Æskan - 01.07.1958, Blaðsíða 12

ÆSKAN
Hafnarf) örður.
Hinn 1. júní s.l. minntust íbúar Hafnarfjarðar hálfr-
ar aldar afmælis kaupstaðarins með margvíslegum
hátíðahöldum. Meðal annars með því, að vígt var hið
nýja bókasafn bæjarins. Hafnarfjörður er fallegur bær
og einkennilegur. Hraunið hafa Hafnfirðingar notað
til þess að koma sér upp skemmtigarðinum Hellis-
gerði, sem með réttu má kalla stolt bæjarins.
EYJAN DULARFULLA.
Framhald af síðu 93.
fóta sig og eftir nokkra stund stóðu þeir efst á fjallstind-
inum.
Nú var orðið svo framorðið, að ómögulegt var að sjá
langt frá sér, hvort sjór eða land var umhverfis. í vestri
var dökkur skýjabakki og skyggni ekki gott.
Er þeir höfðu dvalið þarna nokkra stund, fóru skýin
að lýsast. Það var nýlýsi. Veik birta lýsti upp sjóinn og
sjóndeildarhringinn í vestri.
— Eyland, mælti verkfræðingurinn alvarlega. Þeir hurfu
nú aftur til félaga sinna og sögðu þeim, hvers þeir hefðu
orðið vísari.
Daginn eftir gengu þeir allir á fjallstindinn. Þeir vildu
96
gjarnan horfa yfir fand það, sem átti um langan tíma að
verða dvalarstaður þeirra, ef til vill meðan þeir lifðu. í
þetta sinn kræktu þeir fyrir hraunið. Niðri í gígnum var
niðamyrkur. Hvorki sáu þeir reyk né eld og ekkert hljóð
heyrðu þeir þar niðri. Augljóst var, að þetta var útbrunn-
inn eldgígur.
Um áttaleytið um morguninn stóðu þeir á fjallstindin-
um. Útsýnið var aðeins haf — ekkert annað en haf, ó-
endanlegt, blýgrátt haf. Engin eyja, ekkert segl var að
sjá-
— Hvað skyldi þessi eyja vera stór? mælti Spilett.
Cyrus Smith virti fyrir sér útsýnið og ströndina í
þungum þönkum.
— Ég held að ég taki ekki munninn of fullan, þó að ég
segi að þessi eyja sé um tuttugu mílur í umrnál, mælti
hann. — Það er ekki auðvelt að reikna flatarmál hennai'
út, en ég ímynda mér, að hún sé af líkri stærð og eyjan
Malta í Miðjarðarhafinu.
Þar sem eyjan var mjóst, virtist hún ekki vera breið-
ari en tvær mílur, en hún virtist að- minnsta kosti vera
fjórar mílur á lengd. Til suðurs að sjá var hún skógi
vaxin og skagaði þar fram langt og mjótt nes, ekki ólíkt
hala á risastórum krókódíl. Til norðurs voru berir sand-
ar. Fyrir austan sjálft eldfjallið sáu þeir vatn og var skóg-
ur í kring.
— Það hlýtur að vera gott vatn þarna, mælti Pencroff-
— Já, þú getur verið viss um það, svaraði verkfræðing-
urinn.
Er þeir gættu betur að, þóttust þeir sjá læk milli
trjánna. Auðvitað rann hann í vatnið.
Eldfjallið var ekki á miðri eynni, heldur dálítið norð-
ar. Það var eins og nokkurs konar girðing eða belti milli
skógarins að sunnan og sandanna að norðan. En nú var
spurningin: Bjó nokkurt fólk á eynni? Ekki urðu þeir
varir neinna fótspora neins staðar — enginn kofi, enginn
reykur, sem gæfi til kynna að manna væri þar að vænta.
Enginn gat látið sér detta í hug, hvað leyndist í hinum
stóra skógi á suðurhluta eyjarinnar. Og enda þótt þeir
liittu enga, sem hefðu bólfestu hér, gat þá ekki vel átt
sér stað, að íbúar frá öðrum eyjum kæmu öðru liverju
hingað?
Verkfræðingurinn var á þeirri skoðun, að nauðsynlegt
væri að gefa fjalli, nesi og víkum einhver nöfn, svo að
þeir gætu betur áttað sig á, hvar hver og einn væri stadd-
ur, er þeir segðu frá ferðum sínum. Hinir féllust á þetta.
Þeir völdu nöfn, sem minntu þá á ættland þeirra, Banda-
ríkin. Stóru víkina á austanverðri eynni kölluðu þeir
Sambandsflóann, og lengra til suðurs var Washington-
flóinn. Fjallstindurinn, sem þeir voru staddir á, fékk
nafnið Franklínsfjallið, og vatnið, sem þeir sáu glitta h
var nefnt Grantsvatn. Tangann eða nesið, sem skagaði
Framhalíl-