Æskan - 01.01.1969, Qupperneq 29

Sviðsmynd í lokaþætti leiksins.
liypja sig biu-t og segist aldrei vilja sjá
þau framar. Liklega liefur hann þó ekki
meint það i alvöru, þvi a'ð hann verður
bæði hryggur og reiður, þegar hann sér að
Kari og Sívert ætla að yfirgefa bæinn hans
og ferðast út i heiminn með Andrési, leika
og syngja, gleðja fólk og verða fræg.
Kari kveður kýrnar sínar, og svo fara
söngvararnir þrir af stað. Andrés með túh-
una sina, Sívert með flautuna sina og Kari
með banjóið, og þau spila og syngja á
leiðinni, þvi að þá styttist tíminn.
Þegar þau fara fram hjá lierbúðum,
koma þau auga á trompetleikara, sem situr
og sefur mcð trompetinn í fanginu. — „Er
það ekki einmitt trompet, sem okkur Vant-
ar í hljómsveitina okkar — þá getur hann
náð öllum háu tónunum, sem þú nærð ekki,
Andrés," segir Kari. Og þau vekja trompet-
leikarann, og hann er alveg til i að slásl
i förina með þcim, j)ví honum finnst svo
erfitt að vera á verði og vera vakinn seint
og snemma, hlása á morgnana, á matmáls-
tímum og á kvöldin, og alltaf gerir hann
einhvcrja vitleysu og blæs eitthvað, sem
liann ætti alls ekki að blása. En blásið
getur hann og sungið líka. Og ,nú eru þau
orðin fjögur.
I veitingahúsinu
Þetta er bara Ijóslifandi trommuslagari,
sem kemur þarna eftir þjóðveginum, og
Andrés og allir söngvararnir vakna. —
„Halló, troinmuslagari, hvert ertu að fara ?“
lirópar Andrés ofan úr glugganum á ann-
arri liæð. — „Eg ætla út í heim og verða
frægur,“ svarar trommuslagarinn. —
„Stendur heima. Það ætlum við lika. Þá
getum við orðið samferða.“
Næsta dag er enn meiri músík í veitinga-
húsinu, því nú hefur hljómsveitinni bætzt
hvorki meira né minna en trommuslagari.
Jafnvel gestgjafinn syngur líka morgun-
söng um allan góða matinn, sem hann
framreiðir.
' w §
Söngvararnir koma til borgarinnar
Svo koma þau i veitingahús, þar sein
veitingamaðurinn og allir liinir eru sorg-
mæddir, en ]>egar tónlistarmennirnir hafa
leikið svolítið og sungið eina eða tvær
visur eru allir komnir i bezta skap. Og
þegar það kcmur svo á daginn, að tveir af
gcstunum eiga einmitt afmæli þennan dag,
leika þau og syngja litinn afmælissöng til
heiðurs þeim og öllum, sem eiga afmæli.
Söngvararnir fengu ágætan mat í veit-
ingaliúsinu, uxastcik með rauðberjasultu og
fyrirtalis glot með rjóma, og um kvöldið
fengu þau góð rúm til að sofa i. En þá —
þegar nóttin var næstum lniin og byrjað uð
elda aftur — kemur kynlegur náungi
þrammandi cftir þjóðveginum:
Að loknum dálitum tónleikum fyrir gesl-
gjafann og gestina, Icggja söngvararnir af
stað til borgarinnar til þess að verða fræg-
ir.
En i horginni er margt öðruvisi en þau
liöfðu húizt við, fólkið er svo dapurlegt og
alvarlegt og liefur ekki tíma til neins. Til
þess að reyna koma því í svolítið betra
skap syngja þau og leika eins vel og þau
gcta — og þegar söngvararnir koma með
ósvikið „jenka,“ ja þá verða jafnvel þeir
allra alvarlegustu meðal borgarbúa að lyfta
fótunum og dansa mcð. En þá kemur Bör
lögreglustjóri og tekur söngvarana fasta,
því samkvæmt þrettáiidu grein laganna er
hannað að leika á hljóðfæri á götum og
torgi.
Og sama dag kemur borgarráðið saman
í Ráðhúsinu, og þar liggur fyrir skýrsla frá
Bör lögreglustjóra, og það á að ræða um
iivers konar refsingu söngvararnir Verð-
skuldi.
En fundarhöldin eru trufluð af tónlist,
sem herst úr kjallaranum, og smám saman
l.ira Jiessir alvarlegu menu að hlusta á
tónana og komast um leið í æ betra skap,
nauðugir viljugir. Og þetta endar með því,
að söngvararnir eru sóttir upp og gefa
heilan konsert, öllum til hinnar mestu
ánægju. Og allt endar cius og það á að
enda. Hljómsveitin er gerð að borgarhljóm-
sveit i Brösubæ, sem er að sjálfsögðu mik-
ill heiður, góð laun og fritt húsnæði, en i
staðinn vcrða þau að lofa þvi að halda
konsert á torginu livern þriðjudag, fimmtu-
dag, og laugardag og sunnudag.
Barnaleikrit
Þjóðleikhússins
er eftir
Thorbjörn Egner.
25