Æskan - 01.03.1982, Síða 7

Tyeggja ára píanósnillingur:
Undrabam
Michelle litla Docio hefur aldrei farið í píanótíma en
Þó eru á efnisskrá hennar verk eftir Brahms, auk ann-
arra tónskálda.
~~ „Þetta er algjört einsdæmi, ég hef aldrei heyrt um
neitt sambærilegt", — segir Ernst Widmer, prófessor
Vlð „Federal University School of Music“ í Brasilíu, sem
kennt hefur tónlist við skólann í 25 ár. — „Tónlistargáfa
hennar er af öðrum heimi og hún hefur alla eiginleika
snillingsins, — hún er „séní“, — segir prófessor Wid-
mer- — „Tíminn mun skera úr um hvort hún verður
undrabarn á borð við Mozart", — segir hann ennfremur.
Móðir Michelle, Simone Tereza Docio, er píanókenn-
ari að atvinnu og hún varð þrumu lostin er barnið settist
Vlð píanóið einn góðan veðurdag, og byrjaði að spila.—
„Eg hef aldrei kennt henni nótu og eitt kvöldið byrjaði
hún að spila kafla úr verki eftir Tchaikovsky", — segir
móðirin og bætir því við að hugsanlega hafi stúlkan
ómeðvitað lært að spila á meðan hún hlustaði á móður
sína leiðbeina nemendum í píanóleik.
Engu síður þykir snilli Michelle litlu með ólíkindum og
á tónleikum, sem hún hefur haldið víða í heimalandi
sínu að undanförnu, hefur hún leikið svo listilega að fólk
tárast.
Qfóðrinum. Hér voru líka blóm: blá, gul, hvít o. s. frv.
Blómin þóttu hafmeyjunni fögur. Hún tók blóm og
bragðaði á því. Bragðið þótti henni ekki gott.
..Hæ! Þú étur blóm. Hver ert þú?“ spurði mannsbarn,
sem kom hlaupandi.
..Ég heiti Snör,;‘ svaraði litla hafmeyjan.
..Þú ættir að heita Trítla," sagði barnið. ,,Þú hefur svo
skrítið göngulag. Þú trítlar. Áttu ekki skó?“
..Viltu ís? spurði drengurinn, og gekk til lítillar sölu-
búðar.
Snör þakkaði þótt hún vissi ekki hvað hann átti við.
Hafmeyjunni þótti ísinn voðalega kaldur. Hún fékk
Qæsahúð um allan kroppinn og fór að hósta.
„Ertu góð að synda?“ spurði strákurinn.
..Sæmileg," svaraði Snör yfirlætislaust. ,,Ég ætla ekki
að synda að þessu sinni. Ég fer upp í bæinn. Ég þakka
ber fyrir matinn."
..ís er ekki matur,“ kallaði drengurinn á eftir henni.
1 bænum sá Snör margt manna. Fólkið var í sumar-
kiasðum. Húsin voru há, og blóm í gluggur ''agnar fóru
Um göturnar án þess að nokkur æki þeim. Ferfættar
verur komu hlaupandi. Þvílíkt hafði Snör aldrei áður séó.
Hafmeyjan horfði undrandi augum á allt er hún sá.
Snör fann indælan matarilm leggja að vitum sér. Hann
kom út um dyr húss nokkurs. Nú fann hún til sultar. Hún
Var sársvöng. Maður gekk inn í húsið. Er hann kom út
aftur, var hann að tyggja eitthvað. Hann hélt á einhverju
1 hendinni, sem hann beit í. Það fæst matur í húsi þessu,
bugsaði hafmeyjan og gekk inn.
,.Get ég fengið einn af þessum?“ sagði Snör og benti á
brauðsnúða.“
„Hefurðu peninga?" spurði brauðbúðardaman.
,,Nei, svaraði Snör. ,,En ég er svo afar svöng."
Afgreiðslustúlkan var góð. Hún gaf Snör fullan bréf-
poka af snúðum.
í húsinu við hlið brauðbúóarinnar varskóverslun. Snör
þótti skór skrítnari en allt annað, sem mennirnir báru
utan á sér. Þaó væri gaman að eiga skó. Þarna voru
indælir skór með rauðu hnýti og bláir skór með spennum.
Snör fór inn í skóbúóina. Stór maður kom til hennar og
mælti: ,,Hvað viljið þér fá í dag, litla ungfrú?"
,,Æ,“ sagði Snör. ,,Mig langartil þess að fá skó. Ég hef
aldrei átt skó áður.“
Þegar verslunarmaðurinn heyrði þetta vildi hann
gjarnan gleðja litlu ,,stúlkuna“, og gaf henni rauða skó,
er hún sjálf valdi. Hafmeyjan var glöð er hún trítlaði út.
Þá var dagur að kvöldi kominn. Snör áleit best að
komast heim fyrir myrkur. Hún flýtti för sinni til strandar,
fór úr kjólnum og lagði hann á steininn. Svo tók hún af
sér skóna, hélt á þeim í hendinni og óð út f sjóinn. Hún
mælti hátt: ,,Nú óska ég þess að komast heim aftur."
Þess var ekki langt að bíða að hún kæmist niður á
sjávarbotn. Þar biðu stallsystur hennar. Þær höfðu óttast |
um Snör. Þær komu með sporðinn hennar. Hún setti
hann á sig þegar í stað. Þá sýndi hún þeim fallegu skóna,
og sagði þeim að því búnu, frá öllu því, er hún hafði séð
uppi hjá mönnunum.
Hafmeyjunum þótti afar gaman að ferðasögu hennar.
Þær létu hana segja söguna aftur og aftur. Svo j
skemmtilega ferðasögu höfðu hafmeyjarnar aldrei heyrt
fyrr.
LITLA HAFMEYJAN