Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 9

1922
Æ S K A N
103
er ekki ferniserað og því síður málað.
Annað spjaldið er skakt sagað og í
hinu er skora. Og á umgerðinni eru
líka missmíði«.
»Já, en — mammat Eg liefi haft
svo mikið fyrir því«, sagði Sveinn
með titrandi röddu.
»Já, það getur nú gjarnan verið!
En það er tómur óþverri samt og ég
vil ekki hafa hann hérna í stofunum«.
»Ó, mamma! á ég að fleygja þeim
út?« Og tárin runnu niður eftir kinn-
unum.
»Já — þú átt að gera það!«
»Hvers vegna?«
»Ég er búin að segja þér það. En
annars sá ég tvinnaspjöld í gær hjá
Matthildi frænku, sem hún átti; þau
voru úr fílabeini og svo fín og hag-
lega útskorin; þau voru víst frá Kina.
Og svo sá ég umgerð inni í stofunni
hans Vilhjálms frænda, sú var reglu-
lega fín, íhvolf með fegursta flúri og
logagylt, og hefir sjálfsagl kostað
ærna peninga. Fyrst ég get ekki feng-
ið sams konar umgerð, þá vil ég
enga eiga«.
»Mamma! ég hafði ekki efni á að
gefa þér aðra belri, og þér þótti þó
svo vænt um hana á jólakvö)dið«.
»Já, en nú er ég búinn að sjá hitt,
og þá er þetta dót þitt ekki i húsum
hafandi; það er skran, handónýtt
skran«.
»Mamma, mamma, mig tekur svo
sárt, ef ég verð að fleygja því út, og
ef þú vilt alls ekkert með það hafa«.
»Já, ég er eins og þú. Þú vilt ekk-
erl sjá hérna heima lengur, hvorki
tindátana þína, leikföngin þín, sem
þú hefir smiðað sjálfur og fallegn
stofurnar okkar!«
»Ó, mamma, mamma, mamma!
Já — ég gerði það. Fyrirgefðu! Fyr-
irgefðu, elsku góða, bezta mamma
mín! Þú mátt ekki vera reið við mig
lengur. Nú get ég svo ósköp vel
skilið, að þú varst mér reið og að
þú varst hrygg út af mér, því að ég
var reglulega slæmur — ljóta barnið!