Æskan - 01.04.1993, Blaðsíða 45

Maður nokkur var á
skautum. Allt í einu brast
ísinn undan honum og var
vatnið þá ekki dýpra en
svo að það náði honum í
höku. Hann hrópaði á
hjálp og í sömu andrá bar
annan mann að. Þegar
hann sá manninn í vökinni
kallaði hann upp yfir sig:
„Þú hefur þó ekki dottið
niður um ísinn?“
„Jú, það var einmitt það
sem ég gerði! Heldur þú
að ég eigi heima hérna!“
Endur fyrir löngu var
Indíáni leiddur fyrir rétt í
Bandaríkjunum.
„Kanntu að lesa og
skrifa?" spurði dómarinn.
„Ég kann að skrifa en
ekki að lesa,“ svaraði
Indíáninn.
Honum var þá fengið
blað og sagt að skrifa
nafnið sitt á það. Hann brá
fljótt við og krotaði eitt-
hvað á blaðið.
„Hvað er nú þetta sem
þú hefur skrifað?" spurði
dómarinn.
„Ég sagði yður rétt áðan
að ég væri ekki læs!“ svar-
aði Indíáninn.
Innheimtumaðurinn: Enn
er ég kominn með reikn-
inginn.
Vinnukonan: Frúin fór út
og gleymdi að skilja eftir
peninga.
Innheimtumaðurinn: Hún
er víst orðin nokkuð
gleymin, blessuð frúin. Ég
sé að hún hefur gleymt
andlitinu í stofugluggan-
um!
- Ooo, þessi tönp er að
gera mig vitlausan! Hefur
þú nokkurn tíma látið
draga úr þér tönn?
- Hvort ég hef! Hundrað
sinnum að minnsta kosti!
Jón litli: Má ég taka eina
köku, pabbi minn?
Faðir hans (er að lesa í
bók): Spurðu hana
mömmu þína að því.
Jón litli: Getur þú ekki
ráðið því, pabbi minn, eða
ræður þú engu hér á
heimilinu?
- Mamma! Hefur
þessi lögregluþjónn
nokkurn tíma verið
eins lítill og ég er?
- Já, það hefur hann
verið.
- En hvað það hefur
verið skrýtið að sjá
svo lítinn lögreglu-
þjón!
Evrópumaður var á ferð
um Kína. Hann keypti ým-
iss konar varning í búð
einni og bað um að hann
yrði sendur heim til hans í
gistihúsið.
Seinna um daginn kom
sendill með varninginn.
Kaupandinn sá að utan á
bögglinum stóðu einhver
undarleg tákn og krot.
„Einmitt!" sagði hann.
„Þetta mun vera nafnið
mitt á kínversku."
„Nei, ekki er það nú.
Þetta er lýsing á viðtak-
anda: Feiti og sköllótti
karlinn ...“
Hótelþjónn: Ég verð að
biðja yður að hafa ekki
svona hátt. Gesturinn í
næsta herbergi segist ekki
geta lesið.
Gestur: Skilið kveðju
minni til hans og segið
honum að skammast sín.
Ég gat lesið þegar ég var
sjö ára.
Þeir voru svefnpurkur,
félagarnir, og komu of
seint í skólann einn morg-
uninn. Þeir voru látnir sitja
eftir þegar hinir fóru heim
og áttu að skrifa nafnið sitt
vel og vandlega hundrað
sinnum.
„Það er ranglátt að láta
mig skrifa jafnoft og
hann,“ sagði annar þeirra.
„Nú, hvers vegna?“
„Hann heitir bara Búi en
ég heiti Sigurður Jóhann-
es Guðmundur Már!“
kalla mig nashyrning.
Lögregiumaður: Hvenær
var það?
Hinn kærði: Það mun
hafa verið fyrir rúmum
fimm árum.
Lögreglumaður: l-lvers
vegna börðuð þér hann
ekki strax?
Hinn kærði: Þá hafði ég
ekki séð nashyrning. En í
gær sá ég hann!
(Ekki er sama hvernig
orðum er raðað í setning-
ar. Ekki síst þarf að gæta
þess hvar tilvísunarteng-
ingin sem er sett. Þessar
auglýsingar má misskilja:)
Kommóða er til sölu hjá
Sigríði sem er með fjórum
skúffum og lökkuð að
framan en máluð að aftan.
„Er hann litli bróðir þinn
farinn að tala?“
„Nei, og hann þarf þess
ekki heldur."
„Hvers vegna ekki?“
„Hann fær allt sem hann
vill bara ef hann orgar!“
Höfum nú fengið aftur
hina svonefndu tehanska
fyrir kvenfólk sem engir
fingur eru á. Hanskar fyrir
börn, sem hafa lengi legið
í glugganum, seljast á
hálfvirði.
„Að sjá skóna þína,
Villi!“ sagði Geiri. „Enginn
skyldi trúa að pabbi þinn
væri skósmiður!"
„Vertu ekkert að blása
þig út, lagsi. Ekki er nokk-
urtönn í skoltinum á hon-
um litla bróður þínum og
þó veit ég ekki betur en
pabbi þinn sé tannlæknir!"
„Ég er nýkominn af
tígrisdýraveiðum í Ind-
landi.“
„Varstu heppinn?"
„Já, ég varð ekki fyrir
einu einasta tígrisdýri!"
Stúlka óskast í vist sem
kann að sjóða og passa
börn.
Drenghnokki kom inn í
búð og sagði:
„Ég ætla að kaupa sápu
sem hefur sterka lykt.“
„Vill mamma þín það?“
spurði afgreiðslumaðurinn.
„Það veit ég ekki. Ég vil
það af því að mamma
heldur að ég sé búinn að
þvo mér ef hún finnur
sápulyktina af mér og þá
þarf ég ekki að þvo mér
aftur og aftur!“
Lögreglumaður: Hvers
vegna barðir þú manninn?
Hinn kærði: Fyrir að
Æ S K A N 4 9