Æskan - 01.04.1975, Blaðsíða 16

..Já."
„Höfðu þeir skinn af Núma um lendar sér og báru
þeir spjót og hnífa?“
„Og voru gulir hringar um hendur þeirra og fætur?“
»Já-“
„Og hún — var hún lítil, grönn og mjög hvít?“
»Já-“
„Virtist hún ver'a fangi þeirra?“
„Já, þeir drógu hana áfram, stúndum á handleggjunum
og stundum á löngu hárinu, sem óx á höfði hennar, —
stundum spörkuðu þeir 1 hana.“
„Guð minn góðurl“ tautaði Tarzan. „Hvar voru þeir,
þegar þú sást þá, og í hvaða átt héldu þeir?“ spurði hann
svo.
Apinn benti í suðurátt. „Þegar þeir fóru fram hjá mér,
gengu þeir upp með ánni þama.“
„Hvenær var það?“ spurði Tarzan.
„Fyrir hálfu tungli,“ sagði apinn.
Án frekari umsvifa sveiflaði Tarzan sér upp í trén og
hentist eins og þögull andi austur á bóginn í áttina til
hinnar gleymdu borgar, Óþar. —
Þegar Tarzan kom aftur
til Opar
Þegar Clayton kom aftur til skýlisins og fann Jane
hvergi, varð hann mjög óttasleginn. Hann hitti Thuran
(Rokoff) með fullu ráði, því að hitinn var horfinn. Rúss-
inn, sem var mjög magnþrota, lá enn í fleti sínu. Þegar
Clayton spurði hann eftir stúlkunni, virtist hann furða
sig á því, að hún var horfin. „Ég hef ekki heyrt eða séð
neitt óvenjulegt,“ mælti hann. „En raunar hef ég lengst
af verið meðvitundarlaus."
Hefði maðurinn ekki verið svona máttfarinn, hefö1
Clayton ef til vill grunað hann um að vita, hvar stúlka11
var niðurkomin, en hann sá, að Thuran skorti krafta ú|
þess að komast hjálparlaust niður stigann. Hann gat ekk1
hafa gert stúlkunni mein, enda hefði hann ekki koffllSt
upp stigann aftur.
Bretinn leitaði fram í myrkur að stúlkunni eða slá®
þess, er hafði numið liana á brott. En þótt slóð hinna
fimmtíu hræðilegu manna hafi verið eins augljós hverj11
skógardýri, eins og Clayton strætin í London, fór hann
hvað eftir annað yfir hana, án þess að sjá nokkur merk'
mannaferða.
Meðan Clayton leitaði kallaði hann sífellt nafn stúlk'
unnar, en það bar aðeins þann árangur, að Númi — ljún'
ið — fór á kreik. Til allrar hamingju sá maðurinn guln111
skrokki þess bregða fyrir og gat því forðað sér með þv'
að klifra upp í tré, áður en Númi komst í stökkfæri. Þetta
tafði leitina allt til kvölds, því að ljónið gekk fraffl °&
aftur undir trénu í langan tíma, áður en það hélt á brod
inn í skóginn. — Clayton þorði ekki annað en hafast v$
uppi í trénu um nóttina, af ótta við það, að Númi k®1111
aftur. Hann var því svefnlaus og illa á sig kominn, þegaí
hann hélt til strandar morguninn eftir, vonlaus uffl a^
finna Jane Porter aftur.
Thuran hresstist næstu viku. Lá hann í skýlinu, eI>
Clayton veiddi handa þeim báðum. Aldrei töluðu þe,r
saman, nema nauðsyn krefði. Clayton hélt nú til í þellT1
enda skýlisins, sem Jane hafði áður haft. Hann sá ekk1
Rússann, nema þegar hann færði honum vatn eða rffl11,
Þegar Thuran komst á ról, veiktist Clayton. Dögo111
saman lá hann með óráði og þjáningum, en Rússinn koú1
aldrei til hans. Bretinn hefði ekki getað etið, en þorstio11
kvaldi hann. Á milli kastanna gat hann skreiðst að lseko
um einu sinni á dag og fyllt könnu, er verið hafði í björg
unarbátnum.
14