Æskan - 01.10.1940, Blaðsíða 18

ÆSKAN
Hvort var betra? (Ása og Lísa.)
III. (Niðulag.)
LÍSA: Jæja, Ása. Þetta verður
nv'i síðasti dagurinn, sem eg verð
hér i sveitinni.
ÁSA: Ó, hvað það er leiðinlegt,
að þú skulir vera að fara. Eg vona,
að þú komir aftur næsta sumar.
LÍSA: Já, það er alveg áreiðan-
legt, að minnsta kosti, ef eg fæ að
fara. Eg vona, að mamma lofi mér
það.
ÁSA: Er ekki hetra að vera í
sveitinni?
LÍSA: Af hverju ertu að spyrja
svona? Eg sagði þér það í sumar
einu sinni, að mér þætti hvort-
tveggja gott, bæði að vera hérna
og heima. En eg get ekki sagt,
hvort er betra.
ÁSA: Já, það er nú víst gott að
vera þar sem manni líður vel og
allir eru góðir við mann, hvort sem
það er í sveit eða við sjó. En eg vil
lieldur vera hérna hjá pabba og
mömmu.
LÍSA: Eg vil líka helst vera hjá
pabba og mömmu, þó að mér hafi
þótt gaman hérna í sumar. Mikið
var nú gaman að fara í réttirnar.
ÁSA: Þótti þér það líka? Mér
þykir svo gaman þegar féð kemur
af fjallinu á haustin.
LÍSA: Já, að hugsa sér, Ása, að
þú skulir eiga kind, og að þú skyld-
ir þekkja hana strax í réttinni,
innanum allan hópinn.
ÁSA: Það er nú ekki mikill
vandi að þeldija hana Gæfu mína.
Hún er mislit og auðþekkt.
LÍSA: En hvað lömbin hennar
voru orðin stór, einkum það mó-
rauða.
ÁSA: Já, hún er dugleg, hún
Gæfa mín. Nú skal ég segja þér
nokkuð, Lísa mín. Mamma sagði
í morgun, ,að eg mætti gefa þér
mórauðu gimbrina, og þú mátt
gera hvort sem þú villt, að eiga
hana hérna á fóðrum í vetur, eða
ef þú villt heldur, að hún sé rekin
með fénu suður, og þið fáið af
henni kjötið. Eg var að draga það,
að segja þetta við þig, þangað til
við vorum orðnar einar.
LÍSA: Segirðu þetta í alvöru,
Ása?
ÁSA: Já auðvitað.
LÍSA (kijssir ÁsuJ: Þakka þér
hjartanlega fyrir, Ása mín. Undur
ertu góð við mig.
ÁSA: Það er ekkert að þakka.
LÍSA: Jú, það er mikað að
þakka. En eg' vil ekki láta slátra
kindinni minni. Eg vil að hún fái
að lifa.
ÁSA: Það datt mér nú i hug. Eg
sagði það við mömmu, og þá sagði
hún, að pabbi gæti þá fóðrað hana
fyrir þig.
LÍSA: Svo verður hún orðin stór,
þegar eg kem aftur næsta sumar.
ÁSA: Já, og svo eignast hún
lömb, verður kanske tvílembd eins
og Gæfa mín er oft.
LÍSA: En eg verð að skíra hana
einhverju fallegu nafni.
ÁSA: Þú getur nú bara látið
hana heita Móru. Lísu-Móra verð-
ur hún þá kölluð.
LÍSA: Það líkar mér ekki. Bíddu
við. Eg ætla að kalla hana Gjöf, af
því að þú gafst mér hana.
ÁSA: Það er ágætt. Svo getur
þú búið til vísu uin hana. Hve nær
ætlar þú að gera vísu um mig?
LÍSA: ,(hlær). Það er bara vit-
leysa. Eg kann ekki að búa til vís-
ur. En nú skal eg segja þér nokkuð.
Eg ætla að biðja mömmu að lofa
mér að senda þér stóru brúðuna
mína, sem þér leist svo vel á í vor.
ÁSA (mjög glaðleg): Lísa, þú
mátt það ekki.
LÍSA: Þætti þér þá ekki gaman
að eiga hana, þ*ú sem átt enga fall-
lega brúðu?
ÁSA: Jú, en það er ekki rétt að
taka hana frá þér.
LÍSA: Eg sendi þér hana nú
samt.
ÁSA: Jæja, elsku Lísa mín. b2g
hlakka ákaflega mikið til. Eg ætla
að láta hana heita Lísu.
LÍSA: Svo skulum við skrifast
á í vetur.
ÁSA: Já, það skulum við gera,
það verður gaman.
LÍSA: Já, það verður gaman.
ÁSA: Og svo kemur þú aftur með
fuglunum að vori!
* M. J.
djöflagangurinn var sýnu verri en áður, og um
morguninn gat pilturinn varla hreyft sig. Tókst
lionum þó að ná til töframeðalsins, og þegar liann
liafði borið það á sig, var hann þegar jafngóður —
eins og ekkert hefði ískorist.
Seinasta nóttin var þó langverst. Var drengurinn
þá nærri því meðvitundarlaus um morguninn
Gat liann nú ekki náð til flöskunnar. En eftir
langa mæðu heppnaðist honuin þó að ná henni, með
því að krækja í hankann, sem hún liékk í, með staf,
sem lá hjá honum á gólfinu. Smurði liann sig nú
118
með smyrslunum úr flöskunni og varð þá allur eins
og nýr rnaður og frískari en nokkru sinni áður.
Nú var allt í besta lagi, og álögin upphafin.
Stúlkan var frá sér nmnin af gleði. Töluðu þau nú
um að lialda hrúðkaup sitt, en pilturinn vildi fara
heijn fvrst og láta foreldra sína vita, að hann væri
á lífi, og bjóða þeim til brúðkaupsins. (Frnnili.)
Tilkynnið búslaðaskipti. Ennfremur ef vanskil verða á
blaðinu. Dragið það eklti of lengi.