Æskan - 01.04.1975, Page 4

Hann bjó út á MeSalfellsströnd undir Felli. Hann var
vel auðugur að fé. Hann átti eyjar þær, er heita Bjarn-
eyjar. Þær liggja úti á Breiðafirði. Þaðan hafði hann
skreið og mjöl. Þorvaldur var vel sterkur maður og
kurteis, nokkuð bráður ( skaplyndi. Það var ein-
hverju sinni, að þeir feðgar ræddu með sér, hvar
Þorvaldur mundi leita á um kvonfang. En það fannst
á, að honum þótti sér óvlða fullkosta.
Þá mælti Ósvífur: „Vilt þú biðja Hallgerðar, lang-
brókar, dóttur Höskulds?"
„Hennar vil ég biðja,“ segir hann.
„Það mun yður eigi mjög hent,“ sagði Ósvífur.
„Hún er kona skapstór, en þú ert harðlyndur og
óvæginn."
„Þar vil ég þó á leita," segir hann, „og mun eigi
tjóa að letja."
„Þú átt og mest í hættu,“ segir Ósvífur.
Síðan fóru þeir bónorðsför og komu á Höskulds-
staði og höfðu þar góðar viðtökur. Þeir ræddu þegar
erindi sín fyrir Höskuldi og vöktu bónorðið.
Höskuldur svaraði: „Kunnugt er mér um hag ykk-
ar. En ég vil enga vél að ykkur draga, að dóttir mfn
er hörð í skapi. En um yfirlit hennar og kurteisi meg-
ið þið sjálfir sjá.“
Þorvaldur svaraði: „Ger þú kostinn, því að ég mun
skaplyndi hennar eigi láta fyrir kaupi standa."
Síðan tala þeir um kaupið, og spurði Höskuldur
dóttur sína eigi eftir, því að honum var hugur á að
gifta hana, og urðu þeir ásáttir um allan kaupmála.
Síðan rétti Höskuldur fram höndina, en Þorvaldur
tók í og fastnaði sér Hallgerði og reið heim við svo
búið.
Höskuldur sagði Hallgerði kaupið.
Hún mælti: „Nú er ég að raun komin um það, er
mig hefur lengi grunað, að þú munir eigi unna mér
svo mikið, sem þú sagðir jafnan, er þér þótti eigi
þess vert, að við mig væri um talað þetta mál, enda
þykir mér ráð þetta eigi svo mikils háttar, sem þér
hétuð mér.“ Og fannst það á öllu, að hún þóttist var-
gefin.
Höskuldur mælti: „Ekki legg eg svo mikið við of-
metnað þinn, að hann standi fyrir kaupum mínum,
og skal ég ráða, en eigi þú, ef okkur skilur á.“
„Mikill er metnaður yðar frænda," segir hún, „og
er það eigi undarlegt, að ég hafi nokkurn," — og
gekk á braut slðan.
'Hún fann fóstra sinn Þjóstólf og segir honum, hvað
ætlað var, og var henni skapþungt.
Þjóstólfur mælti: „Ger þú þér gott f skapi. Þú
munt vera gefin í annað sinn, og munt þú þá eftir
spurð, því að alls staðar mun ég gera að þfnu skapi,
nema þar er faðir þinn er eða Hrútur.“
Sfðan tala þau ekki fleira.
Höskuldur bjó veislu og reið að bjóða mönnum til
og koma á Hrútsstaði og kallar Hrút út til máls við
sig. Hann gekk út, og gengu þeir á tal, og sagði
Höskuldur honum kaupmála allan og bauð honum til
boðs, — „og vildi ég, frændi, að þér þætti eigi ver,
þótt ég gerði þér eigi orð áður en kaupmálinn réðst.“
„Betur þætti mér, að ég kæmi hvergi í nánd,“ seg-
ir Hrútur, „því að hvorugu mun í þessu kaupi gifta,
honum né henni. En þó mun ég fara til boðs, ef þér
þykir sæmd f.“
„Það þykir mér víst,“ segir Höskuldur og reið heim
síðan.
Ósvífur og Þorvaldur buðu og mönnum og var eigi
boðið færra en hundraði.
Maður er nefndur Svanur. Hann bjó f Bjarnarfirði
á bæ þeim, er heitir á Svanshóli. Það er norður frá
Steingrfmsfirði. Svanur var fjölkunnugur miög. Hann
var móðurbróðir Hallgerðar. Hann var ódæll og illur
viðureignar. Honum bauð Hallgerður til boðsins og
sendi Þjóstólf eftir honum. Hann fór, og voru vin-
áttumál með þeim þegar.
Nú koma menn til veislunnar, og sat Hallgerður á
palli og var brúðurin alikát, og gekk Þjóstólfur jafn-
an til tals við hana, en stundum talaði hann við Svan
og fannst mönnum mikið um tal þeirra. Veislan fór
vel fram. Höskuldur leysti út fé Hallgerðar með hin-
um besta greiðskap.
Síðan mælti hann til Hrúts: „Skal ég nokkrar gjafir
fram leggia?"
Hrútur svaraði: „Kostur mun þér af tómi að eyða
fé þfnu fyrir Haligerði, og lát hér staðar nema.“
Þorvaldur veginn.
Þorvaldur reið heim frá boðinu og kona hans með
honum og Þjóstólfur. Hann fylgdi hesti Hallgerðar,
og töluðu þau jafnan.
Ósvífur veik að syni sínum og mælti: „Unir þú vel
ráðinu? Eða hversu fór tal með ykkur?“
„Vel," segir hann, „alla blfðu lét hún uppi við mig,
og mátt þú siá mót á, er hún hlær við hvert orð.“
„Eigi ætla ég hlátur hennar jafngóðan sem þú,“
segir Ósvffur, „en það mun þó sfðar reynast."
Þau rfða þar til er þau koma heim. Um kvöldið sat
hún hiá þúanda sínum og skipaði Þjóstólfi hið næsta
sér innar frá. Fátt áttust þeir við, Þjóstólfur og Þor-
valdur, og varð þeim fátt að orðum og fór svo fram
um veturinn.
Haligerður var fengsöm og stórlynd, enda kallaði
hún til alls þess, er aðrir áttu í nánd, og hafði allt f
sukki. En er voraði, var þar búskortur og skorti bæði
mjöl og skreið.
Hallgerður kom að máli við Þorvald og ræddi: „Eigi
munt þú þurfa að sitja til alls, þvf að bæði þarf f
búið mjöl og skreið."
Þorvaldur mælti: „Ekki fékk ég nú minna til bús
en vant var, og endist þá allt á sumar fram."