Æskan - 01.10.1962, Blaðsíða 7

ÆSKAN
í bænarrómi. „Ég hef keppzt við að Iæra lexíurnar mínar,
en ég get ekki munað þær, þegar þér og ungfrú Murd-
stone eruð viðstödd!"
„Nú, svo það geturðu ekki, Davíð. Við skulum nú sjá,
hvort þú getur það ekki.“
Hann hélt höfðinu á mér eins og það væri í skrúf-
stykki, en ég bylti mér við, svo að hann varð að bíða
andartak. Ég bað liann aftur að berja mig ekki, en hann
vildi ekki hlusta á mig og reiddi nú spanskreyrinn af öllu
afli. í því að liöggið dundi á mér, náði ég með tönnunum
í þá hönd hans, sem hann hélt mér með, og af sársauka
og örvinglun beit ég hann.
Mér rennur enn kalt vatn milli skinns og hörunds,
þegar ég hugsa til þess.
En nú flengdi hann mig eins og hann ætlaði að ganga
af mér dauðum. Ég æpti og hljóðaði og streittist á móti
af öllum mætti, en allt kom fyrir ekki. Hann hélt áfram
að strýkja mig, og loks íleygði hann mér á gólfið, gekk
út úr herberginu og læsti dyrunum á eftir sér.
Stundarkorn lá ég á gólfinu og bylti mér gagntekinn
heift, en loks færðist yfir mig ró, og ég lá grafkyrr og
lilustaði eftir, hvort nokkur væri við dyrnar.
En allt var kyrrt og hljótt — svo liljótt, að ég hefði
aldrei trúað því, að þvílík þögn gæti ríkt á nokkru
heimili.
Ég stóð upp og leit í spegilinn. Ég var rauður og
þrútinn í framan, og ég var nærri þvi hræddur við sjálf-
an mig. Undir eins og ég hreyfði mig, fann ég til mikils
sársauka í öllum kroppnum og mig logverkjaði í höfuðið.
En allt þetta var þó hreinasti hégómi hjá því hræðilega
samvizkubiti, sem ég fann til út af því, að ég hafði
bitið Murdstone í höndina. Mér fannst ég vera mesti
glæpamaður veraldarinnar.
Þegar farið var að skyggja, opnuðust dyrnar á lierberg-
inu mínu, og ungfrú Murdstone kom inn með brauð,
kjöt og mjólk. Hún mælti ekki orð frá vörurn, en leit
á mig hvössu og hörkulegu . augnaráði, fór að því búnu
út og læsti dyrunum á eftir sér.
Eftir að dimmt var orðið, sat ég lengi og beið þess, að
einhver annar kæmi til mín. En enginn kom. Ég var
þarna einn og yfirgefinn. Hvað skyldu þau annars ætla
að gera af mér? Skyldu þau ætla að láta mig í fangelsi?
Ef til vill hafði ég drýgt svo mikinn glæp, að þau gátu
látið hengja mig?
Loksins varð ég þó þreyttur og úrvinda af að hugsa
um þetta, og þar sem ekki leit út fyrir, að fleiri ætluðu
að líta inn til mín, háttaði ég og lagðist út af.
Ég man vel, að ég var glaður og kátur, þegar ég vakn-
aði morguninn eftir, en sú gleði stóð ekki lengi. Undir
eins og ég minntist atburðanna frá deginum áður, varð
ég dapur og raunamæddur. Ungfrú Murdstone færði mér
mat eins og kvöldið áður, og þegar hún hafði látið hann
Á leið til ömmu. Helena hefur svo
oft hjólað til ömmu,
að hún veit vel, hvaða leið hún á að fara. En
liugsaðu þér, að þú stæðir nú í hennar sporum.
Hvaða leið myndir þú þá velja? Leiðimar eru
ekki færri en sex, en aðeins ein þeirra liggur til
húss ömmu. Getið þið fundið hana?
af sér á borðið, sagði hún, að ég mætti vel fara niður í
garðinn og vera þar hálftíma, en ekki lengur. Að svo
mæltu fór hún og skildi dyrnar eítir opnar. Ég borðaði
nú og fór síðan niður til þess að anda að mér hreinu
lofti. Það var enginn maður hvorki í stiganum né í
garðinum. Það var eins og engin lifandi vera væri í hús-
inu nema við ungfrú Murdstone.
En um kvöldið komst ég að raun um, að hitt fólkið
var einnig heima. Fangavörður minn fór nefnilega með
mig niður í dagstofuna, svo að ég gæti verið við kvöld-
bænina. Ég varð að standa frammi við dyr, meðan hitt
fólkið sat, og enginn leit við mér né yrti á mig einu orði.
Ég sá, að móðir mín var fjarska föl, og að herra Murd-
stone var með stórt hvítt traf um vinstri höndina.
Þegar bæninni var lokið, fór ungfrú Murdstone með
mig upp í herbergið mitt, og nú kom hin langa og öm-
urlega nótt. í fimm sólarhringa var ég lokaður inni og
allan þann tíma leið mér dæmalaust illa. Þegar ég hugsa
199