Æskan - 01.01.1969, Qupperneq 24

Steinunn Karlsdóttir:
I<Stín& \&r til
^unciúnci.
5. KAFLI.
Eftir morgunverð fór Stína upp í herbergið sitt. Hún
ætlaði að ganga frá farangri sínum og koma ýmsu smádóti
fyrir, því að hún var reglusöm stúlka. Hún tók upp
nokkrar myndir sem hún hengdi á veggina, nokkrar stytt-
ur af dýrum og börnum fóru á kommóðuna og blómavasa
setti hún á borðið. Herbergið varð strax vistlegra. Síðan
tók hún til við farangurinn og eftir stutta stund var allt
komið snyrtilega niður í kommóðu. Þegar verkinu var
lokið andvarpaði hún feginsamlega og tók til við að skrifa
mömmu sinni bréf. Þegar því var lokið smeygði hún sér
í götuskó og jakka, og barði að dyrum hjá Lísu. Kom
inn, var kallað. Lísa var eitthvað að sýsla frammi á baðher-
bergi og Stína settist og litaðist um. Herbergið var ekki
ósvipað hennar, fyrir glugganum voru snjóhvít glugga-
tjöld sett í fallegar fellingar með ljósbláum borðum. Lítið
snyrtiborð var þakið snyrtiáhöldum og í einu horninu var
innbyggður skápur og legubekkur og beint á móti honum
voru dyrnar inn í baðherbergið. Lísa kom út að vörmu
spori og var þá nýþvegin og greidd. Þær mættu Maríu í
Tveggja hæða vagnar eru algcng sjón í Lundúnum.
stiganum. María kvaddi móður sína og sagði: „Þú þarft
ekki að búast við mér í kvöldmat. Forstjórinn hringdi og
sagði mér, að ég þyrfti að vinna lengur en vant er. Það eru
nokkrar skýrslur sem Jtarf að yfirfara og þú veizt að það
tekur alltaf svo langan tíma auk margs annars sem þarf
að gera.“
„Á ég þá ekki að útbúa eitthvað í nesti handa þér ef
forstjórinn er svo náðugur að leyfa þér að borða?" spurði
Ámunda.
„Þú værir góð ef þú vildir gera það, ég verð alltaf svo
ægilega svöng þegar ég skrifa svona mikið, svo eru líka
margar af stúlkunum með nesti,“ sagði María. „Æskan
metur matinn mikils," sagði mamma hennar og hristi höf-
uðið. Hún brá sér fram í eldhús og kom að vörmu spori
með dálítinn böggul sem María stakk niður í tösku sína.
„Kemurðu þá ekki heim í allan dag?“ spurði Stína
forviða.
„Nei, því miður,“ sagði Maria, „venjulega vinn ég aðeins
til kvöldmatar, en stundum er eftirvinna og þá vinn ég
yfirleitt til hálf-tíu og fridaga hef ég sunnudaga, laugar-
daga og miðvikudaga."
„Hún er í svo miklu eftirlæti hjá forstjóranum, að hún
fær þrjá frídaga, en hinar stelpurnar fá aðeins tvo,“ skrapp
út úr Lísu.
„Hvaða vitleysa er í þér,“ sagði María og roðnaði, „ég
bað um þrjá frídaga og ég fékk þá hvernig sem á því
stendur."
Veðrið hafði alveg tekið stakkaskiptum síðan í gær. Sól-
in skein í heiði og fuglarnir sungu af kæti í görðunum
beggja megin götunnar. Hvarvetna mátti sjá aldrað fólk
rabba saman yfir kaffibolla í fallegu görðunum sínum
og njóta blíðu náttúrunnar. Stúlkurnar hefðu gjarnan
viljað ganga þótt langt væri, en María þurfti að flýta sér
og þess vegna tóku þær strætisvagninn, sem átti leið um
City. Margir sporvagnar í Lundúnum eru tvíhæða og
þessi var ekkert frábrugðinn þeim. Stúlkurnar settust á
efri hæðina til mikillar ánægju fyrir Stínu, því að þetta
var nýjung fyrir hana. Það eru ekki nema tvö sæti í hverri
röð í venjulegum sporvagni og þess vegna varð Lísa að
sitja hjá gömlum karlfauski, sem sat fyrir aftan þær Maríu
og Stínu. Hár dynkur heyrðist, þegar Lísa lilammaði sér
niður í sætið og karlinn leit upp úr blaðinu, sem hann
var að lesa og andvarpaði. Aldrei gátu þessir unglingar
lært að fara hljóðlega. Lísa gretti sig framan í þær Stínu
og Maríu.
„Svona lætur hún alltaf, þegar hana langar til að gera
einhver hrekkjabrögð," hvíslaði María að Stínu. „Ég er
viss um, að nú gerir hún eitthvað af sér.“ Og það reynd-
ist orð að sönnu. Ekki var Lísa fyrr setzt, en hún fór að
ergja karlinn með alls konar spurningum og athuga-
20