Æskan - 01.04.1975, Síða 19

HUNDURINN SEM
LÆRÐI AD LESA
sinni var hundur, sem
var að læra að lesa. Um
!eið og hann var orðinn einn á skrif-
8*ofu húsbónda sfns hoppaði Jói,
já það er alveg satt, litli hvolp-
urinn var kallaður Jói, — upp á
skrifborðsstólinn, og áður en þú
9ast talið upp að tíu, hafði hann
Qripið í munninn einhverja bók af
borðinu.
Einn daginn var það kannski blá
bók, annan gul eða rauð; liturinn
skipti engu máli. Síðan hoppaði Jói
niður úr stólnum og lagðist á gólf-
fyrir framan gluggann, þar sem
birtan var best. Hann fletti bókinni
með hægri framfæti og tók til við
að læra að lesa. Honum fannst það
heldur erfitt, litla skinninu, því að
enginn var til að kenna honum. En
af þvf að húsbóndi hans var vanur
að lesa upphátt fyrir alla fjölskyld-
Una á kvöldin, mundi Jói setning-.
arnar, sem hann heyrði þá og sagði
við sjálfan sig: „Þetta var það, sem
Þau lásu f gærkvöldi!"
Að sjálfsögðu, ef einhver kom
'nn í herbergið — húsbóndi hans,
húsmóðir, dóttir þeirra Gunna eða
sonur þeirra Kalli — þá lokaði Jói
Þegar f stað bókinni og fór þess f
stað að naga hornin á henni eða
iafnvel blöð hennar, þvf að hann
var að læra að lesa f laumi og lang-
aði til að koma húsbónda sfnum á
óvart á nýársdag. Þau tóku þá bók-
'°a frá honum og sögðu: „Þetta er
nú meira óþekktardýrið, rffur allt
og slítur.“
Þá lagðist Jói fram á lappir sfnar
og faldi trýnið milli framlappanna
og hugsaði með sjálfum sér: „Það
er ekki satt. Ég rff aðeins svolftið
f hanska og þess konar — það
freistar mfn svo mikið, en hvað við-
kemur bókunum, hef ég betri
ástæður en þau getur nokkurn tfma
grunað. Við skulum bara bfða og
sjá hvað setur.“
Og næsta dag byrjaði hann aft-
ur á nýjan leik. .
Dag nokkurn fór fjölskyldan að
tala um, hvað þau ætluðu að gefa
hvert öðru f nýársgjöf, en saga
þessi gerðist f Frakklandi og þar
gefur fólkið hvert öðru gjafir þegar
nýja árið gengur í garð, og þá vissi
Jói að nú var stundin runnin upp.
Að kvöldi nýársdags var öll fjöl-
skyldan saman komin í dagstof-
unni, Jói gekk fram og aftur og
dinglaði skottinu í grfð og erg.
Hann reis upp á afturfæturna og
setti framfæturna á hné húsbónd-
ans og horfði stórum augum á bók-
ina, sem húsbóndi hans hélt á. —
Gunna spurði hann: „Kanntu að
lesa, Jói?"
„Bíddu bara og sjáðul" sagði
Jói við sjálfan sig. Og á augabragði
fann hann auðvelda setningu á
blaðsíðunni fyrir framan sig. Setn-
ingin þýddi: Viltu kexköku?
Hann byrjaði: V..., en í stað
þess að Ijúka henni: Viltu kexköku,
sagði hann: „Voff-voff-voff-voff-
voffl"
Og hann hugsaði með sjálfum
sér: „O, þetta er hræðilegt! Ég hef
lært að lesa þetta, en veit ekki
hvernig á að bera það fram “
Hann hoppaði aftur á fjóra fætur
og varð niðurlútur. En allir klöpp-
uðu fyrir honum og sögðu:
„Húrra fyrir Jóa.“
„Ennþá verra, þau gera bara grín
að mér,“ hugsaði hann.
Hann skreið út í horn og lagð-
ist á koddann sinn, ákveðinn í að
hreyfa sig ekki þaðan, það sem eftir
væri af lífi hans. En ekki leið á
löngu þar til hann heyrði einhvern
muðla sykurmola og þá stökk hann
á fætur og horfði biðiandi f kring-
um sig. Enginn gat staðist augna-
ráð hans — og hann fékk einn mola
hiá öllum, nema Gunnu, — hún gaf
honum tvo.