
Itlara.
„Já, þessi er sú lengsta sjóferð, sem
þeir hafa lagt út i, en ég vænti þeirra
heim i dag.“ Síðan gekk hún að borðinu,
tók þar ljósmynd, sem hún rétti Klöru
og segir um leið: „Hérna sérðu myndir
af þeim.“ Voru þær af tveimur ungum
mönnum og öldruðum manni með dökkt
hár og skegg. Systkinin liorfðu á mynd-
irnar um stuud og síðan á gömlu konuna,
sem bar snjóhvítt hár, og undruðust yfir
því, liversu maður hennar og synir sýnd-
ust unglegir.
Gamla konan virtist eins og glcyma þvi
að nokkrir væru þar lijá henni, og i
nokkrar mínútur starði hún út á sjóinn
þögul. Siðan sneri hún sér að börnunum
og segir:
„Heyrðuð þið þess getið inni i bænum
að „Nancy Pringle" væri væntanleg i dag
eða ekki ?“
„Nei,“ segir Jósep. „Ég hef aldrei heyrt
talað um „Nancy Pringle“.“
„Það er nafnið á skipi mannsins mins.
Ég vænti þeirra lieim í dag. Nonni og
Tumi, drengirnir okkar, eru með honum.
betta verður þeirra siðasta sjóferð. Mað-
urinn minn lofaði að skilja aldrei við mig
frarnar."
Systkinin kvöddu gömlu konuna og
þökkuðu henni fyrir að liafa sýnt þeim
skipin.
„Komið aftur, börnin min. Pringle skip-
stjóri og drengirnir minir verða þá hér,
og geta sagt ykkur ævintýri úr sjóferð-
inni.“
Þegar Jósep og Klara komu heim aftur,
sögðu þau frá þessari einkennilegu heim-
sókn.
„Það er hún Nancy Pringle,“ segir föð-
urbróðir þeirra, „ekkja Pringle skipstjóra.
Hann fórst i hafi með tveim sonum sin-
um fyrir fjörutiu árum síðan. Og aum-
ingja gamla konan lætur ljósið loga nótt
og dag, af þvi hún vonar að maður henn-
ar og synir komi heim, hvern daginn sem
líður.“
Sendið ÆSKUNNI sögur,
ferðaþætti, vísur og myndir.