Æskan - 01.09.1957, Blaðsíða 7

ÆSKAN
Á einni hlið jakans höfðu myndazt eins konar tröpp-
ur af náttúrunnar hendi, þær sneru út að hafinu, en
þar stóð vera, sem hrópaði a£ lífsins kröftum. Þetta var
drengur úr þorpinu, hann Júlli litli. Nú rnundi Jakob,
að hann hafði ekki séð hann að leik um morguninn eins
og hann var vanur. Kappið við æfinguna var of mikið
til þess að hann hefði veitt því eftirtekt. Jakob sigldi nú
með varúð og gætni að jakanum. Júfli litli hóf nú hrak-
fallafrásögnina af miklum móði. Um nóttina hafði hann
tekið kajakinn sinn til að fara að æfa sig — þá hafði
hann komið auga á borgarísjakann og siglt út að hon-
urn. Hann hafði áður klifrað slíkan risa og nú vildi hann
reyna í annað sinn. En enginn veit sinn næturstað. Áður
en liann vissi af, liafði skriða losnað úr jakanum og brot-
ið bátinn um leið og liann komst á fyrsta hjallann. Þar
sat hann fastur og gat sig hvergi hreyft. Júlli litli fór að
gráta. Tárin runnu eins og högl niður þrútnar kinnar
hans.
„Málinu er borgið," sagði Jakob hughreystandi, „nú
er ekkert að óttast.“ Jakob bað hann nú að fara að engu
óðslega til að koma ekki nýrri skriðu af stað. ísinn væri
brotinn á þessum stað og bezt að fara varlega. „Komdu
nú, réttu mér hendina og síðan tek ég þig um borð rétt
eins og lítinn kóp,“ sagði Jakob. „En farðu með gát.“
Aðvörunin kom of seint, því að ný skriða varð laus,
stærðar kögglar hrundu yfir Jakob. Hann fann til mikils
sársauká og það var sem eldglæringar væru fyrir augun-
um. Stærðar ísköggull hitti hægri hönd hans. Jakob
komst á brott með Júlla um borð með því að ýta bátn-
um snögglega frá með árinni. Þá hrópaði Júlli: „Það
blæðir úr hægri hendinni, það blæðir." Þá fyrst tók
Jakob eftir því, að skinnúlpan var rifin í tætlur og blóð-
ið vætlaði úr hendinni.
Hann kom Júlla litla heim til sín heilu og höldnu.
Foreldrarnir voru fullir þakklæti fyrir björgunina, en
Jakob veitti því enga eftirtekt. Skömmu eftir að hann
steig á land, missti hann meðvitundina um stund og gat
sig hvergi hrært fyrir sársauka og verkjum.
Móðir Júlla hlúði að honum eftir beztu getu, batt um
sárin og færði honum hlý föt, en síðan var hann fluttur
á sjúkrahús nýlendunnar. Menn óttuðust nú, að Jakob
gæti ekki tekið þátt í konungssýningunni, en ekki var
haft orð á því við Jakob.
Enda höfðu menn annað að tala um. Sú frétt gekk nú
frá manni til manns, að konungurinn og menn hans
hefðu unnið það þrekvirki, að bjarga áhöfninni af gufu-
skipinu „Tjaldur", er það var í sjávarháska. Þetta kunnu
menn að meta.
Hérna, þar sem menn áttu í sífelldu stríði við nátt-
úruöflin, komust mannslífin oft í hættu. Konungurinn
hafði hér sýnt fagurt fordæmi með hetjuskap sínum, svo
og áhöfn hans. Hann var sannarlega maður að skapi
Grænlendinga.
Tveim dögum síðar varpaði konungssnekkjan akker-
um. Móttökurnar voru glæsilegar. Ungar stúlkur í marg-
fitum klæðum fögnuðu honúm með söng og hljóðfæra-
slætti. Fyrirmenn staðarins fluttu ræður og beztu ræð-
arar þorpsins sýndu listir sínar. Sá síðasti þeirra vakti
ekki hvað sízt óskipta athygli.
„Því rniður fáið þér ekki, yðar hátign, að sjá okkar
bezta snilling í þessum íþróttum,“ sagði yfirmaður nýlend-
unnar við konunginn. Hann skýrði fyrir honum, að hann
lægi á sjúkraliúsinu eftir frækilega björgun. Þennan dag
var Jakob við beztu heilsu. Hann var að mestu hitalaus
og fór óðum fram. Skyndilega varð dauðaþögn á gang-
inum. Hjúkrunarkonan kom inn í herbergi Jakobs og
hvíslaði til hans: „Konungurinn er að koma í heim-
sókn.“ Skömrnu síðar stóð hann við hvílu Jakobs. Kon-
ungurinn þrýsti hönd Jakobs, brosti og mælti tvö orð á
grænlenzku: „Hugiakkur maður.“ Jakob svaraði um hæl:
„Ivdlidlo" sem þýðir: „Það ert þú einnig“ og hafði björg-
unarafrekið í huga. Jakob roðnaði af ánægju og augun
ljómuðu. En þó að konungurinn, sem var höfðinu hærri
en allir viðstaddir, brosti stöðugt, komu tárin fram í
augu hans. Hann var sýnilega klökkur. Allir hurfu á
braut, en Jakob sat einn eftir og starði á einhvern tindr-
andi hlut, sem konungurinn hafði gefið honum að skiln-
aði. Hann var festur við rauðhvítan borða. Þetta var
heiðursorða, sem er aðeins veitt fyrir göfugar dáðir.
Er konungurinn sigldi til hafs daginn eftir, fylgdu
þorpsbúar honum eftir í kjölfarið á skipum sínum og
kajökum. Leiðin lá til gamla veiðiþorpsins.
Nokkur tírni leið, unz Jakob gat haldið til baka. Það
var fyrir mestu, að hann hafði íengið hreysti sína á ný.
Nákvæmlega tveimur vikum eftir konungslreimsóknina
sigldi hann kajak sínum heirn til gamla veiðiþorpsins á
ströndinni. Er hann kom í fjarðarmynnið, þar sem borg-
arísjakinn, sem nú var kominn út í hafsauga, hafði verið,
kom hann auga á Júlla litla í kajaknum sínum. Júlli
hrópaði tíðindin til lands, en þar beið Jakobs fjöldi
fagnandi vina. Hvílíkar móttökur!
Allir þrýstu hönd hans, klöppuðu honum og buðu
hann velkominn heim. Efnt var tif veglegrar veizlu hon-
um til heiðurs og var þar mikill fagnaður.
Þarna varð Jakob að ganga á milli allra kunningj-
anna, sýna orðuna og skýra nákvæmlega frá konungs-
heimsókninni á sjúkrahúsið og þó að hvert barn á staðn-
um kynni alla söguna utan að, varð hann að endurtaka
hana að minnsta kosti einu sinni.
Þessi mikli lieiður steig Jakob alls ekki til liöfuðs.
Hann var sami indæli pilturinn sem áður. Gott hjarta-
lag leiðir aldrei af sér stærilæti. Er Jakob gekk til hvílu
um kvöldið, gat hann ekki varizt því að hugsa um draum-
inn um hvíta bátinn. Gamalt fólk segir það tákna ham-
ingju, dreymi menn hvítan bát.
(Þýtt úr dönsku).
Gerizt kaupendur strax! Sendið borgun með pöntun. Árgangurinn kostar aðeins 35 krónur.
111