Æskan - 01.10.1962, Blaðsíða 20

ÆSKAN
an stein og velti honum út á götuna, og lagði hann ofan á böggulinn í laut-
inni sem hannn hafði grafið. Að því búnu fór hann heim til sín aftur.
Næsta morgun kom bóndi nokkur akandi á kerru eftir veginum. Þegar
hann sá steininn tautaði hann skammir fyrir munni sér urn þá, sem farið
höfðu eftir veginum á undan honum fyrir það að þeir skyldu ekki hafa velt
steininum í burt.
,,Svona er fólkið latt og hugsunarlaust," sagði hann. „Það er óttalegt.
Þarna er þessi stóri steinn í miðri götunni. Hann er víst búinn að vera þar
nógu lengi til þess að einhver hefði átt að taka eftir honum og velta honurn
burt. En það er svo sem ekki hætt við því! Þessi bannsetta leti í öllum! Og þó
er þetta ekki nema augnabliks verk.“
Um leið og hann sagði þetta við sjálfan sig, vék hann hestinum út af veg-
inum og ók í kring um steininn, en datt ekki í hug að hafa fyrir því að
velta honum úr götunrii sjálfur. Hann ætlaðist til þess að einhver annar
gerði það.
Skömmu seinna kom hermaður eftir veginum; hann gekk hratt, horfði
hátt og söng glaðlega. Þegar hann kom að steininum, horfði hann of hátt til
þess að hann tæki eftir honum, og vissi ekki fyrr en hann féll um hann
kylliflatur. Hann stóð upp; fjasaði heilmikið um letina í fólkinu, að það
skyldi ekki hafa velt burt steininum, svo maður væri ekki að detta um
hann. Honum fannst það bera vott um dæmalaust hirðuleysi. En svo hélt
hann sjálfur áfram og lét steininn liggja kyrran.
Skömmu síðar komu nokkrir kaupmenn eftir veginum. Þeir voru með
lest af ösnum og hestum klyfjaða vörum:
„Þetta er ljómandi fallegt land,“ sögðu þeir hver við annan: „En það er
skrítið, að þessi steinn skuli vera þarna. Það væri gaman að vita, hversu lengi
hann hefur verið látinn liggja í miðri götunni. Dæmalausir slóðar hljóta þeir
að hafa verið, sem hér hafa ferðast um, að þeir skuli ekki hafa nennt að velta
steininum í burt.“
En svo héldu þeir allir áfram og engum þeirra datt í hug að taka stein-
inn. Þeim fannst það vera skylda einhvers annars.
Svona gekk það dag eftir dag og viku eftir viku. Allir skömmuðu alla
aðra fyrir það að velta ekki steininum úr götunni; en þeim kom ekki til
hugar að gera það sjálfir.
Þegar þrjár vikur voru liðnar, sendi konungurinn út boð til alls fólksins
að koma saman og mæta þar sem steinninn var:
„Vinir mínir og kæru þegnar!“ sagði hann, þegar fólkið var komið
saman. „Það var ég, sem lét steininn þarna. í heilar þrjár vikur liefur hver
einasti maður, sem farið hefur um veginn, ámælt öðrum fyrir að láta stein-
inn liggja kyrran, en enginn hefur verið svo framtakssamur eða nógu vilj-
ugur til að færa hann sjálfur.“
Svo laut konungurinn niður að steininum, lyfti honum og sýndi fólkinu
lautina undir honum, þar sem hann hafði lagt böggUlinn: Það var dálítill
leðurpoki. Spjald var fest við pokann og þessi orð rituð á það: „Handa þeim,
sem lyftir steininum og kastar honum burt.“
Svo leysti konungurinn frá leðurpokanum og hellti úr honum stórri hrúgu
af skærum gullpeningum.
GÁTUR. Svör: 1. Hugurinn. CX/rÁD HEILABROT. Lausn: 12769-113
2. Gull. 3. Sinn líka. ðVUK: „g 96721-311.
Sú saga er til, sem segir frá
því, aíS eitt sinn hafi ein smá-
ey nálægt Taliiti verið svo
þéttsctin af köttum, að allm
tilraunir til að nema þar land
iiafi farið út um þúfur.
Þegar skip nokkurt strandaði
á blindskerjum nálægt eynni
gerðu rottur innrás á eyna. Ar-
ið 1862 voru settir þar i land
500 kettir. Þeim fjölgaði gífur'
lega og urðu sífellt grimrnai'1
og grimmari, og árið 1881 gei'ðu
nokkrir menn tilraun til a8
nema land þar en urðu að flyJa
þaðan undan ofriki kattanna.
SKRÝTLUR
— Hvað það er mikil lieppnó
að systkinin skuli bara vera
þrjú.
— Nú, livers vegna það?
-— Vegna þess, að það stend-
ur i námsbókinni minni, a
fjórða hvert barn, sem f*ðis
sé Kínverji.
*
— Hér eftir mun ég einungís
horða grænmeti.
— Er það samkvæmt læknis-
ráði?
— Ó nei, en bakarinn, f>s 1
salinn og kjötkaupmaðurinn
eru allir liættir að lána mer.
212