Æskan - 24.12.1922, Blaðsíða 6

100
Æ S K A N
JÓLIN
þessari sjón. Lað skein eigi minna af
augunum í honum en ljósunum.
»Ó, mamma, en hvað þelta er Ijóm-
andi, skínandi. En hvað litla tréð
okkar er fallegt. Eigum við að syngja
jólasálm?«
»Já, drengur minn, það skulum
við gera!«
að gleyma gjöfunum handa mömmu
sinni. En alt i einu flugu honum þær
í hug og hann þaut inn í svefnher-
bergið og tók þær með sér og flýtti
sér til mömmu sinnar:
»Mamma, mammal Ég hefi lika
dálítið handa þér 1 Sko, hérna!«
»Nei, en hvað þetta er snoturt! Og
Svo lóku þau sálmabókina, settust
niður og sungu hvern sálminn af
öðrum, kæru, gömlu jólasálmana og
héldust í hendur meðan þau voru að
syngja.
Nú kom mamma með sínar jóla-
gjafir. Það var spánnýr matrósabún-
ingur með bláum kraga!
»Ne-ei, en hvað ég verð fínn í
þessum fötum!« Og svo þrýsti hann
mömmu sinni að sér og faðmaði
hana og kysti. — Svo kom mamma
með öskju fulla af tindátum. En hvað
hann var lengi búinn að óska sér
þess að hann eignaðist þá! Hann lét
nú ekki bíða að raða þeim á borðið
á alla vegu. Hann var næstum búinn
myndin af pabba komin í svona fal-
lega umgerð. Fyrir það skaltu nú
hafa hjartans þakkir, elsku drengur-
inn minn!«
»Ó, hvað nú er skemtilegt hjá okk-
ur, mamma!« sagði Sveinn og vafði
sig upp að mömmu sinni.
»Já, drengur minn, okkur liður
sannarlega vel; ég vildi óska, að þér
mætti alt af finnast það framvegis,
að golt sé að vera í þröngu híbýlun-
um hennar mömmu þinnar!«
Sveinn gat nú engu orði upp kom-
ið, svo komst hann við af þessu. Nú
voru kertin útbrunnin; það var kveikt
á lampanum og þau fóru ekki að
hátta fyr en komið var fram á nótt.