Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 8

102
ÆSKAN
JOLIN
mér býður við þeim. En hvað Knút-
ur hlýtur að vera kátur og sæll eins
og hann hefur mikið af leikföngum.
En ég hefi ekkert annað en þessa
fjárans tindátak
»Heyrðu, Sveinn! En allir vagn-
arnir, sem þú hefir smiðað sjálfur úr
tvinnakeflum og teinum. Og pappa-
húsin, sem þú hefir límt saman
sjálfurcc.
»Ó, óþverrinn sá!«
»Svei, Áki! Þú ert alls ekki dreng-
ur mömmu, eins og þú ert vanur að
vera. Hvernig stendur á því, að alt
hérna heima er svona handónýtt;
hvernig stendur á því?«
wÞað er af því, mamma, að við
erum svo fátæk! Og alt, sem við eig-
um er fátæklegt og argvítugt og eink-
is virði!«
»En heyrðu, Sveinn! Ó, hvað mig
tekur það sárt að heyra til þín!«
Svo fór Sveinn að hátta. En hvað
hann var óánægður með alt, alt var
svo töturlegt og fátæklegt hjá þeim!
Hann sofnaði með ólundartotuna.
Mamma hans fór að hátta og hafði
hljótt um sig. Hún lá lengi vakandi;
hún gat ekki sofnað; tár eftir tár féll
niður eftir kinnunum á henni.
»Við erum svo fátæk! Og alt, sem
við eigum er fátæklegt og argvítugt
og einkis virði!« Hún gat ekki gleymt
þessum orðum drengsins síns. Hvað
átti hún að gera? Á endanum sofn-
aði hún, en hún svaf ekki vært.
Morguninn eftir var hún snemma
á fótum. þá var hún í betra skapi.
Hún gekk síraulandi, eins og hún
var vön, þegar hún var að hugsa
eitthvað. Sveinn fór seint úr bólinu,
en móðir hans mælti ekki orð við
hann, og varð hann þá enn tryltari
en áður og þótti sér vera misboðið,
ekki að eins af mömmu, heldur af
öllum heiminum.
Þau voru vön að borða miðdegis-
verð á hádegi og það gerðu þau líka
þennan daginn — en þau steinþögðu
bæði. Sveinn smakkaði varla á matn-
um, þó að það væri einn uppáhalds-
rétturinn hans: Steikt lifur. Það var
svo óþolandi, að mamma skyldi ekk-
ert segja, þegar hún sá, að hann
borðaði ekkert; og hún spurði ekki
einu sinni hvernig honum liði; það
var svo sem auðséð, að hún lét sér
alveg á sama standa um hann.
Nú var tekið fram af borðum.
Sveinn lagðist á hnén á stólnum og
horfði út á götuna. Veðrið var öm-
urlegt, snjóaði og rigndi á víxl. Spor-
vagnarnir hringdu. Vagnar runnu af
stað. Hann sat og horfði út í loftið
og sá þó ekkert. Alt í einu rauk hann
upp. Mamma hans kallaði á hann.
»Nú, það var víst ekki vert að
vera of fljótur á sér!«
»Heyrðu mig, Sveinn!« kallaði hún
aftur. Hann lallaði fram í eldhúsið.
»Hvað er nú?«
»Geturðu farið með sorpfötuna
fyrir mig út í garðinn?«
»Hvað var þetta? Hvað var nú
þetta?« Gat hann trúað sjálfs síns
augum? Jólagjafirnar hans til mömmu
lágu ofan á í fötunni, tvinnaspjöldin
bæði og umgerðin um myndina af
pabba. Hann horfði og horfði og
undraðist og undraðist.
wHeyrðirðu ekki það, sem ég sagði
Sveinn?« sagði móðir hans.
Jú, en — en — «, sagði hann stam-
andi.
»En — hvað?«
»En — mamma! Er það ekki af
ógáti? Mér sýnist, að þú hafir fleygt
spjöldunum og umgerðinni í sorpföt-
una«.
»Nei, það er ekki af ógáti«.
»Já, en mamma! viltu ekki eiga
það ?«
»Nei, hvað ætti ég að gera við það,.
annað eins skran«. Líttu bara á. Það