Æskan - 01.04.1982, Síða 4

Teddi bangsi og vinur hans
horfa á frænda sinn stjórna
söngfuglakór úti í sveit. Á
þessari mynd má sjá tvo
héra og tvær kanínur í felum
ef þú athugar myndina vel.
anum og fóru meö hann heim til sín, og þar lokaði
Giorgios hann inni í gripahúsi.
Jafnhliðasendi Brestskýrslu um fundinn til Riviére mark-
greifa, sem þá var sendiherra Frakka hjá Tyrkjasoldáni.
Sendiherrann varð svo hrifinn af lýsingu Brest á lík-
neskjunni, að hann afréð að senda þegar einn af starfs-
mönnum sínum frá Miklagarði til Milo til þess að semja
um kaup á henni.
En nú er að segja frá því, að meðan þessu fór fram,
komst grískur prestur í spilið. Hann hét Oikonomus og
hefur víst verið slægur og áræðinn. Hann þóttist sjá
að hann mundi geta komið sér í mjúkinn hjá tyrknesku
stjórninni ef hann kæmi í veg fyrir að Frakkar næðu í
þetta listaverk. Hann fór því á fund Giorgios og skýrði
honum frá því, að þar sem líkneskjan hefði fundist á
tyrkneskri grund, þá væri hún eign tyrknesku stjórnar-
innar. Ef fréttin um fundinn bærist út, mundi stjórnin að
sjálfsögðu leggja hald á líkneskjuna og hverju væri
Giorgios þá nær. En ef hann afhenti Frökkum listaverkið
mundi hann verða fyrir stórsektum. Með þessu móti
hræddi presturinn Giorgios til þess að selja sér lista-
verkið fyrir 750 pjastra, og lét hann lofa sér því að segja
engum lifandi manni frá þessu. Giorgios þorði ekki ann-
að en svíkja Brest.
Presturinn fór nú á fund tyrknesku yfirvaldanna til að
semja við þau, og afleiðingin varð sú, að tyrkneskt skip
var sent til eyjarinnar að sækja líkneskjuna. Vissi Brest
ekkert um þetta fyrr en hann sá, að líkneskjubútarnir voru
fluttir niður að höfn og farið að búa um þá til útskipunar.
Honum brá heldur í brún. Hann fór á fund Giorgios, bað
og hafði í hótunum, en það kom fyrir ekki. Nú var eina
vonin að sendiherrann í Miklagaröi hefði brugðið fljótt og
vel við. Hvað eftir annað gekk Brest út á sjávarklappirnar
og horfði vonaraugum út á hafið, hvort þar kæmi ekki
franskt skip. Hann sá ekkert. En þaðan sem hann stóð,
sá hann verkamenn vera að keppast við að búa um líkn-
eskjuna, og það gat ekki liðið á löngu þangað til hún yrði
flutt um borð í tyrkneska skipið.
Einu sinni þegar Brest gekk upp á klettana, sá hann
skip úti í hafi og stefndi það aö landi. Gat það verið að
það væri skip hans? Lengi beið hann milli vonar og ótta-
Að lokum þekkti hann franska fánann, sem blakti við hún
á skipinu. Þá rak Monsieur Brest upp gleðióp og þaut
niður í fjöru.
Menn vita ógjörla hvað gerðist næst. Monsieur de
Marcellus, fulltrúi franska ræðismannsins, sagði síðar að
fyrir viturlegar fortölur sínar hefðu tyrknesku yfirvöldin
samþykkt að sleppa líkneskjunni. En aðrar sagnir herma,
að þetta hafi ekki gengið svo hljóðalaust. Þær segja að
flokkur alvopnaðra sjóliða hafi gengiö á land og blátt
áfram tekið líkneskjuna meó valdi. Seinna kom líka upP
sú saga að handleggirnir hefðu brotnað af líkneskjunni í
þeim stimpingum, sem uróu um hana, en engar sann-
anir eru fyrir því. Hitt er alkunna að Frakkar fluttu líkn-
eskjuna um borð til sín, og síðan var hún flutt til Frakk-
lands og sett í Louvrehöllina.
í erjunum, sem urðu þarna á eynni, virðist svo sem allii'
hafi gleymt þeim feðgunum, Giorgios og Antonio, sem
höfðu þó fundið líkneskjuna. Þeir fengu aldrei meira en
550 franka fyrir sinn snúð.
í París varð uppi fótur og fit þegar þetta gullfagta
listaverk kom þangað. Helstu listfræöingarnir, Percierog
Fontaine, hikuðu ekki við að fullyröa að hún væri eftír
mesta listamann Grikkja, Praxiteles, sem var uppi um
340 árum fyrir Krist. Líkneskjan var lokuð inni og fengu
ekki nema sárafáir að sjá hana, og almenningur varð að
4