Æskan - 01.05.1960, Blaðsíða 12

ÆSKAN
„Þá er hún búin að niissa maka sinn,“ sagði ég og leit á Betty. Betty andvarp-
aði og leit meðaumkunaraugum á meðvitundarlausa gæsina í kassanum. Undir kvöld-
ið bærði gæsin á sér. Hún lyfti höfðinu og leit í kring um sig, í fyrstu rugluð, en
síðan með skelfingu. Svo rak hún upp langdregið garg og lagði við hlustirnar á
eftir. En ekkert svar kom. Þá skreið hún í ofboði upp úr kassanum og út um opn-
ar dyrnar. En máttur hennar var ekki meiri en svo, að hún hneig niður rétt fyrir
utan dyrnar. En liöfðinu hélt hún uppi og gargaði án afláts.
Betty tók hana varlega upp. „Þú kemst ekkert núna, vesalingurinn," sagði hún.
„Bíddu þangað til þú ert gróin sára þinna.“ En gæsin brauzt um og reyndi að losa
sig, unz hana þvarr mátt að nýju, og Betty lagði hana aftur í kassann. Skál með
höfrum og mjólk hafði verið sett fyrir hana, en hún fékkst ekki til að éta.
Skömmu seinna fór ég í gönguför og þegar ég kom aftur tveim tímum síðar, tók
Betty brosandi á móti mér með tóma skálina. „Sjáðu, hún er búin úr henni!“
sagði hún. Við litum á gæsina og eftir stundarþögn sagði Betty: „Andlit hennar
minnir mig á stúlku, sem ég þekkti í skóla og kölluð var Jinty." Ég hló og sagði:
„Við skulum þá kalla hana Jinty.“ Jinty át nokkrum sinnum um kvöldið og henni
■óx óðfluga Jiróttur. Morguninn eftir settum við hana út í sólina. Hún tók undir
■eins að haltra í norðurátt, eins og hún ætlaði að hefja ferð sína að nýju, en eymsl-
in í fótunum stöðvuðu hana og hún lagðist niður í grasið og kúrði þar allan dag-
inn. Oðru hverju rak hún þó upp skerandi garg og hlustaði eftir svari um leið og
hún skimaði í allar áttir. Næsta dag hélt hún uppteknum hætti, þangað til við
bárum hana inn um kvöldið. A þriðja degi varð æ lengra á milli kallanna, unz
hún að lokum hætti alvcg að garga. Og þótt hún héldi áfram að skima um loftið,
heyrðum við liana ekki garga upp frá því. Smám saman færðist sljóleiki og deyfð
yfir hana og hún hætti aftur að éta. Að morgni fimmta dags var augljóst að Jinty
var búin að missa alla lífslöngun og að hún mundi eiga skammt eftir ólifað. Sorgin
grúfði yfir íbúðarvagninum okkar. Við sátum þögul við morgunverðarborðið og gæs-
in lá hreyfingarlaus í kassanum, eins og hún hafði legið undanfarinn sólarhring.
Allt í einu teygði hún upp höfuðið eins langt og hún gat og augun tindruðu af
eftirvæntingu. Hún virtist hætta að anda og við skildum, að hún var að hlusta.
Úti fyrir heyrðum við ekkert nema gargið í máfunum. En gæsin hélt áfram að
hlusta og skyndilega rak hún upp hvellt garg, hljóp upp úr kassanum og út um
hálfopnar dyrnar. Andartak stóð hún kyrr í grasinu, svo gargaði hún aftur og
haltraði lengra burtu. Á sömu stundu heyrðum við fjarlægt gæsagarg. Við litum
upp og langt í norðri greindum við depil, sem óðum stækkaði og færðist nær. Ég
fann, að Betty kreisti handlegg minn og heyrði titrandi andardrátt hennar. Og svo
hrópaði hún æst: „Það er gassinn! Gassinn hennar Jinty! Hann er kominn aftur!“
5íðan leit liún á Jinty og sagði lágt og röddin skalf af tilfinningu: „Jinty — ó, Jintyl"
Ég vissi líka, að þetta var gassinn, þótt ég gæti tæpast trúað því. — Enginn efi
var á því, að hann hafði farið norður til varpstöðvanna, og samkvæmt þeim siðum,
sem rikja í gæsaheimi, hefði hann átt að vera kyrr og ná sér í nýjan maka, eða vera
einn, ef ekki var nein gæs á lausum kili. Eitthvað hafði gerzt hér, sem var mér
hulið. Svo virtist, sem gassinn hefði snúið við aftur til að leita hennar, þegar hann
fann hana ekki á varpstöðvunum. Það var meiri trúmennska en ég hafði áður kynnzt
hjá fuglum. Hvar gassinn hafði verið, gat ég aðeins getið mér til, en hann hafði
flogið í norðvestur þegar hann fór, beint í átt til íslands, og hann kom úr sömu
átt. Hafi hann farið þangað, hefur hann flogið nærri 2600 km á þessum fáu dögum.
Framhald.
=T}
l
<~L{ráUt
í ncsáta blaói
Ritgerðasamkeppni Æskunn-
ar og Félags Sameinuðu Þjóð-
anna lault 1. júní s. 1. Unnið
er nú að því að dæma ritgerð-
irnar, og verða úrslit birt i
næsta blaði.
☆
Lét ekki blekkjast.
Norskur prófessor einn, sero
hafði mjög gaman af því að
ferðast fótgangandi úti uro
sveitir á sumrin, kærði sig ltoll-
óttan um það, þótt hann væri
ekki alltaf sem bezt til fara.
Einu sinni kom hann á sveita-
bæ og bað um mat. Hann fékk
ágætar veitingar, en þegar
hann ætlaði að fara að borga,
vildi liúsmóðirin eklti setja UPP
nieira en eina krónu.
•— Það er allt of lítið, sagði
prófessorinn.
— O-nei, við tökum aldrei
meira af svona fólki, sagði hús-
móðirin.
— En ég er prófessor við há-
skólann í Osló, sagði prófessor-
inn. Húsmóðirin horfði á hann
stundarkora og sagði svo með
samúðarbrosj:
— Jæja, karlinn! Fyrir nokkr-
um dögum kom líka maður, sero
sagðist vera Napoleon mikli og
við trúðum honum ekki heldur.
Margar góðar og skemmtileg-
ar minningar á ég frá þvi að ég
var á bakinu á Rauð og reið
honum þangað, sem mig lang-
•aði til að fara.
Nú er Rauður fallinn og mun
ég alltaf minnast hans með
þakklæti fyrir samveruárin. En
í staðinn fyrir hann er komin
Bautz dráttarvél, sem var keypt
mörgum sinnum dýrar* en
Rauður, þessi tryggi og góði
hestur. En alltaf finnst mér
skemmtilegra að heyra hófadyn
og linegg en vélarskelli, skrölt
•g bávaða í dráttarvélinni.
Með þessum fáu línum vil ég
þakka góðum vini mínum fyrir
langa og dyggilega þjónustu í
mörg ár. En skilið ætti hann þó
að fá veglegri eftirmæli.
Guðríður, II ára,
I’abbi tók líka þátt í leiknum.
100