Æskan - 24.12.1922, Síða 7

1022
Æ S K A N
101
Sveinn fylkti öllu sínu tindátaliði á
tiéstólnum fyrir framan rúmið. Svo
fór hann að hátta.
»Góða nótt, elsku mamma mín —
og margfaldar þakkir fyrir daginn i
dag!«
Svo sofnaði hann.
Þaö var á anuan í jólum, seint um
kvöldið, það var komið fast að mið-
nælti. Þá þreifuðu þau sig upp eftir
dyraþrepinu, Sveinn Áki og mamma
hans.
»Það er ljóta baslið að þurfa að
vera að gaufa hérna i myrkrinu«,
sagði Sveinn og lá illa á honum.
»Það var dálítið öðruvísi hjá honum
Vilhjálmi frænda. Þar þurfti ekki
annað en styðja á hnapp og þá skein
alt á svipstundu í fegursta ljóma —
þar var nú gangandi upp að dyrun-
um — alveg eins og á konungshölk.
Mamrna tók upp lykilinn, kveikli
á eldspýtu og fann með því móti lyk-
ilsfarið og lauk nú upp.
»Mér finst þú vera önugur í skapi,
Áki! Og þó að þú hafir séð margt
gott og fínt hjá frænda í dag, þá
máttu ekki láta liggja illa á þér. Þú
fékst þó svo skemtilegan »bíl« heim
með þér. Þú getur þó reglulega leik-
ið þér að honum!«
»Hann getur ekki einu sinni runn-
ið til hálfs i litlu stofunni okkar, —
nei, úti hjá Vilhjálmi frænda gat hann
runnið allan langa ganginn á enda!«
»Þú ert orðinn syfjaður, drengur-
inn minn«.
»Nei, það er ég ekki!« sagði Sveinn
og hrylti sig.
»En hvað er þá að þér?« spurði
mamma hans.
»Ekki neitt! Ég vil fara að hátta«.
»Já, farðu bara að hátta, gerðu svo
vel. En, Sveinn, ætlarðu eklti að
hjóða henni mömmu þinni góða nólt
með kossi?«
Sveinn setti fram ólundartotu og
var vondur.
»Nei, það kemur ekki til mála að
ég kyssi greppatrýnið á þér«.
»Þú mátt ekki kalla munninn á
mér greppatrýni«.
»Já, en heyrðu mig Sveinn! Hvað
er að þér? Hvers vegna ertu svona
fullur ólundar? Þú ættir vissulega að
vera kátur og þakklátur fyrir það, að
þú fékst að eiga svona dæmalaust
glaðan dag hjá Vilhjálmi frænda, og
Knúlur frændi þinn lék við þig á
allar lundir. Og það var svo fallegt
af honum að gefa þér »bílinn« sinn,
svo þú gætir dregið hann upp og
látið hann renna. Þú mættir skatnm-
ast þín fyrir að vera svona fýldur.
Nú, en — farðu nú burt. Góða nótt!
Það er víst kominn í þig kveldúlfur!«
Sveinn kysti mömmu sína með allri
ólundinni og lallaði svo inn í svefn-
herbergið. Mamma lians þurfti fyrst
að taka dálítið til.
»Sveinn Áki 1« kallar hún.
»Nú — hvað viltu mér?« spurði
Sveinn önugur.
»Ætlarðu ekki að laka með þér
tindátana þína og hafa þá hjá rúm-
inu þínu?« spurði hún.
»Nei«, hrópaði hann í gremju, »ég
vil ekki sjá þá, þeir eru tómur ó-
þverri! Veiztu ekki það, að Ivnútur
átti (300 tindáta og það voru reglu-
legir tindátar, því máttu trúa. Það
voru danskir lífverðir og Japanar og
ríðandi Rauðskinnar og hljóðfæra-
sveit stór og tjöld og reglulegar fall-
byssur, sem hægt var að skjóta af,
og smáir bryndrekar á hjólum — en
þeir, sem ég á, eru ekkert annað en
aumustu óþverra-dátar, því sem næst
litarlausir«.
»Hvað ertu að segja, Sveinn! Og
þér sem þótti svo Iifandi ógn vænt
um þá á jólakvöldið«.
»Ég vil ekki sjá þá framar! Ó,