Æskan - 01.04.1982, Síða 31

FERÐIR SINDBAÐS
1 ■ þiö munið, að Sindbað var enn kominn í land á
okunnri ey. Fann hann þar Ijúffenga ávexti og át þá með
9°ðri lyst. Var honum þó órótt að vera svo einmana. En
er hann kom lengra á land upp, sá hann gamlan karl. Sat
hann á lækjarbakka og virtist vera næsta ellihrumur.
2- Sindbað kom ekki annaó til hugar, en að karlinn mundi
Vera skipbrotsmaður eins og hann sjálfur. Gekk hann því
t'i hans og heilsaði honum, en hann ansaði því engu, en
bað Sindbað með bendingum, að bera sig yfir lækinn,
svo að hann gæti lesið sér þar aldin. Sindbað gerði það.
3. Þegar Sindbað var kominn yfir lækinn með byrði sína,
laut hann til jarðar og bað karlinn að fara ofan af baki sér.
En þá breyttist karlinn, sem hafði sýnst örvasa og hrör-
legur. Krækti hann nú fótunum um háls Sindbaðs með
mesta lióleik og kreppti fast að kverkum hans.
't- Sindbað varð nú að dragast með karlinn á herðum
®er i marga daga. Einu sinni fann hann þurrar hnetur og
°laði eina þeirra innan. Síðan kreisti hann vínberjasafa í
netuna og drakk úr henni. Þegar karlinn sá, hver áhrif
^etta hafði á Sindbað, vildi hann líka fá að drekka.
■ Sindbað rétti karlinum þá fulla hnotina og slokaði
ann allt i sig. Sveif skjótt á hann, og tók hann þá til að
ayn9ja. Fann Sindbað að takið linaðist um háls hans, og
ey9öi hann þá karlinum af sér til jarðar. Karlinn lá nú
meðvitundarlaus. Náði Sindbað í stóreflis stein og rotaði
hann.
6. Sindbað var mjög feginn að vera laus við karlófétið.
Hvíldi hann sig um stund, en gekk síðan fagnandi til
strandar og hitti þar nokkra sjómenn. Urðu þeir forviða,
er þeir heyrðu sögu hans: ,,Þú hefur rekist í greipar
sjávaröldungsins", sögðu þeir, ,,og ert þú sá fyrsti, sem
hann hefur ekki kyrkt."
Biðjið um sýnisblöð af Æskunni og sýnið leiksystkinum ykkar
þau. Minnist þess, að ýmsir, sem nú eru orðnir málsmetandi menn
þjóðarinnar, voru einu sinni góðir liðsmenn við útbreiðslu Æsk-
unnar.
27