Æskan - 01.10.1940, Blaðsíða 14

ÆSKAtí
Smásaíííi frá Austurlöndum.
----------------------í»»
Hvað er maður l
í skógi nokkrum bjó ljónynja meö unga sínum.
Hann gekk ekki í neinn skóla, en fékk tilsögn
iieima lijá mömmu sinni. Hann þurfti livorki aö
læra margföldunartöfiuna né réttritun. En ljón-
ynjan lcenndi barni sinu að vara sig á mönnunum.
Á hverjum morgni og hverju kvöldi gaf hún ung-
anum áminningu um það sama. Hún sagði honum,
að ekkert dýr skógarins þyrfti liann að óttast, því
að ljónið væri sterkast allra dýra. En manninum
skyldi hann vara sig á.
Ljónsunginn óx og dafnaði vel, og eins og gerisl
og gengur varð hann hreyknari og ánægðari með
sjálfan sig mcð hverjum ,degi sem leið. Hvað ætli
svo sem að hún gamla mamma hans vissi nokkuð
belur en hann sjálfur? Nei, það var hest að treysta
sjálfum sér. Og einn góðan veðurdag lagði hann
svo af stað í könnunarför.
Pyrst mætti hann nauti. Það var stórt og fyrir-
ferðarmikið dýr, fannst ljónsunganum, og hann
varð liálf smeykur, því að fram til þessa hafði hann
ekkert dýr séð nema föður sinn og móður. En svo
lierti hann upp hugann og sagði mjög auðmjúkt:
„Góðan daginn, lierra minn! Munduð þér vilja
vera svo góður að segja mér, hvort það eruð þér,
sem kallist maður?
Ef nautið liefði getað lilegið, þá mundi það hafa
gert það. En uxinn er alltaf hátíðlegur og alvar-
legur eins og Hundtyrki, þó að hann sé ekki eins
eftir gulum þúfnakollunum í áttina heim að bæn-
um. í lófa sínum huldi hún völuna góðu.
En Drési gekk smábrosandi á eftir henni, eins
og maður sem liefir unnið skemmtilegan sigur, og
skotraði glampandi augunum til hennar við og við.
—- Nei, nú dámar mér ekki að því, kemur ekki
Andrés innan af bökkum með stelpunni, sagði
Birna úr Hænuvík og sló á lærið — svei — svei.
Hún stóð fvrir dyrum úti, nýþvegin í andliti og
greidd, með andlitið spegilgljáandi, einkum á
kinnbeinum og nefi. Fyrir aftan hana stóð Engil-
María, einnig hrein í framan og sunnudagsleg.
— Heldurðu að það sé, manneskja, ja svei,
svei.
Og Birna sneri inn í bæinn aftur og fannst þessi
sunnudagur enda með skömm. (Framii.)
114
gefinn fyrir hlóðsútliellingar. En hann jórtraði
ánægjulega og liorfði hlíðlega á ljónshvolpinn.
„Maður! Nei, það er eg nú ekki, sem betur fer.
Maðurinn er voðalcg vera. Hann spennir okkur
fyrir plóginn og lætur okkur draga liann fram og
aftur, þar til við erum yfirkomnir af þreytu, og þá
lemur hann okkur oft áfram. Og þegar við erum
orðnir gamlir, þá etur hann af okkur kjötið og
gerir sér skó úr húðinni af okkur. Yaraðu þig á
manninum, ef þú elskar þitl eigið líf.“
Siðan hélt uxinn jórtrandi áfram.
Skömmu síðar mætti ljónshvolpurinn úlfalda.
Hann var ennþá stærri en uxinn og hafði stóra
kryppu upp úr bakinu og var mjög háfættur.
„Þetta hlýtur að vera maðurinn" liugsaði ljónið.
En til þess að vita vissu sína gekk það til úlfald-
ans og sagði hæversklega:
„Komið þér sælir, lierra minn. Viljið þér gera
svo vel og segja mér, hvort að þér eruð
maður?“
l lfaldinn tevgði úr langa hálsinum sínum, uml-
aði og fitjaði upp á nefið, eins og úlfaldar eru vanir
að gera á mjög óþægilegan hátl.
„Ha, ha, ha, heldur þú að eg sé maður? Eg vildi
gjarnan vera það, þá skyldi eg jafna á þér. Nei, eg
er þræll' mannsins. Hann tekur mig fastan, setur
hring í gegnum nefið á mér, viltu líla á! Síðan
bindur hann reipi fast i hringinn og teymir mig
með sér. Hann lætur mig leggjast á hnén, og siðan
leggur hann svo þungar hyrðar á bak mér, að eg
get varla risið á fætur. Nú skaltu lialda áfram.
Þegar eg lieyri orðið „maður“, þá fcr eg allur að
litra og skjálfa.“
Síðan fór úlfaldinn sína leið.
Næst mætti Ijónið fílnum. Hann var eins og stórt,
svart fjall með langt og lafandi nef og voðalegar,
livítar tennur og stór, dinglandi eyru. Ljónið þorði
varla að nálgast þetta viðundur, en tók þó í sig
kjark, þegar það sá, að l'íllinn hafði band um fót-
iiín og var tjóðraður við staur.
„Góðan daginn, yðar hágöfgi", sagði ljónsunginn,
„eruð þér maður?“
Þá drundi hátt í fílnum, þannig fór hann að því
að hlæja.
„Nei, maðurinn er húsbóndi minn, hann hefir
tjóðrað mig hér. Mennirnir eru vondar, eigin-
gjarnar verur. Eg megna ekkert á móti þeim, þrátt
fyrir allan styrkleika minn. Þeir setjast i tugatali
á bak mér og stinga mig með oddhvössu járni.
Yaraðu þig að koma nálægt manninum, hann er
vís til alls.“
En ljónið gat ekki skilið þetta. Það lirisli höf-