Æskan - 01.10.1962, Blaðsíða 4

ÆSKAN
Dýravinu r.
Safnar högg-
ormum.
Stcfán Blanchard heitir 16 ára
drengur, sem býr í Peoria í
Bandaríkjunum. Aðaiáhugamál
hans er að safna höggormum.
Stefán er mikiil dýravinur,
enda er hann ákveðinn í að
verða einhvern tíma forstöðu-
maður fyrir dýragarði.
Stefán segist hafa meiri
áhuga á að safna höggormum
en öðrum dýrum vegna þess, að
þeir eru svo auðveldir í með-
ferð. Bezt er að veiða þá a vor-
in, og það var einmitt síðast-
liðið vor, sem honum tókst að
veiða fimm höggorma til við-
bótar í safnið sitt, og eru þeir
nú orðnir tólf talsins.
Með rannsóknum sínum hef-
ur Stefán komizt að ýmsu
merkilegu í fari höggorma, sem
ekki er á allra vitorði. Um þetta
segir hann meðal annars:
Höggormar eru mesta þarfa-
l)ing fyrir bændur. Þeir veiða
ósköpin öll af nagdýrum og
öðrum sníkjudýrum á hverju
sumri.
Höggormar eru ekki slímugir
viðkomu eins og margir álita.
Skinn ])eirra er ])urrt og mjúkt
eins og leður. Þeir eru venju-
lega kaldir viðltomu, og er blóð-
iiiti þeirra svipaður andrúms-
loftinu. Þeir kunna iika bezt
við sig i tempruðu loftslagi, og
])cgar hitinn er mestur á sumr-
in, sofa þeir allan daginn, cn
fara á kreik á nóttunni.
Það er aBtaf nóg um högg-
orma, þar sem þeir á annað
borð lifa; jafnvel þar sem þétt-
býlt er. Stundum er þá jafnvel
að finna inni í borgunum.
Stefán veiðir aldrei eitur-
nöðrur í safn sitt, enda þekkir
hann muninn á þeim og öðrum
höggormum mæta vel. Eitur-
nöðrur eru stórhættulegar, og
svo er hægt að læra alveg eins
mikið af hinum, sem meinlaus-
ari eru, enda eru þær tegundir
miklu fleiri.
En það eru fleiri dýr í dýra-
garði Stefáns en höggormar.
Hann á fjórar sjóskjaldbökur,
þrjú kamelljón og auk þess
hamstur og kanínu. Öll dýrin
eru út af fyrir sig í búrum og
fá beztu aðhlynningu.
Stefán hefur í mörg ár verið
eini dýralæknirinn í nágrenn-
inu. Börn iivaðanæva úr hverf-
inu koma tii hans með særð
dýr, sem þau biðja hann að
lækna. Og þegar risahöggorm-
urinn reif á sér skinnið, saum-
aði liann sárið vandiega saman.
Hann hjúkrar höggormum sín-
um, ef þeir fá kvef eða aðra
kvilla, og ef einhver þeirra
deyr, rannsakar liann ítarlega
dánarorsökina, til þess að fyrir-
JiygSja að sagan endurtaki sig.
Það er vandasamt verk að gefa
Heilræði og sann-
leikur.
Það sem þér viljið að menn-
irnir geri yður, það skuluð þéi'
og þeim gera.
Heiðra skaltu föður þinn og
móður, svo að þér vegni vel og
þú verður langlífur i landinu.
Það sem maðurinn sáir, það
mun hann og uppskera.
Biblían.
Þyrsta dúfan.
Dúfa nokkur, sem var þjökuð
af þorsta, sá merkispjald, sem
á var málað gias fullt af vatni.
Hún liélt, að svo væri í rmm
og veru og flaug þangað svo
hratt, að hún rak sig á og
vængbrotnaði, datt til jarðar
og var tekin af ])eiin, sem fram
lijá gekk.
Flas er ekki til fagnaðar.
höggormum að éta. Þeir eru
kjötætur og dálítið matvandii.
eu ef hægt er að veiða mýs ofan
í þá, er þeim borgið.

að ráða til sín stúlku, sem vann þar.
Sá yngsti átti að spyrja stúlkuna að
því næsta dag við heyskapinn, því að
hann þekkti hana bezt. En þeim
yngsta hlýtur lengi að hafa litist vel
á stúlkuna í leyni, því að þegar hann
átti að spyrja hana, gerði hann það
svo einkennilega, að stúlkan hélt, að
hann væri að biðja sín og sagði já.
Pilturinn varð óttasleginn, fór strax
til bræðra sinna og sagði þeim hversu
slysalega sér hefði tekizt. I>eir urðu
allir fjórir alvarlegir og enginn
þorði að segja fyrsta orðið. Sá næst-
yngsti leit á þann yngsta og sá að
honum þótti vænt um stúlkuna og
þess vegna hafði hann orðið hrædd-
ur. Um leið grunaði hann sitt eigið
hlutskipti, að hann yrði að lifa ó-
kvæntur, því að kvæntist sá yngsti,
gat hann það ekki. Þetta var dálítið
erfitt, því að honum leizt vel á vissa
stúlku, en við því var ekkert að gera.
Hann sagði fyrsta orðið, að þeir yrðu
því aðeins öruggir, að stúlkan yrði
húsmóðir á heimilinu. Hinir urðu
strax ásáttir um þetta og bræðurnir
fóru til að tala við móður sína. En
þegar þeir komu heim var móðirin
orðin alvarlega sjúk. Þeir urðu að
bíða þar til hún yrði aftur heilbrigð.
Henni batnaði ekki og þeir báru aft-
ur saman ráð sín.
í þetta skipti réði yngsti sonurinn
því, að svo lengi sem móðir þeirra
lægi, yrði engin breyting gerð á heim-
ilinu, því að stúlkan átti ekki að ann-
ast um fleiri en móðurina. Og þar við
sat.
í sextán ár lá móðirin. í sextán ár
lijúkraði hin tilvonandi tengdadótt-
ir henni þolinmóð og kyrrlát. í sex-
tán ár komu synirnir á hverju kvöldi
að rúmi móður sinnar, til sameigin-
legrar bænastundar, og á sunnudög-
um líka þeir tveir elztu. Hún bað þá
oft á þessum hljóðu stundum, um að
minnast hennar, sem hafði hjúkrað
henni. Þeir skildu hvað hún átti við
og lofuðu því. í sextán ár blessaði
hún veikindi sín, því að þau höfðu
kennt lienni að njóta móðurgleðinn-
ar til hins síðasta. Elún þakkaði þeim
í hvert skipti, þar til yfir lauk.
Þegar hún var dáin mættu allir
synirnir sex, til að bera hana sjálfir
til graiarinnar. Hér var það siður, að
konur fylgdu líka og í þetta skip£1
fylgdi öll sóknin, menn og konur,
jafnvel börn. — Fyrst kom meðhjálp'
arinn sem forsöngvari, svo hinir sex
synir með kistuna og síðan öll sókn-
in. Allir sungu, svo að það heyrðist
fjórðung úr mílu.
Þegar jarðarförinni var lokið og
liinir sex bræður höfðu mokað mold-
inni í gröfina fór líkfylgdin inn i
kirkjuna aftur, því að um leið átti að
fara fram hjónavígsla. Yngsti bróðir-
inn átti að vígjast brúði sinni um
leið. Þeir vildu hafa þetta svona brasð-
urnir, þeim fannst þetta tvennt
heyra saman. Hér talaði presturinn,
sem var faðir minn sálugi um tryggð-
Hann talaði þannig, að ég sem af til-
viljun var viðstaddur fannst, þegar
ég kom út aftur úr kirkjunm, ao
ræðan, hrikaleg fjöllin og hafið
rynnu saman í eitt.
Guðfinna Guðbrandsdóttir þyddi-
196