Æskan - 01.01.1969, Síða 25

semtlum: Hún bað hann um að lofa sér að skoða grein
í blaðinu og spurði hann hvað klukkan væri, þó h\rn
væri sjálf með úr. Fór svo að lokum, að karlinn struns-
aði öskureiður niður á neðri hæð sporvagnsins í þeirri
von að finna eitthvert sæti, þar sem einhver stelpukjáni
væri ekki. Um leið og hann var farinn, fóru stúlkurnar
að skellihlæja. María reyndi þó að vera alvarleg og ávíta
systur sína fyrir tiltækið.
„Úff, hvernig þorirðu þessu?“ sagði Stína.
„Þetta er ekkert í samanburði við alla lirekkina, sem
hún hefur áður gert,“ sagði María.
„Mér er þetta meðfætt," sagði Lísa með uppgerðar-
dapurleika.
Á leiðinni heim sagði Lísa allt í einu: „Heyrðu Stína,
mér dettur dálítið í hug.“
„Það er ekki svo nýtt,“ sagði Stína hlæjandi.
„Það er svo gott veður í dag, eigum við ekki að nota
tækifærið og fara til baðstrandarinnar, sem er hérna
nokkuð utan við borgina?"
„Jú, þetta var góð hugmynd," sagði Stína, „en hvernig
komumst við þangað?“
„Það fara stórir bílar þar á milli, þegar gott er veður.
Og þeir fara í dag, ég heyrði það auglýst í útvarpinu í
morgun. Það verður farið eftir hádegið með fólkið og
svo koma þeir aftur um fimmleytið að sækja það. Það er
um að gera að nota tímann vel, áður en við förum í skól-
ann.“
Og þar með var það ákveðið áð fara til baðstrandar-
innar og vera þar allan daginn.
6. KAFLI.
Eftir að hafa fengið leyfi hjá Ámundu sóttu stúlkurnar
sundboli og handklæði og gengu í góða veðrinu niður að
bifreiðastöðinni. Þaðan fóru stórir bílar til baðstrandar-
innar. Nú stóðu þeir þarnar nýfægðir og gljáandi og biðu
eftir farþeguml
Nokkuð voru þær Stína og Lísa snemma á ferðinni, svo
þær keyptu sér miða og settust á bekk fyrir utan húsið.
Eftir stutta stund fóru farþegarnir að tínast upp í vagn-
ana og þá fóru stúlkurnar upp í annan vagninn og settust.
Loks voru báðir vagnarnir fullir og þá var haldið af
stað. Það tók nokkurn tíma að komast út úr borginni og
Stína gat ekki hætt að horfa út um gluggann á hina ið-
andi kös, sem streymdi áfram, og þær skemmtu sér við að
veifa til fólksins, sem stundum tók gamni þeirra og veifaði
á móti.
En þegar komið var út úr borginni tók annað landslag
við. Græn tún þutu framhjá og einstaka bóndabýli sást
Hér var hægt að njóta sólarinnar.
bregða fyrir. Heyannir voru byrjaðar og kvenfólkið rak-
aði dreifarnar, þegar vinnumennirnir voru búnir að taka
saman heyið með stórum vélum. Þetta var allt svo líkt og
á íslandi, að Stínu fannst hún vera komin heim. Fólkið
leit við, þegar bílarnir brunuðu framhjá. Kannski hefur
það öfundað ferðafólkið, sem var á leið til baðstrandar-
innar og mátti eyða deginum, eins og það vildi. En
kýrnar tóku ekkert tillit til bílanna og bauluðu bara leti-
lega. Einu sinni óku bílarnir framhjá kastala, sem stóð
uppi á liæð einni. Hann var kominn að hruni, en samt
var hann tignarlegur og Stínu fannst hann eins og gam-
all og gróinn konungur.
Þegar komið var til strandarinnar var stanzað hjá skál-
anum. Skammt frá honum voru baðklefar og fóru þær
Lísa og Stína inn í einn þeirra og klæddu sig í sundbolina.
Stína lagðist niður í brennheitan skeljasandinn. Hún
naut sólarinnar í ríkum mæli. Lísa settist við hliðina á
henni og fór að bera á sig sólarolíu.
„Segðu mér annars, Lísa, hvað ert þú eiginlega að læra
í skólanum?“ spurði Stína og reis upp við dogg.
„Aðallega frönsku, ég fer til Frakklands næsta sumar
til frekara náms,“ sagði Lísa og rétti Stínu olíuna.
„Ég hugsa, að ég fari í Menntaskólann heima á íslandi,
en það er ekki alveg ákveðið," sagði Stína.
„Þú skalt gera það,“ sagði Lísa fullorðinslega. „Ég er
viss um, að það er gaman að vera í menntaskóla.“
Stúlkurnar höfðust ekki lengi við í sandinum. Innan
skamms voru þær farnar að busla og leika sér í sjónum.
Lísa hitti þarna einhverjar vinstúlkur sínar, sem hún
kynnti fyrir Stínu. Þær lilupu sig sveittar, er þær fóru í
boltaleik og á eftir fengu þær sér hressingu í skálanum.
21