Æskan - 01.10.1940, Side 10

ÆSKAN
Undir bláum seglum. Gunnar M. Magnú
Spádómar.
I.
Á bökkunum, innanvert við bæinn á Sti’önd,
situr Guðrún Lukka og liristir skeljar milli löfa
sinna. Hún er í grænum kjól, sem nær niður á
lmén; svo er hún í gráum þelsokkum og grænum
skinnskóm með hvítum bryddingum. Hún er lier-
liöfðuð og hár liennar fellur frjálst um herðar
og liáls.
Nú er liún þrettán ára, og það er sunnudagur
að hallandi sumri.
— Nú ætla eg að spá, segir telpan i huga sínum
og liristir skeljarnar. — Ef skeljarnar koma upp
í loft, segja þær já, en ef þær koma á grúfu,
segja þær nei, — og það er að marka í þriðja
sinn.
Hún leit snöggt lieim að bænum, en þar var
enginn á fcrli. Það var sunnudagskyrrð og bæjar-
reykurinn lyppaðist friðsamlega upp í lognkyrran
geiminn. Og svo ruddust spurningarnar, hver á
fælur annarri, fram af vörum telpunnar, en skelj-
arnar áttu að svara, — og auðvitað áttu þær að
svara vel.
Fyrsta spurning: -— Verð eg lánsöm stúlka?
Þrjár skeljar þulu upp í loflið og féllu dreifðar
úl í grasið.
— Nei, sagði ein skelin, já sögðu tyær. f annað
sinn sögðu tvær skeljar nei og ein skelin já. I
jiriðja sinn sögðu skeljarnar já, já, já.
Lukka hló.
— Hæ, sagði hún, þið eruð góðar skeljar.
Önnur spurning: — Verð eg lengi hérna á
Strönd?
— Já, sögðu skeljarnar.
Þriðja spurning: — Verð eg vinnukona liérna á
Strönd?
— Já, já, sögðu skeljarnar.
— Svei, það er ekkert að marka ykkur, eg skal
ckki verða vinnukona liérna á Strönd.
Fjórða spurning: — Fer cg í skóla?
— Nei, nei, sögðu tvær skeljarnar, já, sagði ein.
— Þið eruð yondar og villausar, sagði telpan,
því að skeljarnar spáðu móti vilja hennar.
— Nú ætla eg að spá í seinasla sinn, og ef þið
spáið illa og vitlaust, slcal eg mölva ykkur eða
fleygja ykkur í sjóinn.
110
Hún geynuii sér eina feimnislega spurningu: —-
Á eg eftir að hitta hann Jón Gugguson? Ef þið
segið já, þá eruð ]>ið góðar, ef þið segið nei, þá
eruð þið yondar. Á eg cflir að bitta liann?
— Nei, sögðu tvær skeljarnar, já sagði ein.
— Aldrei? spurði hún í annað sinn.
— Nei, sögðu skeljarnar.
Aldrei, aldrei? spurði hún í þriðja sinn og .
lieimtaði gott svar.
—- Nei, nei, nei, sögðu allar skeljarnar og lágu
á grúfu í grasinu.
Telpan stóð upp af þúfunni og stappaði með
hælunum á skeljarnar, svo að þær grófust niður í
grássvörðinn; það marraði ömurlega i einni,
þegar hún brotnaði undan hæl telpunnar.
—■ Þið skuluð skrökva öllu nema því fyrsta, - -
eg skal ekki verða vinnukona á Strönd við hlið-
ina á henni Engil-Maríu, lienni Rikku og henni
Birnu í Hænuvík, — eg skal fara í skóla, í ein-
hvern skóla einhverntíma, — eg skal einlivern-
tima sjá Jón Gugguson. Nú skal eg vita, hvort
valan mín er ekki belri en þið.
Telpan sagði þetta þóltalega og lientist Iieim í
bæ til þess að sækja völuna. En valan lá innan
um marglitar pjötlur í fallegum stokki, sem Lukka
hafði fengið úr kaupstaðnum.
Að vörmu spori var hún komin aftur inn á
bakkana og hampaði völunni í lófa sínum:
Vala mín, nú áttu að spá vel. Ef kryppan á
þér kemur upp, segir þú já, en ef lautin kemur
upp, segir þú nei.
— A eg eftir að verða vinnukona á Strönd?
— Nci, já, nei, sagði valan.
— Á eg eftir að liitta liann Jón Gugguson?
Valan lá i grasinu þrjú skipti i röð og slcaut
upp krv])punni.
— Já, já, já, — svona á að spá, Vala mín. Eg
skal vefja þig inn í fallegustu pjötluna og geyma
þig í fallega stokknum og eiga þig alltaf, líka
þegar eg verð fullorðin, og alltaf láta þig spá mér
góðu.
Svo hoppaði Iiún eftir þúfnakollunum lengra
inn á bakkana og seltisl í brekku ofan við sjávar-
klappirnar.
Kjóilinn hennar var sumargrænn, en í kring-
um bana var gulnandi gras. Enginn liafði tekið