Æskan - 01.04.1982, Síða 6

ÆSKAN
83ÁRA
Ragnar lét aðvaranirnar eins og vind um eyrun þjóta og hélt
áfram skemmdarverkum sínum, alveg þangað til leyniflokk-
urinn hafði safnað sönnunargögnum ....
Þegar Óli kom að hliðinu heima hjá
sér, rak hann augun í hvítan miða,
sem hafði verið límdur á hlið póst-
kassans með heftiplástri. Hann hljóp
þangað forvitinn og hrifsaði miðann
til sín. Hann las það, sem stóð á mið-
anum. Svo sneri hann sér snöggt við,
eins og hann væri hræddur um, að
einhver hefði séð hann. Hann stakk
miðanum í vasann og fór inn. Hann
heilsaði mömmu sinni í eldhúsinu
eins og venjulega, henti skólatösk-
unni frá sér á sinn venjulega stað og
flýtti sér inn í litla herbergið við hliðina
á eldhúsinu. Hann lokaði dyrunum
vandlega á eftir sér. Hann tók mið-
ann upp úr vasanum og stóreygður
las hann einu sinni enn:
Afhentu lykilinn að skúffunni í
kennaraborðinu fyrir kl. 4, annars
verður komið upp um þig. Það er
fylgst með þér... Xq
Óli skildi ekki neitt í neinu. Hann
settist á stól og starði á miðann. Hver í
ósköpunum vissi, að hann hafði lykil
að kennaraborðsskúffunni? Hann
hugsaði sig lengi um. En hann varð
að lokum alveg ruglaður. Hann
minntist þess ekki, að hafa kíkt í
skúffuna, þegar aðrir sáu til. En hvað
átti hann að gera? Einhver hlaut að
hafa séð til hans. Hann efaðist ekki
um það.
En hvað mundi Bergur kennari
segja, ef hann . . .? Hann þorði ekki
að hugsa hugsunina til enda. — En ef
hann gerði það ekki . . .? Hvað mundu-
pabbi og mamma segja . . .?
Hann leit á klukkuna. Hana vantaði
nokkrar mínútur í þrjú, svo að það var
ekki langur frestur, sem hann hafði
fengið.
Hann leit út um gluggann. Það var
ergilegt, að hann skyldi þurfa að
brjóta heilann um þetta, á meðan
strákarnir voru í fótbolta. En eitthvað
varð hann að gera og það fyrr en
seinna.
Ef hann færi ekki til kennarans,
myndi hann áreiðanlega tala við for-
eldra hans, strax og hann yrði látinn
vita, og þá yrði hann sjálfur settur í
stofufangelsi. Hann las orðsending-
una aftur. Hann hafði nú ekki gert
annað en að opna skúffuna í kenn-
araborðinu og skoða einkunnirnar til
þess að vera svolítið undir þær búinn.
En það er óleyfilegt, sagði rödd innan
í honum.
Hann stóð upp í skyndi og þaut út
úr herberginu. Hann varð að flýta sér,
hann vildi ekki láta koma upp um
sig. Og hann skyldi sýna þessum dul-
arfulla XQ hver sem hann væri, að
hann væri ekki hræddur við að játa.
Óli faldi sig á bak við runna, þegar
hann var að verða kominn að húsi
kennarans. Ætli það væri einhver í
nánd sem njósnaði um hann?
Nei, hann sá ekki nokkurn mann.
Það tæki enga stund að fara yfir göt-
una og hringja dyrabjöllunni hjá
kennaranum. — Hann beið, þangað
til leigubíll hafði farið framhjá. Svo dró
hann djúpt andann. Nú varð hann aó
hrökkva eða stökkva.
Allt í einu sá hann strák koma
hlaupandi fyrir horn neðar í götunni-
Óli beygði sig aftur niður bak við
runnann og hreyfði sig ekki. ,,Hvað er
þetta?" muldraði hann. „Þetta er
Pétur. . .?“ Og hvaó hann hljóp. Þú
ættir aö sjá annað eins. Já, en hringdi
hann ekki á hjá Bergi kennara? Nú
opnuðust dyrnar, og Bergur kom út.
Óli sá, að hann brosti til aó byrja með,
en svo hvarf brosið, og hann varö
strangur á svip. En þegar Pétur af-
henti eitthvað rétt á eftir varð hann
skyndilega blíður aftur og klappaði
drengnum meira að segja á öxlina.
Pétur hneigði sig kurteislega — brosti
og hljóp af stað. Það skyldi þó ekki
vera Pétur, sem var foringi þessa
leynilega XQ? Nei — það var ómögu-
legt. Hann hafði sjálfur séð, að Pétur
hafði einu sinni stolist til að kíkja í
skúffuna. En þá hafði Pétur auðvitað
fengið sömu skilaboð og hann!
Óli leit á klukkuna. Hana vantaói
nokkrar mínútur í fjögur. Nú var
stundin komin . . . Hann svipaðist vel
um. Það var ekki nokkur hræða sjá-
anleg, hvorki ofar né neðar á götunni-
Hann herti upp hugann, gekk hratt
yfir götuna og hringdi dyrabjöllunni-
,,Góðan daginn," sagði Óli
hóstaði og hnén skulfu undir honum-
6