Æskan - 01.04.1975, Síða 25

é& hef
hát vit ^ Því- er það að sjálfsögðu á vissan
’ þó að sumir eigi bágt með að fella sig við þessa
le ^®1, Ekki fyrir það, Magga lætur ekki svona. Það
sér svo sem ekki, þeim líst hvoru á annað, það væri
^ndur maður, sem sæi það ekki. En mér finnst nú, að
endile]
S*ti orðið sér úti um einhvern annan, ef hún þarf
i A
;Sa að ana út í giftingarstand."
”Af hverju segirðu þetta, Anna. Ríkarður, sem er svo
-p. ’ % er viss um, að það er ekki til annars eins maður.“
lríl varð svo áköf, að Anna varð steinhissa.
”J®ja, já, mikil ósköp, Timma mín, ég átti ekki við að
la 'cp Vær* siæmur maður. Og ef hann ætti heima hér á
’’ hefði ég ekkert út á hann að setja. En ég má ekki
þess hugsa, vegna hennar mömmu ykkar, ef haíin færi
^ _ ^öggu tii Ameríku," sagði hún auðsveip, en nú
1 hún komist fyrir um það, sem hafði legið í grun
^ nnar, og það var ekki gleðiefni. Ef Tim hefði sagt
aietlni það af sjálfsdáðum, mundi það ekki hafa verið
'arlegt. Smám saman hafði dregið að þessu á meðan
. ur var á heimilinu. Já, hún ér eldfim, þessi bless-
ert harna blossar hún upp og er orðin að báli áður
ík Gr ^111®' hiingað til höfðu þetta verið agnarlitlar
,^ur hjá Tim. Það var nú til dæmis með þennan of-
^ a’ hann Eirík Funkell, sem gerðist svo djarfur að kyssa
haf*a Tim sagt henni undir eins, en þessu
1 hún ekki ymprað á. Og svo er ég eins og sauður, að
ekki, hugsaði Anna.
^þetta
^egar Tim hafði ekki meira að segja um sína ferð, tók
na við og sagði, hvað gerst hafði á meðan hún var
allt^r^ndi' ^átur hafði snuðrað og leitað að Tim um
1 húsið og vildi ekki eta. Lengstum sat hann í glugg-
efp”1 ^ anddyrinu’ hallaði undir flatt og góndi niður
lr veginum. Hvolpanginn hélt, að Tim hlyti að koma
5 stundu.
p u> nú, svo komu nokkur jólakort og blóm til Tim frá
tl^1 Funkell. Gamla konan, sem ber út blöðin, datt á
ke | Unn' a aðfangadagskvöld og fótbrotnaði, aumingja
iugin. Nú var komið fólk í auða húsið við Másgötuna,
|leiur verið í eyði síðan í haust. Það hafði komið í
r’ vikunni fyrir jólin, þó að Anna væri aðeins nýbúin
hétta þetta. Það voru hjón með son sinn uppkominn.
Afgreiðslustúlkan í kaupfélagsbúðinni staðhæfði, að pilt-
urinn væri ekki með öllum mjalla. Stúlkan býr í húsinu
beint á móti þessu fólki, og hún sagðist hafa séð, hvernig
hann æddi fram og aftur með tilburðum og handapati
og rausaði allt hvað af tók eða æpti öllu heldur, þó að
hann væri aleinn í herberginu. Stúlkutetrið komst ekki
hjá því að sjá þetta, því að það var ekkert komið fyriií
gluggana, og svo stóð einn glugginn upp á gátt.
„Annars er þetta allra geðugasti maður að sjá. Ég hef
oft mætt honum, þegar hann er úti að viðra hundinn
sinn. Og þessum hundi hans líst ákaflega vel á Kát, enda
er þetta tíkartuðra, og ég held að Kátur sé líka óttalega
hrifinn af henni. Foreldrar þessa unga manns virðast
vera allra viðfelldnasta fólk, en þau eiga bágt, að piltur-
inn skuli vera svona. En það skyldi engan gruna, sem sér
hann úti við, að hann sé nokkuð ruglaður."
Tim geispaði nú langan. Ferðalagið hafði verið langt
og þreytandi og henni stóð á sama um þetta fólk, sem
Anna var að segja henni frá.
„Elauðans kjáni get ég verið, að sitja hér og masa og
masa og athuga ekki, að þú ert þreytt og þarft að fara að
sofa. Og svo áttu að fara svona snemma á fætur í fyrra-
málið,“ sagði Anna og ásakaði sjálfa sig sáran. „En þú
verður að fyrirgefa mér, ég var svo fegin að fá þig heim,
litla tátan mín, að ég gleymdi mér. Ég segi þér satt, að
ég hef saknað þín.“
Það var lítið að gera í hattadeildinni og afgreiðslu-
stúlkurnar voru sljóar og þreyttar eftir allt jólarallið.
Þær urðu að hanga þarna sárleiðar og óskuðu þessum fáu
hræðum norður og niður, sem inn slæddust, því að er-
indið var ekki annað en að skipta á höttum, og alltaf var
eitthvert jag og nudd út af verðinu. Stúlkurnar sögðu hver
annarri frá jólagjöfunum, svona til afþreyingar, og bættu
auðvitað dálitlu við, og eins var um jólaboðin og aðrar
skemmtanir. Engin vildi hafa minna að tíunda en önnur.
Margar höfðu eitthvað af jólagjöfunum meðferðis, og þær
voru skoðaðar og dáðar og eigandinn öfundaður.
Framhald.
23