Æskan - 01.10.1962, Blaðsíða 11

ÆSKAN
iv«\uw\\mwwvuvwu\uuvw\\»uwv»wmvunw\vwuww
Þessir óska eftir bréfavið-
skiptum við pilta eða stúlk-
ur á þeim aldri, sem tilfærð-
ur er í svigum við nöfnin.
STÚLKUR:
Steinunn Guðriöur Helgadóttir (10—12), Hlégerði 12, Kópa-
vogi; Maria Gunnarsdóttir (9—11), Hlégerði 10, lvópavogi;
Ingibjörg Árný Einarsdóttir (14—16), Heliisgötu 28, Hafnar-
l'irði; Þorbjörg Árnadóttir (8—9), Hólum, Hjaltadal, Skagafirði; Iíristin Gisladóttir
(15;—16), Heiðarbraut 16, Akranesi; Jónina Valdimarsdóttir (15—16), Akurgerði, Akra-
nesi; Gréta Ásgeirsdóttir (14—16), Grandavegi 21, Ytri-Njarðvik; Geirfriður Benedikts-
dóttir (10—12), Vestri-Rein, Innri-Akraneshreppi, Borgarfjarðarsýslu; Elísabet Bene-
diktsdóttir (12-13), Vestri-Reyn, Innri-Akraneshreppi, Borgarfjarðarsýslu; Þórlialla Snæ-
þórsdóttir (15—16), Gilsárteigi, Eiðaþinghá; Guðriður Ólafsdóttir (12—13), Jörfa, Borgar-
Christina Fonsdal (14 l'irði (eystra), Norður-Múlasýslu;
-15), Fjörd Vestmanna, Guðrún Óladóttir (10-12) Spunafelli,
Föroyar; Torhild Peter- Öræfum, Austur-Skaftafellssýslu.
sen (13—14), Toftaböd Vestmanna, Föroyar; Sunneva Anthoniussen (13—14), Oyndar-
fjorð Eysturoy, Föroyar; Jacobina Jaensen (13—14), Oyndarfjorð, Eysturoy, Föroyar;
Jakup K. Mörköre (gat ekki um aldur), Varagöta 27, Torshavn, Föroyar; Elin Joensen
(16—19), Tóftanes, Leirvik (Föroyar); Bina Olsen (14—15), Leirvik, Föroyar.
Skotasögur.
• „Það borgar sig að vera
heiðarlegur," sagði Skoti
einn við kunningja sinn.
„Um daginn lokkaði ég til
min kjölturakka og reyndi
að selja liann fyrir citt
sterlingspund, en enginn
vildi kaupa hann. Svo lét ég
eigandann fá liann aftur og
hann lét mig hafa tvö sterl-
ingspund i fundarlaun.“
• Skoti keypti flibba á upp-
boði, sem var einu númeri of
lítill. Hann fór strax að
megra sig.
• Skoti einn er að læra
blindrastafrófið iil að geta
lesið í myrkri.
inn, og ég fór inn í húsagarðinn til að athuga, hvort
póstvagninn væri þar. Barkis kom á eftir mér með koff-
ortið mitt.
Við komum strax auga á vagninn. Hann var spánýr og
spegilíagur, en engir hestar voru spenntir fyrir hann.
Þegar Barkis hafði látið koffortið hjá vagnstönginni,
kvaddi hann mig, og ég varð einn eftir.
Meðan ég stóð og svipaðist um í þessum ókunna húsa-
garði, heyrði ég, að kallað var ofan úr glugga einum:
„Heyrið þér þarna, litli maður,... eruð þér frá Blun-
derstone?"
Ég leit upp. Það var kona, sem ávarpaði mig.
„Já, ég er þaðan, frú,“ anzaði ég.
„Hvað heitið þér?“
„Copperfield."
„Nei, það er ekki rétt! Það hefur ekki verið borgaður
miðdegisverður fyrir neinn með því nafni.“
„En fyrir Murdstone?" spurði ég.
„Það er annað mál. En af hverju nefnið þér þá liitt
nafnið?"
Ég varð nú að skýra konunni frá, hvernig í öllu lá.
Þegar hún hafði heyrt það, hringdi hún á þjón og skip-
aði honum að fylgja mér upp í borðstofuna.
Ég var dauðfeiminn, þegar ég var settur við dúkað
borð og þjónninn fór að lyfta lokunum af íötunum. Ég
átti reglulega örðugt með að borða rifjasteik og grænmeti
með svona mikilli viðhöfn.
„Hér er öl handa yður... Viljið þér iá það strax?"
spurði þjónninn.
„Já, þakk fyrir ... Það er ágætt.“
Hann hellti í glasið og hélt því svo upp í birtuna.
„Þetta er drjúgur sopi,... ha?“
Ég brosti, því að það gladdi mig mjög, að hann skyldi
vera svona hæverskur við mig.
„Já, þetta er drjúgur sopi? ... Hér var maður í gær.
Hann tæmdi svona stórt glas, og fimm mínútum seinna
hné hann niður og dó samstundis!"
Ég varð dauðskelkaður, er ég heyrði þetta, og bað
um glas af vatni.
Þjónninn kom með það, en þegar hann sá, að ölið var
þarna enn, sagði hann:
„Veitingakonan er nú þannig gerð, að hún vill ekki,
að gestirnir leifi neinu, svo það er bezt ég drekki þetta
fyrir yður.“ Að svo mæltu tæmdi liann glasið í einum
teyg.
Ég starði hálfsmeykur á hann og bjóst þá og þegar við
því, að liann hnigi niður.
„Þetta er ekki tekið út með sældinni,“ sagði liann, „en
rifjasteik er eitt af því, sem bezt dregur úr skaðsemi öls-
ins ... Má ég fá einn bita?“
Ég kinkaði kolli til samþykkis, og í sama vetfangi greip
hann með annarri hendi bita af rifjasteikinni og kart-
öflu með hinni og fór að háma þetta í sig. Og þegar
hann var búinn með það, tók hann hvern bitann af öðr-
um, þangað til hann var búinn af fatinu.
Að þessu loknu kom hann með búðinginn. Og meðan
hann var að skammta mér af honum, stóð liann og starði
á mig.
203