Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 5

1922
Æ S K A N
99
VEINN ÁKI FÖNS
var 9 ára gamall.
Móðir hans var ekkja
og bjó í tveimur Iitl-
um herbergjum. Þau
voru fáskreytt mjög,
en með iðni og spar-
semi hafði henni tek-
ist að búa þar vel
drenginn sinn.
Nú var komið aðfangadagskvöld.
Þau voru nýkomin heim úr kirkju.
Mamma var frammi í eldhúsi að búa
til hrísgrjónagraut. Sveinn kom himin-
glaður og blístrandi upp dyraþrepin
með steikaipönnu frá bakaranum.
Það ilmaði úr pönnunni svo dætna-
laust sætt af kjötsteikinni, sem steikt
liafði verið á henni síðast. »En sá
ilmur!« hann var reglulega þægileg-
ur. Úti var kalt og þoka og rigning-
arúði draup úr loftinu; ljóskerin blik-
uðu eins og blaktandi kyndlar í þok-
unni. En inni í stofunni var svo hlýtt
og notalegt. Jólatréð stóð úti í horn-
inu og nóg hafði verið að gera með-
an þau voru að skreyta það. En hvað
það var Ijótnandi fallegt! Þau Sveinn
og mamma hans höfðu sjálf búið til
hverja ögn, sem á trénu var, hvert
net og bréfstikil, hveija rós og hvern
sveig og meira að segja stjörnuna
efst í toppnum. Og nú átti að kveikja
á þessu undratré um kvöldið. En það
tilhlakk. Kertin á því voru tólf af
ýmsuin litum. Sveinn hoppaði upp
af gleði í kringum borðið og sló
höndunum um sig allan.
Þá kom mamma hans inn með
hrísgrjónagrautinn og safl út á. Úmm!
Ó, hvað það var Ijúffengt. Og svo
kom kjötsteikin á eftir, öll skreytt
danfánum og rósum.
Mamma tók fram af borðinu og
Sveinn með henni — alt af á hæl-
unum á henni símasandi og lét hverja
söguna reka aðra.
»Mamma, nú geturðu svo látið bíða
að þvo upp, þangað til á morgun.
Gaktu inn — ó, gaktu nú inn og
kveiktu á kerlunum!« sagði Sveinn í
bænarróm.
»Nei, drengur minn, alt á að vera
i bezta lagi, alt i reglu! Nú getur þú
tekið sumt og hjálpað mér, þá verð-
um við búin í einum svip. Þarna,
taktu nú þurkuna og þurkaðu nú af,
svo það verði reglulega þurt, nuggaðu
það vel«.
Og þau voru enga stund að þessu.
Sveinn varð að fara inn í svefnher-
bergið meðan mamma var að kveikja
á kerlunum og taka upp jólagjafirn-
ar. Sveinn hafði líka gjöf handa móð-
ur sinni. Stallbróðir hans einn hafði
gefið honum laufasög, og kent honum
jafnframt að saga út einkar laglega.
Og nú var hann búinn að saga út
tvö tvinnaspjöld og ljósmynda-um-
gerð, sem hann hafði sett mynd föð-
ur síns i. Sveinn var yfirleitt fjarska
lagtækur og búinn að smíða fjarsk-
ann allan af leikföngum sjálfur. Hann
sat nú þarna með jólagjafirnar í
höndunutn og þurkaði af umgerðinni
með erminni. Þá var hurðinni lokið
upp. Mamma stóð í dyrunum og
ljóminn af öllum kertaljósunum geisl-
aði um hana alla. Sveinn nam stað-
ar í dyruuum, alveg hugfanginn af