Æskan - 01.04.1975, Qupperneq 34

fH ann Rakotondrabé var ekki
nema 12 ára, og hann átti
svo víst ekki sjö dagana sæla. Það
hefðu ekki allir staðið sig vel í
sporunum hans — honum leið
nefnilega sjaldan vel.
Hann var holdsveikur, hann Ra-
koto, eins og hann var kallaður I
daglegu tall. Hann heyrði llla, og
af þvf að hann var foreldralaus,
hafði hann I langan tlma orðið að
ganga á milli manna — vera hjá
skyldfólkinu til skiptis. En þegar
það vitnaðist, að hann var holds-
veikur — þá vildi enginn hafa hann
lengur.
Einn af frændum hans kom með
hann á holdsveikraspftalann og
spurði, hvort hann gæti fengið að
hafa hann þar.
Það sem vakti mesta furðu, var
það, að Rakoto var alltaf glaður og
brosandi, þó hafði hann svo sann-
arlega ekki mikla ástæðu til að
vera það. Hann var fátækur — sama
sem rekinn að heiman — en glaður
þrátt fyrir allt.
Auðvitað vildum við á spltalanum
miög giarnan hiálpa honum. Fyrst
reyndum við að finna einhverja,
sem myndu vilja taka hann að sér
— ganga honum f föður- og móð-
urstað. Fyrsta parið, sem vildi taka
hann, voru gömul hjón. Maðurinn
var þvf sem næst blindur, og konan
var alveg blind. Drengurinn, hann
Rakoto, var mjög heyrnardaufur,
eins og áður er sagt, þar að auki
hafði hann misst alla fingurna og
tærnar, sökum holdsveikinnar.
Við hugsuðum um þetta fram og
aftur, að það hlyti að vera mjög
erfitt fyrir drenginn að vinna nokk-
urt verk, alveg fingralaus. Gamli
maðurinn vildi þó endilega, að hann
kæmi til þeirra. „Þetta fer allt vei,“
sagði hann, „drengurinn getur sótt
vatn og eldivið fyrir okkur." Slðan
kallaði hann í eyra drengsins og
spurði, hvort hann vildi snúast
svona í ýmsu fyrir þau gömlu hjón-
in. Þá Ijómaði Rakoto ennþá meira,
og varð allur eitt bros út undir
eyru. Þetta var þá í lagi, og þar
með var hann kominn í vistina.
Þetta fór nú allt ágætlega — allt
f þessu ffna lagi. Gömlu hjónin og
Rakoto voru ánægð hvert með ann-
að. Á hverjum degi labbaði Rakoto
með nýja pabbanum sfnum inn f
skóginn til þess að safna eldiviði,
og oft sáum við hann vera að ná f
vatn úr lind þar rétt hjá, og svo
valt hann áfram á tálausu fótunum
sínum með vatnsfötuna.
Gamli maðurinn tók hann oft með
sér f kirkju, og vildi hann endilega,
að drengurinn lærði að lesa, en það
varð nú heldur lítið úr þvf. Þeim
leið vel, þessum þremur, þau voru
ánægð. Drengurinn saknaði ekki
neins.
Nú var sá siður á, að börnin
fengu ný föt tvisvar á ári — fyrir
jólin og fyrir þjóðhátlðardaginn. Var
sá klæðnaður hvlt óbleikjuð lérefts-
skyrta handa drengjunum og kjóll
handa stúlkunum.
Þótt fbúar bæjarins vaéru ein-
ungis sjúkt fólk (þ. e. a. s. holds-
veikir), þá vissi í það minnsta yngra
fólkið, að það var til eitthvað, sem
kallað var tfska. Það vildi líka punta
sig og vera í tískunni. Það, sem var
einna vinsælast þetta árið, voru
mislitir vasar og kragi, sem stungu
vel í stúf við skyrtuna eða kjólinn.
Rakoto hugsaði mikið um það,
hvernig hann gæti eignast þó ekki
væri nema Iftinn bút af mislitu efni
til að punta upp á skyrtuna sfna.
Hann var svo fátækur — átti ekki
eyri — svo ekki var það trúlegt, að
hann gæti keypt neitt. Það var mað-
ur I bænum, sem var laginn við að
sauma, drengurinn hafði verið hjá
honum og beðið hann að hjálpa sér
að sauma mislita vasa og kraga á
skyrtuna slna. Já, en — þá vánd-
aðist málið. Hvar átti hann að fá
þetta efni? Gamla konan átti for-
láta sparikjól úr röndóttu efni.
Þennan kjól hafði hann verið að
skoða f langan tfma — og þetta var
eini möguleikinn — að fá bút af
kjólnum. Gamla konan var blind og
gat ekki séð, hvað hann var að
bauka.
Svo var það dag nokkurn, þegar
gamli maðurinn var úti f skógi að
höggva eldivið, að Rakoto tók fram
skyrtuna sína, náði f kjólinn, þar
sem hann hékk á snaganum, og
hljóp með hvort tveggja til skradd-
arans.
Nú var úr vöndu að ráða, best
var auðvitað að taka ermarnar. Nei
— gamla konan gat ekki verið f
ermalausum kjól. Þeir sneru kjóln-
um á alla kanta og skoðuðu hann
allan í kring. Hvar var nú best að
klippa? Þá fengu þeir allra snjöll-
ustu hugmynd — það var auðvitað
best að klippa úr honum hliðar-
stykkin — nota þau í punt á skyrt-
una, og sauma svo kjólinn saman
aftur.
Kjóllinn varð þrengri við þetta,
Kjörorðið er: ÆSKAIM FYRIR ÆSKUIMA
32