Æskan - 01.04.1975, Síða 15

ar. kaldar kartöflur, eitt harð-
soðiS egg, dálitla matarolfu og
edik.
*-»
Magga setur kartöflurnar i
súpudisk og gerir mauk úr
Þeim með gaffli, svo að engir
kögglar verði eftir.
KALLI KOKKUR
Kartöflusalat
Síðan setur hún eina mat-
skeið af matarolíu út i og eina
barnaskeið af ediki, en Pétur
hrærir þetta allt vel saman.
Anna setur salatið ! hrauk á
fat og Nonni stráir vel niður
söxuðu egginu yfir. Að lokum
skreyti ég með steinselju og
salatblöðum.
Þau áttu að hefna sín á óhræsis nautunum. Það var
einhver hálfkæringur í þeim.
Þau fóru að baða út öllum öngum og stríða naut-
Mhum á allar lundir með því að gala, baula og herma
e^tir þeim.
Við þetta espuðust nautin svo, að þau rótuðu upp
Jöfðunni og bjuggu til stórt flag kringum steininn.
ranghvolfdu glyrnunum og froðufelldu af illsk-
unni.
Nú kom sólin upp. Vellandi spóar og kvakandi
ióur flögruðu um holtin í kring, en enginn maður
sást á ferð.
það var farið að líða að dagmálum, þegar börnin
sáu, hvar maður kom þeysandi. Þá fór heldur en
ekki að glaðna yfir þeim. Maður þessi var Ólafur á
Kringlu. Hann hafði svartan hund með sér ög stóra
svipu í hendinni.
Hann kastaði kveðju á börnin og huggaði þau með
Því, að nautin skyldu ekki gera þeim mein oftar.
Svenni og Friða þökkuðu honum af hjarta og fögn-
uðu komu hans, eins og væri hann engill af himni
sendur þeim til hjálpar.
Ólafur sigaði seppa á nautin og ætlaði að reka
þau heim á undan sér. En rauði boli sneri á móti
honum og setti hausinn framan undir hestinn, svo
að hann fór að frýsa og prjóna.
Ólafur var ekki að tvínóna við það. Hann stökk
af baki, greip annarri hendi í- miðnesið á bola, en
hinni í eyrað, og sneri hann niður, svo að hann valt
um hrygg.
Nú sýndu bolar engan mótþróa lengur. Ólafur rak
þá báða á undan sér á harða stökki og barði þá með
svipunni, svo að smellirnir heyrðust langar leiðir.
Gusurnar gengu út frá þeim í allar áttir, þegar þeir
þjösnuðust yfir keldurnar, og svarti hundurinn var
alltaf að glefsa í hælana á þeim.
Þá var þeim Svenna og Fríðu skemmt. Þau fóru
að skellihlæja, en ekki þorðu þau að fara ofan af
steininum fyrr en Eiríkur á Giljá kom og sótti þau.
Hann féll í stafi, þegar hann sá börnin tvímenna á
steininum, og fór að spyrja þau spjörunum úr.
Svenni og Fríða urðu alveg óðamála. Það þurfti
ekki að pína þau til sagna.
Ólafur stóð við orð sín. Hann slátraði rauða bola,
en setti gaddakylfu á þann skjöldótta.
. Sigurbjörn Sveinsson.
13