Æskan - 01.05.1960, Blaðsíða 8

ÆSKAN ________________________________________________________________________________
^•^♦^♦^*^*^*^*^*^*^*^*W**^*$**$**$**$**2**$**$**^*M**$**>*$**$**$**Í*«$**$**£*«$*«J**^««$"S«*J*
Ý Á myndinni sjást börn flóttamanna í Túnis, en $
? þar eru nú saman komnir um 200 þúsund flótta- -:•
;* menn, er njóta hjálpar frá Sameinuðu þjóðunum. %
X
♦£« **+ ♦*♦ •£♦ ♦*♦ ♦£♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦■*•• ♦*♦ *%**{* ♦*■*♦*■♦ »V* «J* *** *♦* *t* *♦* *J* *♦* *v* *J* *4* *%* *4* *** *♦* **■* *♦* *í* *V*
á sjávarströndinni. Allir voru vel vopnum búnir og biðu
nú rólegir þess, er að höndum bæri.
Það fór eins og þeir höfðu búizt við. Um dagmálabilið
settu ræningjarnir út bát og sjö menn stigu niður í hann.
Þeir héldu með mestu gætni áleiðis til lands og skimuðu
til beggja handa. En þeir urðu einskis varir. Þegar
minnst varði skutu þeir Ayrton og Pencroff, og tveir
bátsmenn féllu dauðir niður. Hinir hertu á róðrinum,
en þegar inn undir landið kom, fengu þeir aðra kveðju
frá þeim Smith og Herbert. Aftur féllu tveir menn, en
hinir flýðu undan og komust til skips.
Fyrsta tilraunin hafði misheppnazt hjá komumönnum.
En brátt sáust merki þess, að það átti ekki að láta þar
við sitja. Tveir bátar voru settir út og 12 menn stigu
niður í hvorn bát. Annar þeirra hélt því næst beina leið
til hólmans, en hinn áleiðis til lands. Þeir Pencroff
og Ayrton biðu rólegir, þangað til báturinn var kominn
svo nærri, að þeir gátu skotið á bátsverja. Að því búnu
96
hlupu þeir yfir hólmann, tóku bát sinn og náðu heilu
og höldnu til þeirra Smiths og Herberts, en ræningjarnir
stigu á land í hólmanum og leituðu vandlega um hann
allan, en vitanlega árangurslaust.
Meðan þetta gerðist, var hinn báturinn kominn upp
undir ósa Miskunnarár. En Jrað var aðfall og straumur
nokkuð þungiu-, og barst báturinn með lionum, án þess að
bátsmenn gætu aðgert. Spilett og Nab notuðu tækifærið
og skutu, og á næsta augnabliki skall báturinn upp að
klettunum og hvolfdi. Sex menn komust á land og
flýðu undan upp í skóginn. Þegar félagar þeirra á hin-
um bátnum sáu þetta, sneru þeir við og héldu aftur til
skipsins. Spilett og Nab fóru þá einnig af sínum stöðvum
og héldu til félaga sinna.
En nú kom að því, er Cyrus Smith hafði óttazt mest
af öllu: Skipið létti akkerum og hélt inn í flóann. Áður
en langt leið kom fallbyssuskot, sem molaði stórgrýtið
í kringum þá.
„Til hellisins!“ hrópaði Smith og allir héldu tafarlaust
af stað.
Hellirinn sjálfur var óvinnandi, en það var hægt að
svelta þá þar inni og auk þess var eyjan ofurseld ræn-
ingjunum.
Skipið hafði hagstæðan byr og nálgaðist óðum. Alltaf
drundu fallbyssuskotin frá því annað kastið. En þeir fé-
lagar gerðu sér von um að greinamar, sem þeir höfðu
breitt fyrir hellismunnann, myndu forða því, að fylgsni
þeirra yrði uppvíst. En ekki varð þeim að Jreirri von.
Kúla kom og sópaði burtu greinunum og skall á veggn-
um hinum megin. Þeim var þá ekki annar kostur en að
flýja inn í innstu göng hellisins. En áður en þeir fengju
tíma til að komast þangað, heyrðu þeir voðalegt brak.
Allir þustu út að opinu og komu nógu snemma til að
sjá ræningjaskipið lyftast upp, velta á hliðina og kastast
aftur niður brotið. Þegar þeir höfðu gengið úr skugga um
að þetta væri engin missýning, gengu þeir allir niður á
ströndina.
Af skipinu sást ekkert, ekki einu sinni siglutrén. En
það var um það bil háflæði og efalaust myndi fjara út
að skipinu, og gætu þeir þá gengið úr skugga um hvað
skeð hefði. Púðursprenging gat það ekki hafa verið, þv^
að þá hefði skipið hlotið að springa í loft upp.
Talsvert af braki flaut á sjónum, þar sem skipið hafði
áður verið, þar á meðal rár og siglutré, en siglurnar virt-
ust báðar hafa brotnað af og flutu upp með mörgum
seglum. Einnig flaut þarna mikið af tunnum og kössum,
sem verið höfðu á þilfari, þar á meðal rimlakassar með
lifandi alifuglum. En úr skipsskrokknum sjálfum sást
ekki nokkur spýta.
Af því að bersýnilegt var, að hér var um margt að
ræða, sem gat orðið þeim eyjarskeggjum að miklu gagnú
þá fóru þeir Pencroff og Ayrton út í bátinn og ætluðu